Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2015/745 Esas 2016/8066 Karar Sayılı İlamı

Y A R G I T A Y İ L A M I

MAHKEMESİ : 1. Asliye Hukuk Mahkemesi

DAVA : Davacı, yıllık izin ücreti alacağının ödetilmesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteğin reddine karar vermiştir.
Hüküm süresi içinde davacı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili davacının davalı kurumda tamir bakım ustası olarak çalıştığını, emeklilik sebebiyle işten ayrıldığını, ödenmemiş izin alacakları olduğunu iddia ederek bu alacağın tahsilini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili davacının iddialarının yerinde olmadığını savunarak davanın reddedilmesi gerektiğini ileri sürmüştür.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna dayanılarak, davacının kullanmadığı ve ücreti ödenmemiş izin alacakları olmadığı gerekçesiyle davanın reddine karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davacı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
1-Dosyadaki yazılara, toplanan delillerle kararın dayandığı kanuni gerektirici sebeplere göre davacı vekilinin aşağıdaki bentlerin kapsamı dışında kalan temyiz itirazları yerinde değildir.
2-Davacının yıllık izinlerini kullanıp kullanmadığı ve buna bağlı olarak yıllık izin ücreti alacağı olup olmadığı konusunda taraflar arasında uyuşmazlık bulunmaktadır.
4857 sayılı İş Kanunu"nun 59. maddesinde, iş sözleşmesinin herhangi bir sebeple sona ermesi halinde, işçiye kullandırılmayan yıllık izin sürelerine ait ücretlerin son ücret üzerinden ödeneceği hükme bağlanmıştır.
Yıllık izinlerin kullandırıldığı noktasında ispat yükü işverene aittir. İşveren yıllık izinlerin kullandırıldığını imzalı izin defteri veya eşdeğer bir belge ile ispatlamalıdır. Bu konuda ispat yükü üzerinde olan işveren, işçiye yemin teklif edebilir.
Somut olayda davacı otuzsekiz günlük yıllık ücretli iznini kullanmadığını, bunların ücretlerinin de ödenmediğini ileri sürmektedir. Mahkemece davacı tarafından imzalanmamış olan yıllık izin belgelerine itibar edilerek davacının talebi reddedilmiş ise söz konusu belgeler davacının yıllık izinlerini kullandığını ispatlamaya yeterli değildir. Şu halde davacının sadece 38 günlük yıllık izin ücreti alacağının hesaplanarak hüküm altına alınması gerekirken bunun yapılmaması isabetsizdir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebeplerden BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 16.03.2016 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.