Davacı ... ile davalılar ... ve ... arasındaki dava hakkında ... 1. Asliye Hukuk Mahkemesinden verilen 05.06.2014 gün ve 2012/692 E, 2014/675 K sayılı hükmün Dairenin 02.02.2017 gün ve 2014/17627-2017/914 sayılı kararı ile davalının temyiz dilekçesinin reddine karar verilmiş olup, süresi içinde davacı vekili tarafından kararın düzeltilmesi istenilmiş olmakla, dosya incelendi, gereği düşünüldü:
- K A R A R -
Davacı vekili; 25.12.2008 tarihinde davalı ..."in sevk ve idaresindeki ... plakalı aracın takla atmasıyla meydana gelen kazada yolcu olan müvekkilinin ağır şekilde yaralandığını, kazanın üzerinden çok uzun bir süre geçmesine rağmen davacının üzerinde kazanın etkilerinin devam ettiğini, müvekkilinin manevi zarara uğradığını belirterek; 60.000 TL. manevi tazminatın kaza tarihinden itibaren davalıdan alınmasına karar verilmesini talep etmiştir.
Davalılar vekili; davanın reddini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, toplanan delillere ve benimsenen bilirkişi raporuna göre; davanın kısmen kabulü ile 1.000,00 TL. Manevi tazminatın kaza tarihi olan 25/02/2008 tarihinden itibaren işleyecek yasal faizi ile davalılardan müştereken ve müteselsilen alınarak davacıya verilmesine karar verilmiş; Dairenin 02.02.2017 gün ve 2014/17627-2017/914 sayılı kararı ile davalının temyiz dilekçesinin hükmün kesin olması nedeniyle reddine karar verilmiş; davacı vekili tarafından kendi temyizlerinin incelenmediği gerekçesiyle karar düzeltme isteminde bulunulmuştur.
Yerel mahkeme kararı davacı tarafından da temyiz edilmiş olduğu zuhulen davacının temyiz isteminin incelenmediği anlaşıldığından davacının karar düzeltme isteği kabul edilerek temyiz incelemesine geçildi.
Dava, trafik kazasından kaynaklanan manevi tazminat istemine ilişkindir.
6098 sayılı TBK. md. 56. maddesi hükmüne göre, hakimin özel halleri göz önünde tutarak manevi zarar adı ile hak sahibine verilmesine karar vereceği bir para tutarı adalete uygun olmalıdır. Manevi tazminat, zarara uğrayanda, manevi huzuru gerçekleştirecek ve tazminata benzer bir fonksiyonu da olan özgün bir nitelik taşır. Manevi tazminat bir ceza olmadığı gibi, mamelek hukukuna ilişkin zararın karşılanmasını da amaç edinmemiştir. Zarar görenin zenginleşmemesi, zarar sorumlusunun da fakirleşmemesi gerekmektedir. Takdir edilecek miktarın, mevcut halde elde edilmek istenen tatmin duygusunun etkisine
ulaşmak için gerekli olan kadar olmalıdır. 22.6.1976 günlü ve 7/7 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı’nın gerekçesinde de takdir edilecek manevi tazminatın tutarını etkileyecek özel hal ve şartlar da açıkça gösterilmiştir. Bunlar her olaya göre değişebileceğinden, hakim bu konuda takdir hakkını kullanır iken ona etkili olan nedenleri de karar yerinde objektif ölçülere göre isabetli bir biçimde göstermelidir.
Manevi tazminat zenginleşme aracı olmamakla beraber, bu yöndeki talep hakkındaki hüküm kurulurken olay sebebiyle duyulan acı ve elemin kısmen de olsa giderilmesi amaçlanmalı ve bu sebeple tarafların sosyal ve ekonomik durumları ile birlikte olayın meydana geliş şekli de gözönünde tutularak, hak ve nesafet kuralları çerçevesinde bir sonuca varılmalıdır. Zira, Türk Medeni Kanununun 4. maddesinde, kanunun takdir hakkı verdiği hallerde hakimin hukuka ve hakkaniyete göre hükmedeceği öngörülmüştür.
Yukarıda belirtilen hususlar dikkate alındığında, takdir olunan manevi tazminatın az olduğu görülmüş ve hakkaniyete uygun bir manevi tazminata hükmedilmek üzere kararın bozulması gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin karar düzeltme istemlerinin kabulü ile yerel mahkeme kararının davacı yararına BOZULMASINA, temyiz ve tashihi karar peşin harçlarının davacıya geri verilmesine 29.9.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.