Yargıtay 14. Ceza Dairesi 2019/7014 Esas 2020/1750 Karar Sayılı İlamı

Sanık ... hakkında beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde çocuğun nitelikli cinsel istismarı suçundan yapılan yargılama sonucunda atılı suçtan mahkumiyetine dair İzmir 6. Ağır Ceza Mahkemesinden verilen 20.03.2013 gün ve 2010/153 Esas, 2013/103 Karar sayılı re"sen de temyize tâbi hükmün sanık müdafii tarafından temyiz edilmesi üzerine, Dairemizin 13.01.2014 gün ve 2013/7436 Esas, 2014/18 Karar sayılı ilamı ile hükmün bozulması yönündeki kararıyla ilgili olarak ilk derece mahkemesince direnme kararı verilerek kurulan 05.05.2014 gün ve 2014/79 Esas, 2014/107 Karar sayılı re’sen de temyize tabi ilamın sanık müdafisince temyiz edilmesinin ardından Dairemizin 13.06.2017 gün ve 2017/623 Esas, 2017/3280 Karar sayılı ilamı ile direnme sebepleri yerinde görülmediğinden reddiyle, anılan hususta hüküm kurulması için dosyanın gönderildiği Yargıtay Ceza Genel Kurulunca verilen 02.04.2019 gün ve 2017/14-929 Esas, 2019/288 sayılı kararla mahkemece verilen 05.05.2014 tarihli kararın 6284 sayılı Kanun uyarınca kamu davasına katılma hakkı bulunan Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığına tebliğ edilerek Bakanlık vekili tarafından temyiz edilmemesi halinde Yargıtay Ceza Genel Kuruluna gönderilmesi, temyiz edilmesi halinde ise bu konuda ek tebliğname düzenlettirilip katılma kararı verildikten sonra Dairece değerlendirme yapılması için mahkemesine gönderilen dosyada gerekçeli kararın tebliğ edildiği Bakanlık vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığınca düzenlenen ek tebliğnameyle birlikte Dairemize tevdi edilen dosya tetkik edildi, gereği görüşüldü:
6284 sayılı Ailenin Korunması ve Kadına Karşı Şiddetin Önlenmesine Dair Kanunun 20/2. maddesi uyarınca davaya katılma hakkı bulunan Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığına yokluğunda yapılan yargılamaya ilişkin olarak mahkemelerce re"sen ihbarda bulunulmasının zorunlu olup olmadığı hususunda Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulunca yapılan toplantı sonucunda verilen 13.12.2019 gün ve 2019/6 Esas, 2019/7 sayılı içtihadı birleştirme kararı ile Bakanlığa bildirimde bulunulmasının zorunlu olmadığının kabul edilmesi ve 5271 sayılı CMK"nın 237/2. maddesine göre kanun yolu muhakemesinde davaya katılma talebinde bulunulamayacağının anlaşılması karşısında, Bakanlık vekilinin davaya katılma ve hükmü temyize hakkı bulunmadığından, vaki temyiz isteminin 5320 sayılı Kanunun 8/1. maddesi gözetilerek 1412 sayılı CMUK"nın 317. maddesi uyarınca Reddiyle, Dairemizin 13.06.2017 gün ve 2017/623 Esas, 2017/3280 Karar sayılı ilamına istinaden direnme kararıyla ilgili gerekli değerlendirmenin yapılarak karar verilmek üzere dosyanın Yargıtay Ceza Genel Kurulunca incelenmesi için Yargıtay Birinci Başkanlığına gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına TEVDİİNE, 04.03.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.