Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2019/887 Esas 2019/2172 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : GAZİANTEP BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 11. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Gaziantep 2. Asliye Ticaret Mahkemesince verilen 12/10/2017 tarih ve 2017/912 E.-2017/955 K. sayılı ilamın davalı şirket vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi’nce verilen 13/12/2018 tarih ve 2018/912-2018/1668 sayılı ilamın Yargıtay’ca incelenmesi davalı şirket vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
İlk derece mahkemeleri tarafından verilen görevsizlik kararlarına karşı yapılan istinaf başvurusu üzerine, bölge adliye mahkemeleri tarafından kararın doğru bulunup, başvurunun esastan reddine karar verilmesi halinde, bu karara karşı temyiz kanun yoluna başvurulup başvurulamayacağı hususunda 6100 sayılı HMK’da açık bir düzenleme bulunmamaktadır. Ancak, HMK’nın 353/1-a/3. maddesi ile, mahkemenin görevli ve yetkili olmasına rağmen görevsizlik veya yetkisizlik kararı vermiş olması veya mahkemenin görevli ya da yetkili olmamasına rağmen davaya bakmış bulunması halinde Bölge Adliye Mahkemesi tarafından, davanın esası incelenmeden, dosyanın görevli veya yetkili mahkemeye gönderilmesine, duruşma yapmadan kesin olarak karar verileceği hüküm altına alınmıştır. Aynı şekilde HMK"nın 362/1-c maddesi ile de yargı çevresi içinde bulunan ilk derece mahkemeleri arasındaki yetki ve görev uyuşmazlıklarını çözmek için verilen kararlar ile merci tayinine ilişkin kararların temyiz edilemeyeceği düzenlenmiştir.
Zikredilen Yasa hükümleri amacına uygun olarak yorumlandığında, HMK’nın bölge adliye mahkemelerine göreve ilişkin olarak dosyayı asıl görevli mahkemeye gönderebilme yetkisini de taşıyan kesin nitelikte karar verme yetkisi tanındığı görülmektedir. Bu nedenle yasada görev hususunun en geç bölge adliye mahkemesi kararıyla çözümlenmesi sisteminin benimsendiği anlaşılmaktadır. Bu durumda, görev hususunu inceleyen bölge adliye mahkemesi kararına karşı temyiz yoluna başvurulmasının mümkün olmadığı sonucuna varılmalıdır.
Şu halde, görevsizlik nedeniyle davanın usulden reddine dair verilen ilk derece mahkemesi kararına yönelik istinaf başvurusunun Gaziantep Bölge Adliye Mahkemesi 11. Hukuk Dairesi’nce yerinde görülmeyerek başvurunun esastan reddine dair verilen karar kesin olup temyiz edilemez. Bu itibarla, davalı şirket vekilinin temyiz başvurusunun reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davalı şirket vekilinin temyiz isteminin REDDİNE,
ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz edene iadesine, 25/03/2019 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.