MAHKEMESİ : KIRŞEHİR 2.ASLİYE HUKUK MAHKEMESİ
TARİHİ : 11/03/2008
NUMARASI : 2007/337-2008/58

Taraflar arasında görülen davada;
Davacılar,kayden maliki bulundukları 4 parsel sayılı taşınmaza davalının komşu 5 parsel sayılı taşınmazdan taşkın yapılanmak suretiyle müdahale ettiğini ileri sürüp elatmanın önlenmesine ve tecavüzlü yapıların yıkımına karar verilmesini istemişlerdir.
Davalı,dava konusu taşınmazdaki yapıları yıllar önce kendi taşınmazına yaptığını,tecavüzün imar uygulaması sonucu meydana geldiğini belirtip davanın reddini,taşan kısmın bedeli karşılığında adına tesciline karar verilmesini savunmuştur.
Mahkemece,çekişme konusu taşınmaza davalının taşkın yapılanmak suretiyle müdahale ettiği, yıkımın fahiş zarar doğurmayacağı,müdahale nedeniyle davacılar binasının iskanının alınamadığı gerekçesiyle davanın kabulüne karar verilmiştir.
Karar, davalı tarafından süresinde temyiz edilmiş olmakla; Tetkik Hakimi raporu okundu, düşüncesi alındı. Dosya incelendi, gereği görüşülüp, düşünüldü.
                                                                               -KARAR-
Dava, imar parseline elatmanın önlenmesi ve yıkım isteğine ilişkindir.
Mahkemece,davanın kabulüne karar verilmiştir.
Dosya içeriğinden,toplanan delillerden;çekişme konusu 4 parsel sayılı taşınmazda davacıların kat irtifaklı bağımsız bölüm malikleri oldukları,davalının ise komşu 5 parsel maliki bulunduğu,5 parsel sayılı taşınmazın imar suretiyle tescil edildiği anlaşılmaktadır.
Bilindiği üzere;Yasal ayrıcalıkların dışında ayrılmaz parçanın (mütemmim cüz"ün) mülkiyeti ve buna bağlı olarak tasarruf hakkı üzerinde bulunduğu arza bağlıdır. Bu husus M.K.nun 684. maddesinde açıkca vurgulanmıştır. Nevarki, yürürlükten kalkmış olan 6785 sayılı yasanın l605 sayılı yasa ile değişik 42/c ve halen yürürlükte bulunan 3l94 sayılı imar yasasının l8. maddelerinde özel hükümler getirilmek suretiyle ayrılmaz parça (mütemmim cüz) olan yapı ile arz arasındaki hukuki ilişki kesilmiş bazı durumlarda yapı, üzerinde bulunduğu yerin malikinden başkasına bırakılarak imar parsellerinin oluşturulabileceği öngörülmüştür. Böylece yapıların bedelleri ilgili parsel sahiplerince yapı sahibine ödenmediği veya aralarında bu yönde bir anlaşma yapılmadığı yada ortaklığın giderilmesi davası açılmadığı sürece bu yapıların ömürlerini dolduruncaya kadar eski sahiplerine kullanma imkanı sağlanmıştır.
Öte yandan, zeminin maliki olan kişinin taşınmazı bizzat kullanma yetkisi sınırlanmış, ayrılmaz parça (mütemmim cüz) durumunda olan yapı üzerinde tasarruf etme gücü özel yasa ile kısıtlanmıştır.
298l sayılı yasanın 3290 sayılı yasa ile değişik l0/c maddesi de aynı doğrultuda hüküm getirmiştir.
Gerçekten bir kimse kendisine veya yasanın himaye ettiği bir hakka dayanarak üçüncü bir şahsa ait bir taşınmaz üzerine ayrılmaz parça (mütemmim cüz) niteliğinde yapı inşaa etmiş imar uygulaması sonucu bu yer davacıya ait imar parseli içerisinde kalmış ise, kendi arzu ve iradesi dışında idari kararla oluşan bir durum söz konusu olduğundan kusurlu sayılamaz. İşte bu nedenle yukarıda değinildiği gibi yasa koyucu imar parseli malikine karşı yapı sahibini koruma zorunluluğunu duymuştur.
Somut olaya gelince; çekişme konusu 4 ve 5 parsel sayılı taşınmazların tescil sebebinin imar olduğu,davalının 4 parsele tecavüzünün imar uygulaması sonucu oluştuğunu savunduğu görülmektedir.
O halde,bu hususun incelenmesi ve 3194 Sayılı Yasanın 18. maddesinin uygulama olanağının bulunup bulunmadığının araştırılması gerekeceği kuşkusuzdur.
Hal böyle olunca, yukarıda değinilen ilke ve olgulara göre araştırma yapılması,taraf kayıtlarının ilk tedavüllerinden itibaren getirtilmesi,deliller toplandıktan sonra uzman bilirkişiler aracılığıyla mahallinde uygulama yapılması,taşkınlığın imar uygulaması sonucu meydana gelip gelmediğinin belirlenmesi, sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken yanılgılı değerlendirme ile yazılı olduğu üzere hüküm tesisi isabetsizdir.Davalının temyiz itirazları yerindedir.Kabulü ile hükmün açıklanan nedenlerle H.U.M.K."nun 428. maddesi gereğince BOZULMASINA,alınan peşin hacrın temyiz edene geri verilmesine,12.6.2008 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.