MAHKEMESİ :AİLE MAHKEMESİ

Taraflar arasındaki ziynet eşyası alacağı ve eşya iadesi davasının mahkemece yapılan yargılaması sonucunda, davanın reddine ve esas hakkında karar verilmesine yer olmadığına yönelik olarak verilen hükmün, süresi içinde davacı vekili tarafından temyiz edilmesi üzerine; temyiz dilekçesinin kabulüne karar verildikten sonra, dosya içindeki kağıtlar okunup gereği düşünüldü.

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı; davalı ile boşandıklarını, müşterek evden ayrılırken yanına hiçbir eşya almadığını, ayrıldıktan sonra çeyiz eşyalarını istediğini ancak davalının buna yanaşmadığını, 4 tek altın bilezik, 22 ayar (her biri 10 gr), iki adet yüzük ( her biri 5 gr), 1adet kolye, 1 küpe ve 1 adet isimlik olmak üzere ziynet eşyalarının davalı tarafından iade edilmediğini belirterek ziynet eşyalarının ve ... 2.Aile Mahkemesinin 2014/121 D.İş sayılı dosyası ile tespit edilen eşyaların aynen, olmadığı taktirde bedelinin yasal faizi ile birlikte davalıdan tahsilini talep ve dava etmiştir.
Davalı; davacının 17/06/2014 tarihinde evlilik döneminde birlikte ikamet ettikleri eve gelerek tüm çeyiz eşyalarını aldığını, boşanma aşamasında müşterek evden kendi isteği ile hiç bir zorlama olmadan ayrıldığını ve evden ayrılırken ziynet eşyalarını da yanında götürdüğünü belirterek davanın reddini dilemiştir.
Mahkemece; davacı taraf her ne kadar ziynet eşyalarının davalı tarafta kaldığını beyan etmiş ise de davacının evden gizlice ayrılmış oluşu, ziynet eşyalarının taşınabilen, saklanabilen türden eşyalardan oluşu dikkate alınarak davacının ziynet eşyalarının davalıda kaldığını, geri almak üzere bozdurduğunu ispatlayamadığı anlaşılmakla ziynet eşyalarına yönelik davanın reddine, çeyiz eşyalarının davalı tarafından dava sırasında davacıya teslim edildiği anlaşılmakla bu konuda karar verilmesine yer olmadığına karar verilmiş, hüküm süresi içinde davacı vekilince temyiz edilmiştir.
Dava; ziynet eşyalarının aynen iadesi, bunun mümkün olmaması halinde bedellerinin tahsili istemine ilişkindir.
Türk Medeni Kanunu’nun 6.maddesi hükmü uyarınca; kanunda aksine bir hüküm bulunmadıkça, taraflardan her biri hakkını dayandırdığı olguların varlığını kanıtlamakla yükümlüdür. Gerek doktrinde, gerek Yargıtay içtihatlarında kabul edildiği üzere ispat yükü hayatın olağan akışına aykırı durumu iddia eden ya da savunmada bulunan kimseye düşer. Öte yandan ileri sürdüğü bir olaydan kendi yararına haklar çıkarmak isteyen kimse iddia ettiği olayı kanıtlamakla yükümlüdür.
Kural olarak düğün sırasında takılan ziynet eşyaları kim tarafından takılırsa takılsın, aksine bir anlaşma bulunmadıkça kadına bağışlanmış sayılır ve artık onun kişisel malı niteliğini kazanır. Bu eşyaların iade edilmemek üzere kocaya verildiği, kadının isteği ve onayı ile bozdurulup müşterek ihtiyaçlar için harcandığı hususu davalı tarafça kanıtlandığı takdirde, koca bu eşyaları iadeden kurtulur.
Somut olaya bakıldığında; davalının, “dava konusu bileziklerden birini davacı kendi isteği ile babama vermiş” şeklindeki kabulü ve dosya kapsamında dinlenen davalı tanığı ... ’nın “...ben kalabalık bir aile geçindirdiğim için davacıya maddi durumumu anlattım, o da bana bir tane bileziği rızasıyla verdi, çünkü taraflar bizim evimizde yiyip içiyorlardı, davacı da bana kendi rızasıyla bir tane bileziğini verdi, ben davacıya kızım elim bollaşırsa senin bileziğini geri alırım dedim, davacı iki tane yüzüğü kaba olduğu için bozdurdu kendisine eşya aldı, küpenin bir tanesini kuaförde kaybettiğini söyledi, bir tanesini de misafirlikte kaybettiğini söyledi, davacı trafik kursuna yazıldığında üç tane bileziğini de bozdurmuş, ben bunu çevreden öğrendim,...” şeklindeki beyanı karşısında davacının talep ettiği 4 adet bileziğin ve 2 adet yüzüğün evlilik birliği içinde bozdurulduğu anlaşılmaktadır. Davalı ise, davacı kadının bunları iade edilmemek üzere rıza ile verdiğini kanıtlayamamıştır.
Hal böyle olunca, davalı kocanın, evlilik birliği içinde bozdurularak harcanan ziynetlerin, rızayla ve iade şartı olmaksızın kendisine verildiğini ispatlayamadığı, bu nedenle dava konusu olan ve varlığı ispat edilebilen ziynetleri iadeyle mükellef olduğu hususu tartışmasızdır.
Öyle ise, mahkemece; evlilik birliği içinde bozdurulduğu anlaşılan 4 adet bilezik ve 2 adet yüzük yönünden davanın kabulüne karar verilmesi gerekirken, ziynet eşyalarına yönelik talebin tümden reddine karar verilmesi doğru görülmemiş, bozmayı gerektirmiştir.
SONUÇ: Yukarıda açıklanan esaslar gözönünde tutulmaksızın yazılı şekilde hüküm tesisi isabetsiz, temyiz itirazları bu nedenlerle yerinde olduğundan kabulü ile hükmün HUMK.nun 428.maddesi gereğince davacı yararına BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde temyiz edene iadesine, 6100 sayılı HMK"nun geçici madde 3 atfıyla 1086 sayılı HUMK"nun 440. maddesi gereğince karar düzeltme yolu kapalı olmak üzere, 14.09.2017 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.