Yargıtay 4. Hukuk Dairesi 2019/3165 Esas 2020/129 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : ...Bölge Adliye Mahkemesi 9. Hukuk Dairesi
İLK DERECE
MAHKEMESİ : .... Asliye Hukuk Mahkemesi

Davacı ... vekili Avukat ... tarafından, davalı ... aleyhine 13/02/2017 gününde verilen dilekçe ile alacak istenmesi üzerine mahkemece yapılan yargılama sonunda; davanın kısmen kabulüne dair verilen 22/01/2018 günlü karara karşı ve davalı tarafın istinaf başvuruları üzerine yapılan incelemede; davacı vekilinin istinaf başvurusunun HMK"nın 353/1-b/1. maddesi uyarınca esastan reddine, davalı vekilinin istinaf başvurusunun HMK"nın 352/1-b maddesi uyarınca reddine dair verilen 25/04/2019 günlü kararın Yargıtayca incelenmesi davacı vekili tarafından süresi içinde istenilmekle dosya içerisindeki kağıtlar incelenerek gereği görüşüldü.
6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu’nun 362/1-a maddesinde öngörülen kesinlik sınırı, 6763 sayılı Kanunun 44. maddesiyle HMK’ya eklenen Ek-Madde 1’de öngörülen yeniden değerleme oranı dikkate alındığında 2019 yılı için 58.800,00 TL’dir.
HMK 362/1-a ve 362/2. maddeleri gereğince temyiz edenin sıfatına göre hükmedilen ya da mahkemece kabul edilmeyen bölümünün miktar veya değeri 58.800,00 TL’yi geçmeyen davalara ilişkin bölge adliye mahkeme kararlarının temyizi kabil değildir. Kesin olan kararların temyizinin istenilmesi halinde Bölge Adliye Mahkemesi Hukuk Dairesi tarafından bu konuda temyiz dilekçesinin reddine karar verilebileceği gibi, verilmemiş olması halinde Yargıtayca da temyiz isteminin reddine karar verilebilecektir.
Somut olayda, davacı taraf fazlaya ilişkin haklarını saklı tutarak 5.000,00 TL alacak isteminde bulunmuş, ilk derece mahkemesince davanın kısmen kabulü ile 3.287.25 TL alacağın dava tarihinden itibaren işleyecek faizi ile birlikte davalıdan tahsiline karar verilmiş bu karara karşı taraflarca istinaf başvurusunda bulunulmuştur. Bölge Adliye Mahkemesince davacı vekilinin istinaf başvurusunun HMK’nın 353/1-b/1. maddesi uyarınca esastan reddine ve davalı vekilinin istinaf başvurusunun davalı bakımından hükmün kesinlik sınırının altında kaldığı anlaşıldığından HMK’nın 352/1-b maddesi uyarınca reddine karar verilmiştir. Anılan karara karşı davacı vekili temyiz yoluna başvurmuştur.
Dosya kapsamına göre, temyize konu edilen miktar bakımından Bölge Adliye Mahkemesi kararının taraflar yönünden kesin nitelikte olduğu anlaşılmaktadır. Kesin olan kararların temyizinin istenilmesi halinde, Bölge Adliye Mahkemesinin ilgili Hukuk Dairesi tarafından bu konuda temyiz dilekçesinin reddine karar verilebileceği gibi, verilmemiş olması halinde Yargıtay’ca da temyiz isteminin reddine karar verilebilecektir. Bu nedenle, davacı vekilinin temyiz dilekçesinin reddi gerekmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan nedenlerle davacı vekilinin temyiz dilekçesinin HMK 362/1-a maddesi gereğince REDDİNE, dosyanın ilk derece mahkemesine, kararın bir örneğinin Bölge Adliye Mahkemesi hukuk dairesine GÖNDERİLMESİNE ve peşin alınan harcın istek halinde geri verilmesine 16/01/2020 gününde kesin olarak oybirliğiyle karar verildi.