Sanık ...’ın beden veya ruh sağlığını bozacak şekilde çocuğun cinsel istismarı suçundan yapılan yargılaması sonucunda atılı suçtan beraatine dair Antalya 1. Ağır Ceza Mahkemesinden verilen 30.07.2010 gün ve 2009/263 Esas, 2010/331 Karar sayılı hükmün katılan mağdure vekili ve sanık müdafisi tarafından temyiz edilmesi üzerine, Dairemizin 12.06.2014 gün ve 2012/10570 Esas, 2014/7982 Karar sayılı ilamı ile hükmün bozulması yönündeki kararı ile ilgili olarak ilk derece mahkemesince direnme kararı verilerek kurulan 03.12.2014 gün ve 2014/328 Esas, 2014/471 Karar sayılı ilamın katılan mağdure vekilince temyiz edilmesinin ardından 02.12.2016 günlü, 29906 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 24.11.2016 günlü, 6763 sayılı Kanunun 38. maddesi ile 5320 sayılı Kanuna eklenen geçici 10. maddenin iki ve üçüncü bentlerine istinaden direnme kararıyla yapılan değerlendirmede direnme ilamında gösterilen gerekçelerin reddiyle dosyanın bu konuda karar verilmek üzere gönderildiği Yargıtay Ceza Genel Kurulunca gerçekleştirilen inceleme neticesinde verilen 17.09.2019 gün ve 2017/14-574 Esas, 2019/540 Karar sayılı ilamla ilk derece mahkemesince bozma ilamına karşı direnildiğinden bahisle kurulan 03.12.2014 tarihli ikinci hükümde ilk kararda yer almayan gerekçelere yer verilmesi nedeniyle anılan hükmün direnme niteliği taşımayıp yeni bir hüküm olmasından dolayı Dairesince inceleme yapılması gerektiği belirtilerek gönderilen dosya tetkik edildi gereği görüşüldü:
Tüm dosya kapsamı ve gerekçe içeriğine göre mahkemece kabul ve takdir kılınmış beraat hükmü usul ve kanuna uygun bulunduğundan, katılan mağdure vekilinin yerinde görülmeyen temyiz talebinin reddiyle hükmün ONANMASINA, 26.02.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.