Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2020/6817 Esas 2022/1639 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :TİCARET MAHKEMESİ


TÜRK MİLLETİ ADINA

Taraflar arasında görülen davada Kayseri 1. Asliye Ticaret Mahkemesi’nce verilen 20.03.2014 tarih ve 2013/152 E. - 2014/78 K. sayılı kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından istenmiş ve temyiz dilekçesinin süresi içinde verildiği anlaşılmış olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi ... tarafından düzenlenen rapor dinlendikten ve yine dosya içerisindeki dilekçeler, duruşma tutanakları ve tüm belgeler okunup, incelendikten sonra işin gereği görüşülüp, düşünüldü:
Davacı vekili, müvekkili ile davalı firma arasında mobilya bağlantılı ticari iş ilişkisi kurulduğunu, malların müvekkiline teslim edilmediği gibi hiç bir faturanın da mevcut olmadığını, müvekkilince 30/04/2013 keşide tarihli 10.000.- TL bedelli çek ve 30/05/2013 keşide tarihli 10.000.- TL bedelli çeklerin davalı firmaya teslim edildiğini, malların teslim edilmemesinden dolayı 29/04/2013 tarihinde Kayseri 7. Noterliği aracılığı ile ihtarname çekildiğini, ihtarnamenin 30/04/2013 tarihinde tebliğ edildiğini, müvekkilinin icra baskısı altında kalmak istememesi ile basiretli tacir olması ve iyiniyetli olarak 30/04/2013 keşide tarihli 10.000.- TL bedelli ilk çekini ödediğini, BK. 106. maddesi gereğince davalı firmanın edimlerini yerine getirmediğini, temerrüde düştüğünü ileri sürerek öncelikle dava konusu Garanti Bankası Kayseri/Organize Sanayi Şubesi'ne ait .... çek nolu 30/05/2013 keşide tarihli ve 10.000.- TL bedelli çek üzerine ödeme yasağı konulmasını ve çekin bedelsiz kaldığının tespiti ile bedeli ödenen 30/04/2013 tarihli çek yönünden 10.000,00 TL alacağının davalıdan tahsiline karar verilmesini talep ve dava etmiş, 27.02.2014 tarihli ıslah dilekçesi ile borçlu olmadığının tespitine karar verilmesini istediği 30/05/2013 tarihli çekin bedelini ödemiş olduklarından 20.000,00 TL alacağın davalıdan tahsiline karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı, cevap dilekçesi sunmamış, ancak 30/01/2014 tarihli celsedeki beyanında; dava konusu çeklerin bir tanesini gördüğünü, 30/05/2013 tarihli çeki ise görmediğini, arkasındaki ciroyu kabul etmediklerini, mağdur olanın kendi şirketleri olduğunu, davacı şirketten 66.000.- TL alacaklı olduklarını savunarak davanın reddine karar verilmesini istemiştir.
Mahkemece, iddia, savunma, bilirkişi raporu ve tüm dosya kapsamına göre, davacının ticari defter kayıtlarına göre davalının davacıya 20.000.- TL borçlu olduğu bilirkişi tarafından tespit edilmişse de, ticari defter kayıt ve belgelerin tek başına davacının iddiasını kesin olarak ispata yeterli olmadığı, diğer yazılı delil ve belgelerle de bu hususların kesin olarak ispat edilmesi gerektiği, davacının dava konusu çekleri davalıya peşin ve avans olarak vermesine rağmen bu çeklerin karşılığı malın davalı tarafından kendisine teslim edilmediğine ve bu nedenlerle çeklerden dolayı davalıya borçlu olmadığına dair iddialarını yazılı delil ve belgelerle ispatlayamadığı, yemin deliline de dayanmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Karar, davacı vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Dava dosyası içerisindeki bilgi ve belgelere, mahkeme kararının gerekçesinde dayanılan delillerin tartışılıp, değerlendirilmesinde usul ve yasaya aykırı bir yön bulunmamasına göre, davacı vekilinin tüm temyiz itirazları yerinde değildir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerden dolayı, davacı vekilinin bütün temyiz itirazlarının reddiyle usul ve kanuna uygun bulunan hükmün ONANMASINA, aşağıda yazılı bakiye 26,30 TL temyiz ilam harcının temyiz eden davacıdan alınmasına, 08/03/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.