Taksirle öldürme - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/8973 Esas 2021/1290 Karar Sayılı İlamı

12. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/8973
Karar No: 2021/1290
Karar Tarihi: 09.02.2021

Taksirle öldürme - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/8973 Esas 2021/1290 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanığın taksirle öldürme suçundan mahkumiyetine karar verilmiştir. Sanık müdafii tarafından temyiz edilen hüküm, infaz aşamasında adli para cezasının ödenmemesi halinin dikkate alınması gerektiği gerekçesiyle TCK'nın 52/4. maddesi, Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun 106/3. maddesi uyarınca onanmıştır. Dosya içeriğine göre, sanık mıcır yüklü kamyonla seyir halindeyken karşı yönden gelen otomobil ile kafa kafaya çarpışması sonucu bir kişinin ölümüne neden olmuştur. Mağdur ve müşteki kendilerini vekil ile temsil ettirmişlerdir ancak şikayetleri ve katılma talepleri olmadığından vekil ücretine hükmedilmesi gerekmektedir. Bu nedenle hüküm 1412 sayılı CMUK'un 321. maddesi uyarınca bozulmuş, ancak aynı kanunun 322. maddesi gereğince yeniden yargılamaya gerek olmadan düzeltme yapılması mümkün olduğundan hüküm 11. fıkrasının çıkarılması suretiyle onanmıştır.
Kanun Maddeleri: TCK'nın 85/1, 62/1, 50/4, 50/1-a, 5237 sayılı TCK'nın 52/4. maddesi, 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun 106/3. maddesi ve 53/6. maddesi.

12. Ceza Dairesi 2019/8973 E. , 2021/1290 K.

"İçtihat Metni"

Mahkemesi :Ağır Ceza Mahkemesi
Suç :Taksirle öldürme
Hüküm :TCK"nın 85/1, 62/1, 50/4, 50/1-a, 5275 sayılı Kanunun 106/3, 53/6. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23.01.2018 tarihli, 2017/463 esas, 2018/20 karar sayılı ve 23.01.2018 tarihli, 2015/962 esas, 2018/16 karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. madde ve fıkrasının yanı sıra 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun 106/3. madde ve fıkrasının uygulanması, bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya toplanıp karar yerinde gösterilen delillere mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafinin kusur durumuna ve sair nedenlere ilişkin temyiz itirazlarının reddine; ancak;
Dosya içeriğine göre; olay günü saat 17.30 sıralarında sanığın sevk ve idaresindeki mıcır yüklü kamyon ile meskun mahal dışı, çift yönlü, 6.6 metre genişliğindeki devlet karayolu üzerinde seyir halindeyken, karşı istikametten gelen ölenin kullandığı otomobil ile orta şerit çizgisi üzerinde kafa kafaya çarpışması şeklinde meydana gelen ve sanığın asli kusurlu olarak bir kişinin ölümüne sebebiyet verdiği olayda, müşteki ve mağdur kendilerini vekil ile temsil ettirmelerine rağmen, şikayetleri ve katılma talepleri olmadıkları anlaşılmakla, mağdurlar lehine karar tarihinde yürürlükte bulunan Avukatlık Asgari Ücret Tarifesi uyarınca vekalet ücretine hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi uyarınca halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK"un 321. maddesi gereğince BOZULMASINA, ancak; yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu hususta, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden; hükmün 11 fıkrasının çıkarılması suretiyle sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 09.02.2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.