Esas No: 2020/1449
Karar No: 2022/15081
Karar Tarihi: 27.09.2022
Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2020/1449 Esas 2022/15081 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Sanığın daha önceki bir mahkumiyet hükmü, temyiz incelemesi sonrası açıklanmanın geri bırakılması kararı alındı. Ancak deneme süresi içerisinde yeniden suç işlediği için bu karar bozuldu ve sonrasında verilen mahkumiyet hükmü de hukuka aykırı olduğu gerekçesiyle bozuldu. Kararda, mahkeme kararlarının açık ve gerekçeli olması gerektiği, delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi ile suç unsurlarının açıkça belirtilmesi gerektiği belirtilmiştir. Bu nedenle, sanığın temyiz istemi kabul edilerek mahkumiyet hükmü bozulmuştur. Kanun maddeleri olarak ise, CMK'nin 231/8-son cümlesi, 34 ve 230. maddeleri, 5320 sayılı Kanun'un 8/1. maddesi ve 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi belirtilmiştir.
"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
Sanık hakkında, İstanbul 15. Asliye Ceza Mahkemesinin 20.09.2007 tarihli 2006/802 Esas ve 2007/729 Karar sayılı ilamıyla verilen mahkumiyet hükmünün, temyiz incelemesi üzerine Dairemizin 24.09.2010 tarihli 2010/3949 Esas 2010/9981 Karar sayılı ilamı ile bozulmasına karar verildiği, bozma kararına uyularak İstanbul 7. Asliye Ceza Mahkemesinin 20.10.2011 tarihli, 2010/1336 Esas ve 2011/1079 Karar sayılı kararıyla hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararı verildiği ve sanığın deneme süresi içerisinde suç işlemesi nedeniyle İstanbul 7.Asliye Ceza Mahkemesinin 22.01.2019 tarihli 2008/124 Esas ve 2019/35 Karar sayılı ilamı ile anılan hükmün açıklandığı, bu karara yönelik sanığın temyiz isteminin, yasa yolunda hata yapılması sonucu İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 18.Ceza Dairesi tarafından incelenerek 29.03.2019 tarihli, 2019/1736 Esas ve 2019/2352 Karar sayılı ilamı ile bozma kararı verildiği, bozma kararı sonrası İstanbul 7.Asliye Ceza Mahkemesinin incelemeye konu 08.07.2019 tarihli, 2019/286 Esas ve 2019/590 Karar sayılı kararı ile verilen mahkumiyet hükmünün temyizen incelenmek üzere gönderildiği anlaşılmakla, İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 18.Ceza Dairesinin 29.03.2019 tarihli, 2019/1736 Esas ve 2019/2352 Karar sayılı bozma kararı ile bu bozma kararı üzerine verilen İstanbul 7. Asliye Ceza Mahkemesinin 08.07.2019 tarihli, 2019/286 Esas ve 2019/590 Karar sayılı mahkumiyet hükmünün hukuku doğrudan yoksun oldukları belirlenerek, temyiz incelemesinin İstanbul 7.Asliye Ceza Mahkemesinin 22.01.2019 tarihli 2018/124 Esas ve 2019/35 Karar sayılı hükmüne yönelik yapılmasına karar verilerek yapılan incelemede;
5271 sayılı CMK’nin 231/8-son cümlesi uyarınca, hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararının kesinleştiği 27.12.2011 tarihinden, denetim süresi içinde ikinci suçun işlendiği 20.11.2015 tarihine kadar dava zamanaşımının durduğu gözetilerek yapılan incelemede;
Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 141/3, CMK'nin 34 ve 230. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının Yargıtay denetimine imkan sağlayacak biçimde açık ve gerekçeli olması, gerekçe bölümünde iddia ve savunmada ileri sürülen görüşlerin belirtilmesi, mevcut delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi, hükme esas alınan ve reddedilen delillerin açıkça gösterilmesi, bu delillere göre ulaşılan sonuçların, iddia, savunma ve dosyadaki diğer belgelere ilişkin değerlendirmeler ile sanığın eyleminin ve yüklenen suçun unsurlarının nelerden ibaret olduğunun, hangi delillere üstünlük tanındığının açık olarak gerekçeye yansıtılması, delillerle sonuç arasında bağ kurulması gerekirken; açıklanan ilkelere uyulmadan gerekçeden yoksun karar verildiği gibi, sayılı CMK'nin 232. maddesine aykırı olarak hükmün ne olduğunun da kararda gösterilmeyerek hükmün açıklanması ile yetinilmesi,
Yasaya aykırı, sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK'nin 321. maddesi uyarınca 22.01.2019 tarihli hükmün, BOZULMASINA, 27.09.2022 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.
