Hırsızlık - mala zarar verme - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2020/9998 Esas 2020/6132 Karar Sayılı İlamı

17. Ceza Dairesi
Esas No: 2020/9998
Karar No: 2020/6132
Karar Tarihi: 23.06.2020

Hırsızlık - mala zarar verme - Yargıtay 17. Ceza Dairesi 2020/9998 Esas 2020/6132 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Asliye Ceza Mahkemesi tarafından verilen bir karar temyiz edildi. Sanık hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından mahkum edilmişti. Mala zarar verme suçuna ilişkin olarak verilen ceza, yürürlükteki geçici bir kanun maddesi gereği kesin nitelikte olduğundan temyize uygun değildi ve reddedildi. Ancak hırsızlık suçuyla ilgili olarak verilen hükümler bozuldu. Çünkü suça sürüklenen çocuk hakkında sosyal inceleme raporu alınmaması ve sanığın savunma hakkının kısıtlanması nedeniyle usul hataları yapılmıştı.
Bu kararda yer alan kanun maddeleri ise şöyle:
- 5271 sayılı CMK'nın 35/son maddesi (yoklukta verilen kararların tebliğ edilmesi)
- 6217 sayılı Yasa ile eklenen geçici 2. madde (adli para cezalarının kesin niteliği)
- 5395 sayılı Çocuk Koruma Kanunu'nun 35. maddesi (sosyal inceleme raporu alma zorunluluğu)
- 5271 sayılı CMK'nın 196. maddesi (savunma hakkının kısıtlanması durumları)

17. Ceza Dairesi 2020/9998 E. , 2020/6132 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇLAR : Hırsızlık, mala zarar verme
HÜKÜMLER : Mahkumiyet

Yerel mahkemece suça sürüklenen çocuk ve sanık hakkında hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından verilen hükümler temyiz edilmekle, başvuruların süresi ve kararların niteliği ile suçların tarihine göre dosya görüşüldü:
Yoklukta verilen 22/12/2015 tarihli kararın cezaevinde olan sanığa 5271 sayılı CMK"nın 35/son maddesi uyarınca kendisine okunup anlatılmadan tebliğ edilmesi nedeniyle usulüne uygun olmadığı ve bu nedenle sanığın temyizinin süresinde olduğu anlaşılmakla yapılan incelemede;
I-Suça sürüklenen çocuk ve sanık hakkında mala zarar verme suçundan kurulan hükümlerin yapılan incelemesinde;
Doğrudan tayin edilen adli para cezalarının miktarları itibarıyla hüküm tarihinde yürürlükte bulunan ve 14.04.2011 tarihinde yayınlanarak yürürlüğe giren Ceza Muhakemesi Kanunu"nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun"a 6217 sayılı Yasa ile eklenen geçici 2. maddesi uyarınca kesin nitelikte olup, temyizi olanaklı bulunmadığından, suça sürüklenen çocuk ... müdafi ile sanık ...’ın temyiz istemlerinin 5320 sayılı Yasa"nın 8/1. maddesi yollamasıyla 1412 sayılı CMUK"nın 317. maddesi uyarınca tebliğnameye uygun olarak REDDİNE,
II-Suça sürüklenen çocuk ve sanık hakkında hırsızlık suçundan kurulan hükümlerin yapılan incelemesinde;
1-Suç tarihinde 18 yaşını bitirmemiş olan suça sürüklenen çocuk hakkında 5395 sayılı Çocuk Koruma Kanunu"nun 35. maddesine göre sosyal inceleme raporu alınmadan veya aynı maddenin 3. fıkrasına göre bu yönde inceleme yaptırılmamasının gerekçesi de kararda gösterilmeden hüküm kurulması,
2-Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 03/04/2018 tarih, 2014/851 Esas ve 2018/144 Karar sayılı kararı uyarınca aynı yargı çevresindeki ceza infaz kurumunda başka bir suçtan hükümlü olarak bulunan ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 15/11/2018 tarih, 2018/339 Esas ve 2018/536 Karar sayılı kararı uyarınca farklı yargı çevresindeki ceza infaz kurumunda başka bir suçtan hükümlü olarak bulunan, asıl mahkemesince yapılan sorgusu sırasında duruşmadan bağışık tutulma isteğinde bulunmayan sanığın Cumhuriyet Savcısının esas hakkındaki görüşünü bildirdiği ve hükmün açıklandığı son oturumda hazır bulundurulmayıp yokluğunda yargılama yapılarak mâhkumiyetine karar verilmesi savunma hakkının sınırlandırılması niteliğinde olduğu, şeklindeki kararları uyarınca başka suçtan Kırşehir Cezaevi"nde hükümlü olan ve duruşmalardan vareste tutulmaya dair bir talebi de bulunmayan sanığın kısa kararın okunduğu oturuma getirtilmeyerek savunma hakkının kısıtlanması suretiyle 5271 sayılı CMK"nın 196. maddesine aykırı davranılması,
Bozmayı gerektirmiş, suça sürüklenen çocuk ... müdafii ile sanık ...’ın temyiz nedenleri bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, diğer yönleri incelenmeyen hükümlerin açıklanan nedenlerle tebliğnameye uygun olarak BOZULMASINA, 23.06.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.