Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2020/7759 Esas 2022/391 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :FİKRİ VE SINAÎ HAKLAR HUKUK MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 1. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesi’nce bozmaya uyularak verilen 30.12.2019 tarih ve 2019/386 E. - 2019/494 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili; müvekkilinin 2012/110640 numaralı "GoLive" ibareli marka başvurusuna davalının 2010/59481 “LOGO GO PLUS ŞEKİL”, 2007/27878 sayılı www.logo go.com.tr, 2007/16062 sayılı “GO ŞEKİL” ve 2007/16063 “LOGO GO ŞEKİL” ibareli markalarını mesnet göstererek yaptığı itirazın kabul edildiğini, taraflara ait markalar arasında benzerliğin bulunmadığını, “GO” kelimesinin bütün sektörlerde sıklıkla kullanıldığını, müvekkilinin “GO” ibaresinin yanında yer alan “LIVE” ibaresinin taraf markaları arasındaki farklılığı arttırdığını ileri sürerek TPMK YİDK kararının iptali ile "GOLİVE" markasının müvekkili adına tesciline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı TPMK vekili; davalının “GO” esas unsurlu markasının davacı markasında aynen yer aldığını, “LIVE” ibaresinin ilgili sınıfta ve bilgi teknolojilerinde sıkça kullanıldığını ve markaya ayırt edicilik katmadığını, “GO” ibaresinin baskın ve ayırt edici unsur olduğunu, itiraza mesnet diğer markalarda “LOGO” ibaresinin “GO” ibaresinden daha küçük puntolarla ve geri planda yazıldığını, bu nedenle markalardaki kullanımı ve konumlandırılışı gözönüne alındığında “GO” ibaresinin markaların esas unsuru olduğunu savunarak davanın reddini istemiştir.
Davalı şirket vekili; davacının “GOLIVE” markasında müvekkilinin “GO” markalarını birebir kullandığını, yazım karakterinin de benzetildiğini, müvekkilinin markasındaki “LOGO” ibaresinin çatı marka niteliğinde olduğunu, davacı ile müvekkilinin aynı iş kolunda faaliyet gösterdiğini ve tüketici nezdinde iltibas yaratacağını savunarak davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
Mahkemece, bozma ilamına uyularak yapılan yargılamaya ve tüm dosya kapsamına göre; taraf markaları arasında 556 sayılı KHK 8/1 maddesindeki iltibas, karıştırılma ihtimali oluştuğu gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Kararı, davacı vekili temyiz etmiştir.
Dosyadaki yazılara, mahkemece uyulan bozma kararı gereğince hüküm verilmiş olmasına ve delillerin takdirinde bir isabetsizlik bulunmamasına göre, davacı vekilinin bütün temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 26,30 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 18/01/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.