Esas No: 2022/1975
Karar No: 2022/2470
Karar Tarihi: 28.03.2022
Yargıtay 11. Hukuk Dairesi 2022/1975 Esas 2022/2470 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Mahkeme kararı, Çaycuma 2. Asliye Hukuk Mahkemesi'nce bozulduktan sonra Yargıtay tarafından incelenmiştir. Kararda, temyiz isteminin reddedilmesi için gerekli olan kesinlik sınırının, davalı lehine hükmedilen meblağın 3.525,00 TL olması ve temyiz sınırının altında kalması nedeniyle yerine getirildiği belirtilmiştir. Ayrıca, kesin olan kararların temyiz istemi hakkında mahkemece bir karar verilebileceği veya İçtihadı Birleştirme Kararı'na uyularak Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddedilebileceği ifade edilmiştir. Kararın sonunda, HUMK 427. maddesi ve 5236 sayılı Kanun'un 19. maddesi ile ilgili olarak yeniden değerleme oranı ve temyiz sınırına yer verilmiştir.
HUMK 427. madde öncelikle, kararların kesin olacağı konusunda hüküm vermektedir. 5236 sayılı Kanun ise 19. madde ile yeni bir düzenleme getirerek, kesinlik sınırının yeniden değerleme oranına göre belirlenmesini öngörmüştür. Ek-Madde 4 olarak da anılan bu düzenleme, yeniden değerleme oranının her yılın başında açıklanması ve uygulanması gerektiğini belirtmektedir. 2022 yılı için belirlenen yeniden değerleme oranı ise %4,58'dir. Buna göre, 2022 yılı için kesinlik sınırı 5.815,00 TL olarak belirlenmiştir.
"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
(ASLİYE TİCARET MAHKEMESİ SIFATIYLA)
TÜRK MİLLETİ ADINA
Taraflar arasındaki davadan dolayı Çaycuma 2. Asliye Hukuk Mahkemesi’nce bozmaya uyularak verilen 11.01.2022 gün ve 2020/120 E. - 2022/23 K. sayılı hükmün Yargıtayca incelenmesi davalı vekili tarafından istenilmekle dosyadaki kağıtlar okundu gereği konuşulup düşünüldü:
5219 sayılı Kanun ile yapılan değişiklik sonucu karar tarihinde yürürlükte bulunan HUMK 427. maddesinde öngörülen kesinlik sınırı, 5236 sayılı Kanun'un 19. maddesiyle HUMK'ya eklenen Ek-Madde 4'te öngörülen yeniden değerleme oranı da dikkate alındığında 2022 yılı için 5.815,00 TL'dir. Davalı aleyhine hükmedilen meblağın 3.525,00 TL olduğu ve yukarıda yazılı madde hükmüne göre temyiz sınırının altında kaldığı anlaşılmaktadır. Kesin olan kararların temyiz istemleri hakkında mahkemece bir karar verilebileceği gibi, 01.06.1990 gün, 3/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararı uyarınca Yargıtay tarafından da temyiz isteminin reddine karar verilebileceğinden davalı vekilinin temyiz isteminin miktardan reddine karar vermek gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarda açıklanan nedenlerle davalı vekilinin temyiz isteminin miktar yönünden REDDİNE, ödediği peşin temyiz harcının isteği halinde temyiz eden davalıya iadesine, 28/03/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.
