Mala zarar verme suçundan sanık ..."in, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 151/1. maddesi gereğince 2.400,00 Türk lirası adli para cezası ile cezalandırılmasına dair İstanbul Anadolu 29. Asliye Ceza Mahkemesinin 13/02/2019 tarihli ve 2018/453 esas, 2019/64 sayılı ek kararına karşı, Adalet Bakanlığı"nın 15/06/2020 gün ve 94660652-105-34-474-2020-Kyb sayılı yazısı ile Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı"nın 19/06/2020 gün ve 2020/52910 sayılı ihbarnamesiyle Dairemize gönderildiği,

MEZKUR İHBARNAMEDE;

Dosya kapsamına göre, İstanbul Anadolu Cumhuriyet Başsavcılığının 10/07/2018 tarihli iddianamesi ile sanığın hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından cezalandırılmasının talep edilmesini takiben, İstanbul Anadolu 29. Asliye Ceza Mahkemesinin 11/02/2019 tarihli ve 2018/453 esas, 2019/64 sayılı kararı ile sanığın sadece hırsızlık suçundan mahkumiyetine karar verilmesi üzerine, mala zarar verme suçundan hüküm kurulmadığının anlaşıldığı ve yapılan yargılama neticesinde İstanbul Anadolu 29. Asliye Ceza Mahkemesinin 13/02/2019 tarihli ek kararı ile sanığın mala zarar verme suçundan mahkumiyetine karar verildiği,
Somut olayda, sanığın garaj girişinde bulunan bariyer demirini kırarak götürdüğünün ve iddianamede hırsızlık eylemi olarak bariyer demirinin kırılarak götürülmesinin dava konusu yapıldığının anlaşıldığı olayda;
Benzer bir olay sebebiyle Yargıtay 13. Ceza Dairesinin 08/02/2018 tarihli ve 2018/775 esas, 2018/1517 karar sayılı ilamında yer alan "... aracın sol ön kapı kelebek camını kırarak aracı düz kontak yapmaya çalışırken ihbar üzerine kolluk görevlilerince yakalandığı şeklinde gerçekleşen olayda; sanığın hırsızlık suçunun yanında mala zarar verme suçundan da mahkumiyetine karar verilmiş ise de; hırsızlık suçunun konusunu çalınmak istenen aracın kendisinin oluşturması durumunda, malın çalınması sırasında araca verilen zarardan dolayı ayrıca mala zarar verme suçundan ceza verilemeyeceği, bu nedenle sanığın suça konu aracı çalmak amacıyla araca zarar vermesi eyleminin suç oluşturmayacağı gözetilmeden yazılı şekilde mala zarar verme suçundan mahkumiyetine karar verilmesi nedeniyle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden..." şeklindeki açıklamalar nazara alındığında, hırsızlık suçunun konusunu oluşturan bariyer demirinin kırılarak götürüldüğü olayda, ayrıca mala zarar verme suçunun oluşmayacağı gözetilmeden, yazılı şekilde karar verilmesinde isabet görülmediğinden anılan kararın bozulması gerektiğinin ihbar olunduğu anlaşılmıştır.

GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ:

Dosya kapsamına göre, İstanbul Anadolu Cumhuriyet Başsavcılığının 10/07/2018 tarihli iddianamesi ile sanığın hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından cezalandırılmasının talep

./.
edilmesini takiben, İstanbul Anadolu 29. Asliye Ceza Mahkemesinin 11/02/2019 tarihli ve 2018/453 esas, 2019/64 sayılı kararı ile sanığın sadece hırsızlık suçundan mahkumiyetine karar verilmesi üzerine, mala zarar verme suçundan hüküm kurulmadığının anlaşıldığı ve yapılan yargılama neticesinde İstanbul Anadolu 29. Asliye Ceza Mahkemesinin 13/02/2019 tarihli ek kararı ile sanığın mala zarar verme suçundan mahkumiyetine karar verildiği,
Sanığın, apartman garajına ait bariyeri kırıp almak suretiyle çaldığı ve bariyerin zarar gördüğü olayda, sanık hakkında hırsızlık suçunun yanında mala zarar verme suçundan da mahkumiyetine karar verilmiş ise de; hırsızlık suçunun konusunu çalınmak istenen eşyanın kendisinin oluşturması, suç konusunun aynı olması ve korunan hukuki yararın tek olması karşısında ayrıca mala zarar verme suçundan ceza verilemeyeceği gözetilmeden, yazılı şekilde mala zarar verme suçundan da mahkumiyetine karar verilmesi nedeniyle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden KABULÜ ile, mala zarar verme suçundan sanık ... hakkında İstanbul Anadolu 29. Asliye Ceza Mahkemesinin 13/02/2019 tarihli ve 2018/453 esas, 2019/64 sayılı ek kararının, 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesinin 3. fıkrası uyarınca BOZULMASINA, aynı maddenin 4. fıkra (d) bendinin verdiği yetkiyle, unsurları oluşmayan mala zarar verme suçundan sanık ...’in BERAATİNE, tayin olunan cezanın çektirilmemesine, 15/10/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.