Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2020/6769 Esas 2022/1121 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 20. HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada Ankara 2. Fikri ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 24.05.2018 tarih ve 2017/381 E- 2018/234 K. sayılı kararın davacı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin esastan reddine dair Ankara Bölge Adliye Mahkemesi 20. Hukuk Dairesi'nce verilen 28.02.2020 tarih ve 2018/2079 E- 2020/271 K. sayılı kararın Yargıtay'ca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, taşımacılık sektöründe faaliyette bulunan müvekkili şirketin 04.11.2016 tarihinde 39. sınıf hizmetlerde "ekol logistics 4.0 şekil" ibareli marka ile yine 39. sınıf hizmetlerde “logistics 4.0” ibareli markanın tescili için başvuruda bulunduğunu, 2016/88398 sayılı "logistics 4.0" marka tescil başvurusunun Resmi Marka Bülteninde ilan olunduğunu, fakat bir süre sonra Markalar Dairesi tarafından yeniden yapılan inceleme sonucu 556 sayılı KHK’nın 7/1-a ve c bendi hükümleri uyarınca başvurunun reddine karar verildiğini, müvekkilinin ret kararının kaldırılması istemiyle yaptığı itirazın da YİDK'in 2017/M-6831 sayılı kararıyla reddedildiğini, kararın haksız ve hukuka aykırı olduğunu, müvekkilinin "logistics 4.0" ibareli başvurusunun bütün olarak ayırt ediciliğinin bulunduğunu, marka olabilme vasfının olduğunu, vasıf bildirmediğini ileri sürerek, davalı ... YİDK kararının iptaline karar verilmesini talep ve dava etmiştir.
Davalı vekili, "logistics 4.0" ibaresinin bütün olarak bilişim teknolojilerini temel alan, yeni nesil lojistik biçiminde anlam ve algı yarattığını, bu haliyle sunulan ürün ve hizmetlerin vasfına işaret ettiğini, herkesin kullanımına açık olduğunu, ticaret alanında herkesin kullanımına açık bulunduğunu, marka algısı yaratmadığını, çünkü " logistics 4.0" ibaresinin ortalama tüketiciler tarafından doğrudan doğruya bu şekilde algılanacağını, bu sebeple işaretin başvuru kapsamındaki reddedilen ürün ve hizmetleri başka teşebbüslerinkinden ayırt etme koşulunu sağlayamayacağını, işaretin başvuru kapsamındaki anılan ürün ve hizmetler için ayırt edici olmadığını, vasıf bildirici ve ticaret alanında herkesin kullanımına açık adlandırma olduğunu, 556 sayılı KHK’nın 7.maddesinin a ve c bendi hükümleri uyarınca verilen redde dair kararın hukuka uygun olduğunu savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
İlk Derece Mahkemesince, dosya kapsamına, benimsenen bilirkişi raporuna göre, başvuru konusunun "LOGISTICS 4.0" ibareli olduğu, "LOGISTICS" ve "4.0" unsurlarından oluştuğu, logistics ibaresinin Türkçe karşılığının lojistik (geri hizmet; kişilerin ihtiyaçlarını karşılamak üzere her türlü ürünün, hizmetin ve bilgi akışının çıkış noktasından varış noktasına kadar taşınmasının etkili ve verimli biçimde planlanması ve uygulanması) anlamına geldiği; "4.0" ibaresinin ise geleneksel sanayiyi bilgisayarlaştırma yönünde teşvik etme ve yüksek teknolojiyle donatılmasını ifade eden, temel olarak bilişim teknolojileri ile endüstriyi bir araya getirmeyi hedefleyen ve terim olarak "4." sanayi devrimi anlamına gelen "endüstri 4.0" ibaresine direk olarak atıf yapacak şekilde algılandığı, "LOGISTICS 4.0" ibaresinin bütün olarak bilişim teknolojilerini temel alan, yeni nesil lojistik biçiminde anlam ve algı yarattığı, yargılama konusu 39. sınıf ürün ve hizmetlerin 4.0 teknolojisiyle sunulmasının olanak dahilinde olduğu, yargılama konusu ürün ve hizmetlerle ilgili faaliyette bulunan firmaların aynı 4.0 teknolojisini ve bu arada bilişim teknolojilerini kullanarak 39. sınıf hizmetleri gerçekleştirmesinin mümkün olduğu, 39.sınıftaki ürün ve hizmetler için vasıf bildirici ve jenerik nitelikte olduğu, bu nedenle ticaret hayatında herkes tarafından kullanılabileceği, "LOGISTICS 4.0" ibaresinin sunulacak ürün ve hizmetlerle ilgili bir tanımlama ve bilgilendirme olduğu, ortalama tüketicilerin hemen hemen tamamının işareti bu mesajla algılayacağı, kelimelerin birleşimden sonraki anlamlarının kısmen farklı olmasının bu algıyı değiştirmediği, kelime birleşiminin beklenmedik, sürpriz, alışılmışın dışında veya muhakeme gerektirici olduğundan söz edilemeyeceği, başvuru kapsamında yer alan ürün ve hizmetler bakımından anılan sektörde yer alanların ürün ve hizmetlerin bir vasfını ifade etmek için kullanacakları zorunlu bir ifade olduğu, bu hali ile anılan ürün ve hizmetlerin bir vasfını tanımladığından jenerik ve tasviri bir sözcük olduğu; "LOGISTICS 4.0" ibaresinin reddedilen mal veya hizmetin adını, cinsini, bazı özelliklerini, miktarını, çeşidini veya coğrafi kaynağını, herkes tarafından bilinen, kullanılan, herkesin aklına gelen anlamından farklı ve bağımsız bir anlam kazandığının, herkesin aklına gelen sunulan ürün ve hizmetlerin niteliğini bildirdiği yönünde bir algıyı değil de köken işlevi bağlamında bir işletmeye ait ürünü getirdiği şeklinde bir bağımsızlaşmanın ispatına elverişli hiçbir delilin bulunmadığı, yani işaretin kullanımla ayırt edicilik kazandığına ilişkin bir kanıtın da bulunmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Hüküm davacı vekili tarafından istinaf edilmiştir.
Bölge Adliye Mahkemesince, dosya kapsamı, mevcut delil durumu ve ileri sürülen istinaf sebepleri dikkate alındığında mahkemenin vakıa ve hukuki değerlendirmesinde usul ve esas yönünden yasaya aykırılık bulunmadığı, mahkemece görüşüne başvurulan bilirkişi raporunda, davacının başvurusunda bulunan "4.0" ibaresinin, bilişim teknolojileri ile endüstriyi bir araya getirmeyi hedefleyen yapay zeka için kullanılan "endüstri 4.0" teknolojisinin kısaltması olarak algılanacağının, başvurunun bir bütün halinde lojistik hizmetlerinin sunumunda yapay zekanın kullanılması anlamına geleceğinin açıkça belirtildiği gerekçesiyle davacı vekilinin istinaf başvurusunun esastan reddine karar verilmiştir.
Karara karşı davacı vekili temyiz kanun yoluna başvurulmuştur.
Yapılan yargılama ve saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kuralları gözetildiğinde İlk Derece Mahkemesince verilen kararda bir isabetsizlik olmadığının anlaşılmasına göre yapılan istinaf başvurusunun HMK'nın 353/b-1 maddesi uyarınca Bölge Adliye Mahkemesince esastan reddine ilişkin kararın usul ve yasaya uygun olduğu kanısına varıldığından Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davacı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK'nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK'nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 26,30 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 15/02/2022 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.