MAHKEMESİ : Korkuteli Sulh Hukuk Mahkemesi
TARİHİ : 24/04/2013
NUMARASI : 2011/89-2013/178

Davacı vekili tarafından, davalılar aleyhine 26.01.2011 gününde verilen dilekçe ile tapu iptali ve tescil (geçit) istenmesi üzerine yapılan duruşma sonunda; davanın kabulüne dair verilen 24.04.2013 günlü hükmün Yargıtayca incelenmesi Ö.. A.. vekili tarafından istenilmekle süresinde olduğu anlaşılan temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra dosya ve içerisindeki bütün kağıtlar incelenerek gereği düşünüldü:
_ K A R A R _
Dava, TMK"nın 747. maddesi gereğince geçit hakkı kurulması isteğine ilişkindir.
Davalılar, davanın reddini savunmuşlardır.
Mahkemece, davacıya ait 465 parsel yararına, 470, 472 ve 473 parsel sayılı taşınmazlar üzerinden, 13.04.2012 tarihli bilirkişi raporu ve eki krokide 1 no"lu seçenek olarak gösterilen 530,11 m2"lik kısımdan geçit kurulmasına karar verilmiştir.
Hükmü, davalı Ö.. A.. vekili temyiz etmiştir.
TMK"nın 747/2 maddesi gereğince geçit isteği, önceki mülkiyet ve yol durumuna göre en uygun komşuya, bu şekilde ihtiyacın karşılanmaması halinde geçit tesisinden en az zarar görecek olana yöneltilmelidir.  Zira geçit hakkı taşınmaz mülkiyetini sınırlayan bir irtifak hakkı olmakla birlikte, özünü komşuluk hukukundan alır. Bunun doğal sonucu olarak yol saptanırken komşuluk hukuku ilkeleri gözetilmelidir. Geçit ihtiyacının nedeni, taşınmazın niteliği ile bu ihtiyacın nasıl ve hangi araçlarla karşılanacağı davacının sübjektif arzularına göre değil, objektif esaslara uygun olarak belirlenmeli, taşınmaz mülkiyetinin sınırlandırılması konusunda genel bir ilke olan fedakârlığın denkleştirilmesi prensibi dikkatten kaçırılmamalıdır.
Uygun güzergah saptanırken önemle üzerinde durulması gereken diğer bir yön ise, aleyhine geçit kurulan taşınmaz veya taşınmazlar bölünerek kullanım şekli ve bütünlüğünün bozulmamasıdır. Şayet başka türlü geçit tesisi mümkün değilse bunun gerekçesi kararda açıkça gösterilmelidir.
Yararına geçit kurulacak taşınmazın tapuda kayıtlı niteliği ve kullanım amacı nazara alınarak özellikle tarım alanlarında, nihayet bir tarım aracının geçeceği genişlikte (emsaline göre 2,5-3 m.) geçit hakkı tesisine karar vermek gerekir. Bu genişliği aşan bir yol verilmesinin zorunlu olduğu hallerde, gerekçesi kararda dayanakları ile birlikte gösterilmelidir.
Somut uyuşmazlıkta; 13.04.2012 tarihli bilirkişi raporunda belirlenen 1 no"lu güzergah esas alınarak hüküm kurulmuştur. Davacı, 465 parsel sayılı taşınmazından genel yola ulaşabilmek için davalılara ait taşınmazlardan geçit hakkı kurulmasını istemiş ise de hükme esas alınan bilirkişi raporu ve ekindeki krokiye göre 465 parsel sayılı taşınmazın batı kısmında bulunan 2241 ve 2239 parsel sayılı taşınmazların sınırları arasında kadastral yola cephesi bulunduğu ancak bu yolun genişliğinin araç ve makine geçişine uygun olmayacağı belirtilmiştir. Bu nedenle öncelikle davacının 465 sayılı parselinden bu yola araçla çıkışının mümkün olup olmadığı araştırılmalı, yola çıkış noktalarındaki genişliğin yeterli olmaması halinde nispi geçit ihtiyacı içinde bulunduğu gözetilerek yola çıkış noktaları genişletilmek suretiyle nispi geçit ihtiyacı karşılanmalıdır.
Mahkemece, belirtilen hususlar gözetilmeden eksik inceleme ile yazılı şekilde hüküm kurulması doğru görülmemiş, bu sebeple kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı Ö.. A.. vekilinin temyiz itirazlarının kabulü ile hükmün BOZULMASINA, peşin yatırılan harcın istek halinde yatırana iadesine, 04.06.2015 tarihinde oybirliği ile karar verildi.