Ödeme şartını ihlâl suçundan sanık ..."nin, 2004 sayılı İcra ve İflas Kanunu’nun 340. maddesi uyarınca 3 aya kadar tazyik hapsi ile cezalandırılmasına dair İzmir 9. İcra Ceza Mahkemesinin 24/05/2016 tarihli ve 2016/144 esas, 2016/474 sayılı kararını müteakip, hükümlünün oğlunun talebi üzerine hastalık nedeniyle cezasının infazının geri bırakılmasına ilişkin aynı Mahkemenin 28/09/2016 tarihli ve 2016/144 esas, 2016/474 sayılı ek kararı aleyhine Adalet Bakanlığının 14/03/2018 gün ve 94660652-105-45-14727- 2016-Kyb sayılı kanun yararına bozma istemini içeren yazısı ekindeki dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 21/03/2018 gün ve KYB.2018/22416 sayılı ihbarnamesi ile Dairemize gönderilmekle okundu.
Anılan ihbarnamede;
1-İzmir 9. İcra Ceza Mahkemesinin 24/05/2016 tarihli ve 2016/144 Esas, 2016/474 Karar sayılı kararı yönünden yapılan incelemede;
Dosya kapsamına göre; 2004 sayılı Kanun"un 340. maddesi gereğince taahhüdü ihlal suçunun oluşması için taahhüt tutanağında toplam borç miktarının, işleyen ve işleyecek faizin, vekalet ücreti, icra harç ve giderlerinin birlikte belirlenerek borçlunun taahhüdüne esas olan miktarın açıkça gösterilmesi gerektiğinden, 12/11/2015 tarihli taahhütnamede işlemiş faiz miktarı olarak 481,99 Türk lirası belirtilmiş ise de, bu faizin hangi dönemleri kapsadığı, icra takibinin kesinleştiği tarihten taahhüt tarihine kadar işlemiş ve taahhüt tarihinden son ödeme tarihine kadar işleyecek faiz olup olmadığı konusunda herhangi bir açıklık olmadığı gibi alacaklının son ödeme tarihine kadar işleyecek faizden feragat beyanının da yer almadığı ve bu nedenlerle işleyen ve işleyecek faiz miktarının taahhüt tutanağında ayrı ayrı gösterilmemesi nedeniyle belirsizlik bulunduğundan taahhüdün geçerli olmadığı anlaşılmakla, sanığın üzerine atılı suçun unsurlarının oluşmaması nedeniyle beraati yerine yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesinde;
2-İzmir 9. İcra Ceza Mahkemesinin 28/09/2016 tarihli ve 2016/144 Esas, 2016/474 sayılı ek kararı yönünden yapılan incelemede;
Her ne kadar İzmir 9. İcra Ceza Mahkemesince hükümlünün tazyik hapsi cezasının infazının 5275 sayılı Kanun"un 16/2. maddesi gereğince hastalığı nedeniyle 15/03/2017 tarihine kadar geri bırakılmasına karar verilmiş ise de;
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.11.2006 tarih ve 2006/220-231 sayılı kararında da yer alan, "01/06/2005 tarihinde yürürlüğe giren 5271 sayılı CMY."nın “Tanımlar” başlıklı 2. maddesinin 1. fıkrasının (l) bendinde disiplin hapsinin tanımı; “Kısmî bir düzeni korumak amacıyla yaptırım altına alınmış olan fiil dolayısıyla verilen, seçenek yaptırımlara çevrilemeyen, önödeme uygulanamayan, tekerrüre esas olmayan, şartla salıverilme hükümleri uygulanamayan, ertelenemeyen ve adlî sicil kayıtlarına geçirilmeyen hapsi ifade eder.” şeklinde yapılmıştır. Disiplin hapsi için yapılan bu tanım, hapsen tazyik yaptırımını da kapsar niteliktedir. Bu tanım nazara alındığında, hapsen tazyik yaptırımı, 5237 sayılı TCY."da düzenlenen yaptırımlardan farklı niteliktedir. Bu nedenle de, duruşma açılarak yapılan bir yargılama sonunda verilmelerine karşılık, 2004 sayılı İİY."nın 353/1. maddesinde yasa yolu olarak itiraz yasa yolu öngörülmüştür. Anılan hükümler gözetildiğinde, gerek disiplin hapsi gerekse hapsen tazyik yaptırımı tayin edilen kararlar, CMK."nın 223. maddesinde belirtilen “hüküm” niteliğinde değildirler ve bunlar hakkında hükümler için öngörülen yargılama kuralları uygulanamaz. Hapsen tazyik yaptırımında amaç, bir yükümlülüğün yerine getirilmesini sağlamak olduğundan, alt sınırdan belli bir ceza belirlenmesi gerekmemekte, yükümlülük yerine getirilene kadar ve en çok 3 ay süreyle kişinin yükümlülüğüne uygun davranması için zorlanması söz konusu olmaktadır. Bu nedenle kararda belli bir sürenin öngörülmesi, yaptırımın bu niteliğine aykırı olacaktır." şeklindeki açıklamalara nazaran, hükümlü hakkındaki tazyik hapsi cezasının infazının geri bırakılmasının mümkün olamayacağı, kaldı ki hastalık nedeniyle cezaların infazının geri bırakılmasına da 5275 sayılı Kanun"un 16/3. maddesi uyarınca infazın yapıldığı yer Cumhuriyet Başsavcılığınca karar verilebileceği gözetilmeden, yazılı şekilde hüküm kurulmasında, isabet görülmediği gerekçesiyle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 309.maddesi uyarınca anılan kararın kanun yararına bozulması isteminde bulunulmakla gereği görüşülüp düşünüldü;
Kanun yararına bozma isteminin (1) no’lu nedeni yönünden yapılan incelemede;
Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının kanun yararına bozma istemine dayanan ihbarname içeriği bu itibarla yerinde görüldüğünden, İzmir 9. İcra Ceza Mahkemesinin 24/05/2016 tarihli ve 2016/144 esas, 2016/474 sayılı kararının CMK’nın 309/4-d maddesi uyarınca BOZULMASINA, kabahatli (sanık) hakkında ödeme şartını ihlâl suçundan verilen tazyik hapsinin kaldırılmasına, bozma sebebine göre kanun yararına bozma isteminin (2) no’lu nedeni yönünden karar verilmesine yer olmadığına, 18/04/2018 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.