Yargıtay 22. Hukuk Dairesi 2016/13580 Esas 2016/15296 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :İş Mahkemesi

DAVA : Davacı, feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini istemiştir.
Mahkeme, isteği kısmen hüküm altına almıştır.
Hüküm süresi içinde davalı avukatı tarafından temyiz edilmiş olmakla, dava dosyası incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
İş sözleşmesinin geçerli ve haklı sebep olmadan davalı işveren tarafından feshedildiğini belirten davacı işçi vekili, feshin geçersizliğine ve işe iadesine karar verilmesini talep etmiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı işveren vekili, davacının iş sözleşmesinin haklı sebeple feshedildiğini, davacının mahkememizin benzer davalarında üniversite aleyhine dava açan diğer davacılar İbrahim Halil Kar ve İhsan Yeşilkaya’nın birlikte hareket edirek kötü niyetli olduklarını, davacının sürekli zam talebinde bulunduğunu, zam talebi yerine getirilmeyince de işe gelmeyerek işletmeyi zor durumda bıraktıklarını, davacının işe alınırken asgari ücret üzerinde çalışacağının kendisine söylendiğini, davacının dava açmakta haksız olduğunu belirterek davanın feshin geçerli olduğunu beyanla davanın reddini savunmuştur.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan kanıtlar ve sağlık raporuna dayanılarak davanın kabulüne karar verilmiştir.
Temyiz:
Kararı davalı temyiz etmiştir.
Gerekçe:
4857 sayılı İş Kanunu’nun 18. Maddesi uyarınca işçinin iş güvencesi hükümlerinden yararlanabilmesi için fesih bildiriminin yapıldığı tarihte işyerinde 30 ve daha fazla işçi çalıştırılması gerekir.İşverenin aynı işkolunda birden fazla işyerinin bulunması halinde, işyerinde çalışan işçi sayısı, bu işyerlerinde çalışan işçi sayısına göre belirlenir.
Davalı üniversite bünyesinde, iş akdinin feshi tarihinde, işyerinde çalışan işçi sayısı tam olarak tespit edilmeden mahkemece sonuca gidilmesi hatalıdır.
Ayrıca davacının devamsızlık yaptığı günlere ilişkin almış olduğu sağlık raporunu, işverene ne zaman sunduğu, makul süre içinde sunup sunmadığı, davalı tanıkları duruşmaya çağırılarak bu kişilerden sorulmak suretiyle tespit edilmesi ve sonuca göre yeniden değerlendirme yapılması gerekirken, bu husus göz ardı edilerek karar verilmesi isabetsizdir.
Diğer yandan davalı üniversitenin 492 sayılı Harçlar Kanunu’nun 13/j-123 maddeleri ile 2547 sayılı Yükseköğretim Kanunu’nun 56/b. maddesine göre yargı harcından muaf olduğu halde, mahkemece harca hükmedilmesi hatalı olup bozmayı gerektirmiştir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın, yukarıda yazılı sebeplerle BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgiliye iadesine 30.05.2016 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.