Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2020/6917 Esas 2022/1598 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : BÖLGE ADLİYE MAHKEMESİ 16.HUKUK DAİRESİ

Taraflar arasında görülen davada İstanbul 4. Fikrî ve Sınaî Haklar Hukuk Mahkemesince verilen 09.02.2017 tarih ve 2015/118 E- 2017/12 K. sayılı kararın davalı vekili tarafından istinaf edilmesi üzerine, istinaf isteminin reddine-kabulüne dair İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 16. Hukuk Dairesi'nce verilen 10.07.2020 tarih ve 2017/4424 E- 2020/1274 K. sayılı kararın Yargıtay'ca incelenmesi davalı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacılar (temlik eden) vekili, SABUNCAKİS ve SABUNCAKİS 1874 markalarının 2/3 hissesinin müvekkillerine ait olduğunu, sektörde bu markaların kalite ve güveni temsil ettiğini, tanındığını, davalının izinsiz marka kullanımı nedeniyle 2008 yılında açılan dava sonucunda İstanbul 4. Fikri ve Sınai Haklar Hukuk Mahkemesi'nin 2008/151 Esas sayılı kararı ile davalının eyleminden dolayı ödemesi gereken 2008 yılı lisans bedelinin 36.000,00 TL, bundan müvekkillerine düşen payın 24.000,00 TL olduğunun tespit edildiğini ve hükmün kesinleştiğini, davalı hakkında yapılan takibe davalının itiraz ettiğini ileri sürerek itirazın iptali ile %20 icra inkar tazminatına hükmedilmesini talep ve dava etmiş, 24.08.2016 tarihli ıslah dilekçesi ile davayı alacak davası olarak ıslah ettiklerini belirterek dava bedelini 149.995,46 TL’ye çıkarmışlardır.
Davalı vekili, Teleflor şirketinin, ulusal ve uluslararası bir dağıtım şirketi olduğunu, Türkiye çapında 1000'den fazla ve dünya çapında onbinlerce çiçekçinin Teleflor üyesi olduğunu göstermek için kapısına, broşürlerine, web sitesine Teleflor amblemi koyduğunu, davacının iddiasının haksız ve mesnetsiz olduğunu, müvekkilinin davacının markalarının hiç bir şekilde kullanmadığını, Sabuncakis markasının "Marka Kullanma Sözleşmesi" uyarınca Sabaş A.Ş. tarafından kullanılmakta olduğunu, müvekkilinin de Sabaş A.Ş. ile grup şirketi olduğunu ve sadece çiçek dağıtım alanında ticari faaliyette bulunduğunu, www.thesabuncakis.com isimli alan adı ve Sabuncakis markasının kullanım hakkının Sabaş Çiçekçilik A.Ş.'ye ait olduğunu savunarak davanın reddine karar verilmesini talep etmiştir.
İlk derece mahkemesince iddia, savunma, toplanan deliller ve tüm dosya kapsamına göre, davalıya ait http://www.thesabuncakis.com/ alan adlı internet sitesi incelendiğinde, site üzerinde çeşitli çiçek ürünlerinin sergilendiği ve satışının gerçekleştirildiği, site üzerindeki logoların, iletişim ve hakkımızda sayfalarında "sabuncakis" markasının kullanıldığı, ayrıca sitenin kodları incelendiğinde ise, açıklayıcı etiketleri (Meta Tagları) üzerinde "sabuncakis" markasının kullanıldığı, sitenin 2007 yılından itibaren yayında olduğu, bu süre zarfından yalnızca 2013 yılında sitenin kısa bir süre için farklı bir internet sitesine yönlendirildiği ve daha sonrasında ana sayfada iletişim bilgisinin verildiği site tasarımlarının tamamında "Sabuncakis" markasının kullanılmış olduğu, davalının 2009,2010,2011,2012 ve 2013 yıllarında internet ortamındaki kullanımlarının "Sabuncakis" markasının sahibi veya lisans sözleşmesi ile kullanma hakkına sahip olduğu algısını yarattığı, davalı tarafından çiçek satışından kaynaklı komisyon gelirleri de elde edildiği, bunun yanı sıra çiçek satışları da yapıldığı, yapılan toplam satışların yaklaşık yarısının çiçek satışlarından oluştuğu gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Karara karşı davalı vekilince istinaf kanun yoluna başvurulmuştur.
