Yanlar arasında görülen elatmanın önlenmesi ve ecrimisil davası sonunda, yerel mahkemece davanın kısmen kabulüne ilişkin olarak verilen karar davalı vekili tarafından yasal süre içerisinde temyiz edilmiş olmakla, dosya incelendi, Tetkik Hakimi raporu okundu, açıklamaları dinlendi, gereği görüşülüp düşünüldü:
Dava, çaplı taşınmaza elatmanın önlenmesi ve ecrimisil isteklerine ilişkindir.
Mahkemece, davanın kısmen kabulüne karar verilmiştir.
Dosya içeriği ve toplanan delillerden; dava konusu 2975 parsel sayılı taşınmazın paylı mülkiyet üzere olduğu ve davacının dava dışı kişilerle birlikte kayden paydaş bulunduğu; davalının ise komşu 2833 sayılı parselde pay maliki olduğu anlaşılmaktadır.
Davacı, 2975 parsel sayılı taşınmaza davalının elatıp, 4 adet zeytin ağacının zeytinlerini topladığını ve sattığını, ağaçların çevresindeki araziye de nohut, vs. ektiğini ileri sürerek; sınırlarının tespiti ile elatmanın önlenmesi ve ecrimisil istekleriyle eldeki davayı açmıştır.
Hemen belirtilmelidir ki, davacının şikayeti üzerine davalı aleyhine yapılan ceza soruşturması sonucunda “ 4 adet zeytin ağacının sanığa (davalıya) ait tarla sınırları içerisinde kaldığı, müştekiye (davacıya) ait sınırlara tecavüzün olmadığı keşfen tespit edilmiş olmakla hakkı olmayan yere tecavüz suçunu işlemediği” gerekçesiyle sanığın (davalının) beraatine, sanığın sövme suçundan cezalandırılmasına dair verilen Kuşadası 2. Asliye Ceza Mahkemesi’nin 26.06.2006 tarih ve 66-342 sayılı kararının temyizi üzerine Yargıtay 8. Ceza Dairesi tarafından 07.07.2010 tarihinde, beraat kararının onandığı, sövme suçu yönünden bozulduğu; hakkı olmayan yere tecavüz suçundan beraat kararının 07.07.2010 tarihinde kesinleştiğine dair şerh verildiği görülmektedir.
Bilindiği üzere; 818 Sayılı Borçlar Kanununun 53.maddesi “hakim, kusur olup olmadığına yahut haksız fiilin faili temyiz kudretini haiz bulunup bulunmadığına karar vermek için ceza hukukunun mesuliyete dair ahkamiyle bağlı olmadığı gibi, ceza mahkemesinde verilen beraat kararıyla da mukayyet değildir. Bundan başka ceza mahkemesi kararı, kusurun takdiri ve zararın miktarını tayin hususunda dahi hukuk hakimini takyit etmez” ve bu yasayı yürürlükten kaldıran 6098 Sayılı Türk Borçlar Kanununun 74. maddesi de “hâkim, zarar verenin kusurunun olup olmadığı, ayırt etme gücünün bulunup bulunmadığı hakkında karar verirken, ceza hukukunun sorumlulukla ilgili hükümleriyle bağlı olmadığı gibi, ceza hâkimi tarafından verilen beraat kararıyla da bağlı değildir. Aynı şekilde, ceza hâkiminin kusurun değerlendirilmesine ve zararın belirlenmesine ilişkin kararı da, hukuk hâkimini bağlamaz” şeklinde düzenlemeler getirmiştir.Her ne kadar kesinleşen beraat kararları hukuk hakimini bağlamaz ise de, beraat kararının gerekçesini oluşturan maddi vakıaların bağlayıcı olduğu kuşkusuzdur.
O halde; ceza davasında suça konu ağaçların davalı parselinde kaldığı belirlendiğine ve bu gerekçeyle davalının beraatine dair verilen karar kesinleştiğine göre, anılan ağaçların, eldeki davaya konu yapılan yer ve ağaçlarla aynı olduklarının saptanması halinde ceza davasının eldeki davayı bağlayacağı gözetilerek davanın reddine karar verilmesi gerekeceği tartışmasızdır.
Hal böyle olunca, ceza davasına konu yer ve ağaçlar ile eldeki davaya konu yer ve ağaçların aynı olup olmadıklarının kuşkuya yer bırakmayacak biçimde saptanması ve sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken, noksan soruşturmayla yetinilerek yazılı olduğu üzere hüküm kurulmuş olması doğru değildir.
Davalı vekilinin temyiz itirazları yerindedir. Kabulü ile, hükmün açıklanan nedenden ötürü (6100 Sayılı HMK.nun geçici 3. maddesi yollamasıyla) 1086 Sayılı HUMK’nun 428. maddesi uyarınca ”BOZULMASINA, alınan peşin harcın temyiz edene geri verilmesine, 21.02.2013 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.