Davacı davalılardan işverene ait işyerinde 1.9.1986-5.2.2000 tarihleri arası çalıştığının tesbitine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme ilamında belirtildiği şekilde, isteğin reddine karar vermiştir.
Hükmün davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldıktan ve Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen raporla dosyadaki kağıtlar okunduktan sonra işin gereği düşünüldü ve aşağıdaki karar tesbit edildi.
Davacı 1.9.1986-5.2.2000 tarihleri arasında, davalı işyerinde kesintisiz çalıştığının tesbitini istemiş Mahkeme yazılı gerekçelerle istemin reddine karar vermiştir.
Dosyadaki bilgi ve belgelerden, davalı işyerinin mobilya üretim işyeri olduğu 1.5.1986 tarihinde 506 sayılı Yasa kapsamına alındığı ve halen faal olduğu davacının işyerine 1.9.1986 tarihinde girdiği çalışmalarının kuruma eksik olarak bildirildiği ve 5.2.2000 tarihinde işyerinden ayrıldığı davacı ile davalı işverenin anneoğul oldukları anlaşılmaktadır.
Yasal dayanağı 506 sayılı Yasanın 79/10. maddesi olan bu tür davalarda, öncelikle davacının çalışmasına ilişkin belgelerin işveren tarafından verilip verilmediği yada çalıştıklarının kurumca tesbit edilip edilmediği yöntemince araştırılmalı daha sonra çalışma iddiasının gerçeğe uygunluğu özel bir duyarlılıkla araştırılmalıdır. Çalışma olgusu her türlü delille ispatlanabilirse de çalışmanın konusu, sürekli mi kesintili mi olduğu, başlangıç ve bitiş tarihleri ile alınan ücret konularında tanıkların sözleri değerlendirilirken bunların inandırıcılığı üzerinde durulmalı, verdikleri bilgilere nasıl vakıf oldukları, işveren işçi ve işyeriyle ilişkileri bazen uzun yılları kapsayan bilgilerin insan hafızasından yıllarca eksiksiz nasıl taşınabileceği düşünülmeli ve tanıklar buna göre isticvap olunmalı, işyerinin kapsam, kapasite ve niteliği ile bu beyanlar kontrol edilmeli, mümkün oldukça işyerinin müdür, amir, şef gibi görevlileri ve o işyerinde sürekli çalışan öteki kişiler ile gerektiğinde komşu işyerlerinin kayıtlarında yer alan çalışanları dinlenmeli böylece çalışma olgusu hiçbir kuşku ve duraksamaya yer bırakmayacak şekilde sağlıklı bir biçimde belirlenmelidir. Yargıtay Hukuk Genel Kurulu"nun 16.6.1999 gün ve 1999/21-510-527, 30.6.1999 gün ve 2003/21-35-64 ile 10.10.2004 gün ve 2004/21-538 sayılı kararları da bu yöndedir.
Mahkemece yukarıda belirtildiği şekilde delillerin toplanmadığı, işyerinde ve kurumdan çalışma dönemine ilişkin kayıtların ve dönem bordrolarının getirtilerek incelenmediği, dönem bordrolarında yer alan sürekli çalışmalarının dinlenmediği, komşu işyerlerinin kayıtlarında yer alan çalışmalarının beyanlarına da başvurulmadığı, aynı dönemde birlikte çalıştıkları ve işyerini idare ettikleri bildirilen diğer iki kardeş A. D. ve Ü. D. "ın beyanlarına da özellikle başvurulması ve bu iki kardeşin çalışmalarının bordrolarda ne şekilde yer aldığının incelenmesi gerekirken bu hususunda gözardı edildiği, bu tür davaların kamu düzenine ilişkin olduğu dikkate alınarak deliller olabildiğince toplanarak olumlu veya olumsuz bir sonuca gitmek gerekirken, dosyaya getirtilen hizmet cetvellerinden davalı işyerinde kısmen çalıştıkları anlaşılan ve davacının çalışmalarının sürekli olduğunu belirten davacı tanıkları D. D. ile G. U. ve davalı tanığı T. U."ın beyanlarını dikkate almaksızın, yalnızca davalı işverenin beyanını, davacının çalışmalarının 1986-2000 yılları arasında olduğu nazara alınmadan 1999 yılında verilmiş bir vekaletnameyi ve davalı işverenin davacının annesi olduğundan hareketle tamamen veya kısmen kaçak çalıştırmanın " hayatın olağan akışına aykırı olduğu" soyut düşüncesiyle düzenlenmiş yetersiz bilirkişi raporu esas alınarak sonuca gidilmesi doğru görülmemiştir.
Bu maddi ve hukuki olgular gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm kurulması usul ve yasaya aykırı olup bozma nedenidir.
O halde, davacı vekilinin bu yönleri amaçlayan temyiz itirazları kabul edilmeli ve hüküm bozulmalıdır.
SONUÇ: Hükmün yukarıda açıklanan nedenlerle BOZULMASINA, temyiz harcının istek halinde davacıya iadesine, 18.9.2006 gününde oybirliğiyle karar verildi.
