Taraflar arasında görülen davada;
Davacı, miras bırakanın maliki olduğu 12 parsel sayılı taşınmazdaki payını davalıya bağış suretiyle temlik ettiğini, kat mülkiyeti kurulduktan sonra 2,3,6 ve 7 nolu bağımsız bölümlerin davalı adına tescil edildiğini, yapılan işlemlerin mirasçıdan mal kaçırma amaçlı ve muvazaalı olduğunu ileri sürerek pay oranında iptal tescil ya da tenkise karar verilmesini istemiştir.
Davalı, davanın reddini savunmuştur.
Mahkemece, muvazaa iddiasının kanıtlandığı gerekçesi ile davanın kabulüne karar verilmiştir.
Karar, davalı vekilince süresinde temyiz edilmiş olmakla Tetkik Hakimi   raporu okundu. Düşüncesi alındı. Dosya incelendi. Gereği görüşülüp, düşünüldü.
 
                                                                                                       -KARAR-

Dava, muris muvazaası hukuksal nedenine dayalı tapu iptal ve tescil ya da tenkis isteklerine ilişkindir.
Mahkemece, muvazaa iddiasına dayalı tapu iptal ve tescil isteğinin kabulüne karar verilmiştir.
Dosya içeriği ve toplanan delillerden; çekişme konusu 12 parsel sayılı taşınmazın ½ payı miras bırakan M.A. adına kayıtlı iken, 19.10.1994 tarihinde davalıya kayıtsız şartsız hibe edildiği anlaşılmaktadır.
Davacı, çekişmeli taşınmazın miras bırakanları tarafından davalıya mirasçıdan mal kaçırmak amacıyla, muvazaalı temlik edildiğini ileri sürerek eldeki davayı açmış ise de davaya konu temliki işlemin bağış olduğu açıktır.
Bilindiği üzere; bağış geçerli bir işlem olup, koşullarının varlığı halinde ancak tenkis talebine konu edilebilir.O nedenle, sözkonusu işlemde 1.4.1974 tarih 1/2 sayılı Yargıtay İnançları Birleştirme Kararının uygulama yeri yoktur.
Hal böyle olunca, tenkis isteği yönünden bir araştırma yapılıp sonucuna göre bir karar verilmesi gerekirken, yanılgılı değerlendirme ve eksik inceleme ile yazılı olduğu biçimde hüküm kurulması doğru değildir.
Davalının temyiz itirazları yerindedir. Kabulüyle hükmün açıklanan nedenlerle HUMK."nun 428.maddesi gereğince BOZULMASINA, alınan peşin harcın temyiz edene geri verilmesine,  1.7.2009  tarihinde oybirliğiyle karar verildi.