Bölge Adliye Mahkemesince, davacı markalarının davacılar ile dava dışı SABAŞ Çiçekçilik A.Ş. adına kayıtlı olduğu, üzerinde bilirkişi incelemesi yapılan www.thesabuncakis.com internet sitesinin, davalı şirket ve dava dışı SABAŞ Çiçekçilik A.Ş. Yönetim kurulu üyesi Eyyup Daştan adına tescilli olduğu, dava dışı Sabaş Çiçekçilik şirketinin markanın üç hissedarından biri olduğu, dosyaya ibraz edilen Beyoğlu 33. Noterliği'nin 11054 yevmiye numaralı Kullanma Sözleşmesi Yönetmeliğine göre marka sahiplerinin ortak markaları ticari faaliyetlerinde müstakil olarak kullanabileceklerinin ancak 4.6 maddesinde lisans veremeyeceklerinin düzenlendiği, Sabaş Şirketinin markanın hissedarı olduğu, markayı çiçekçilik hizmet sınıfında kullanma hakkı bulunduğu, ancak davalı şirketin markayı kullanım hakkının bulunmadığı, 2015/26 D.İş sayılı tespit raporunun 4. sayfasında web sitesinde “Hakkımızda” başlığı altında yer verilen ve yukarıda alıntılanan açıklamalar ayrıca iletişim bilgilerinde davalı şirketin iletişim bilgileri ve adresine yer verilmesi nedeniyle, web sitesinde Sabuncakis markası altında davalı şirketin ve dava dışı Sabaş şirketinin birlikte faaliyet gösterdiği davalının davacının markasından kaynaklanan haklarının ihlal edildiği kanaatine varıldığı, davalı vekilinin istinaf başvurusunda; bilirkişi raporunda çiçek satışına ilişkin farazi tespitler yapıldığını beyan etmişse de; davacının icra takibinde lisans bedeli talep ettiği gözönüne alınarak, bilirkişilerin davalının yıllık satış rakamlarının yarısının çiçek satışından kaynaklandığı ve taraflar arasında görülerek kesinleşen İstanbul 4. FSHHM'nin 2008/152 Esas 2011/246 Karar sayılı dosyasında 2008 yılı için tespit edilen 36.000 TL lisans bedeli dikkate alınarak, enflasyon artışı eklenerek, her yıl için ayrı ayrı lisans bedelinin hesaplandığı, hesaplamanın farazi değil somut tespitler içerdiği, ilk derece mahkemesi kararının yerinde olduğu gerekçesiyle davalı vekilinin istinaf başvurusunun reddine, marka tescil kayıtları celp edilerek incelenmekle, mahkeme kararının 6100 sayılı HMK 353/1-b-3 maddesi gereğince kaldırılmasına, davanın kabulüne karar verilmiştir.
Karar davalı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
İlk Derece Mahkemesince verilen karara yönelik olarak yapılan istinaf başvurusu üzerine HMK'nın 355 vd. maddeleri kapsamında yöntemince yapılan inceleme sonucunda Bölge Adliye Mahkemesince esastan verilen nihai kararda, dosya kapsamına göre saptanan somut uyuşmazlık bakımından uygulanması gereken hukuk kurallarına aykırı bir yön olmadığı gibi HMK'nın 369/1. ve 371. maddelerinin uygulanmasını gerektirici nedenlerin de bulunmamasına göre usul ve yasaya uygun Bölge Adliye Mahkemesi kararının onanmasına karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle, davalı vekilinin temyiz isteminin reddi ile Bölge Adliye Mahkemesince verilen kararın HMK'nın 370/1. maddesi uyarınca ONANMASINA, HMK'nın 372. maddesi uyarınca işlem yapılmak üzere dava dosyasının İlk Derece Mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesine gönderilmesine, aşağıda yazılı bakiye 7.684,61 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davalıdan alınmasına, 07/03/2022 tarihinde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.