KANUN YARARINA BOZMA
YCGK KARARI ÜZERİNE

Nitelikli hırsızlık ve konut dokunulmazlığını ihlal suçlarından sanık ..."ün, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu"nun 142/2-h, 168/2, 116/1, 119/1-c ve 62. maddeleri uyarınca 2 yıl 1 ay hapis ve 10 ay hapis cezaları ile cezalandırılmasına, hapis cezalarının aynı Kanun"un 58/6. maddesine göre mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesine dair Çubuk Asliye Ceza Mahkemesinin 21/12/2017 tarihli ve 2016/916 esas, 2017/627 sayılı kararına ilişkin Kanun Yararına Bozma talebi üzerine;
Dairemizin 22/11/2018 tarih, 2018/6428 Esas ve 2018/16619 Karar sayılı kararıyla; 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun yürürlük ve uygulama şekli hakkında Kanunun 8/1. maddesi, ""Bölge adliye mahkemelerinin, 26.9.2004 tarihli ve 5235 sayılı Adlî Yargı İlk Derece Mahkemeleri ile Bölge Adliye Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yetkileri Hakkında Kanunun geçici 2 nci maddesi uyarınca Resmî Gazetede ilân edilecek göreve başlama tarihinden önce aleyhine temyiz yoluna başvurulmuş olan kararlar hakkında, kesinleşinceye kadar Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununun 322 nci maddesinin dördüncü, beşinci ve altıncı fıkraları hariç olmak üzere, 305 ilâ 326 ncı maddeleri uygulanır."" şeklinde düzenlenmiştir. Görüldüğü üzere Bölge Adliye Mahkemelerinin faaliyete geçtiği 20.07.2016 tarihinden sonra verilen ve bu tarihten önce temyiz yoluna başvurulmamış olan kararlar hakkında 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanununun uygulanma imkanı bulunmamakta, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununa göre değerlendirme yapılmalıdır. Somut olayda, sanık hakkında tekerüre esas alınan ilamda hükmolunan adli para cezası kesin nitelikte ise de; karar tarihinin Bölge Adliye Mahkemelerinin faaliyete geçtiği 20.07.2016 tarihinden sonra verilmiş ve hüküm hakkında daha önceden de temyiz yoluna başvurulmamış olması sebebiyle sanık hakkında TCK"nın 58. maddesinin uygulanmasına dayanak teşkil eden ilamın tekerrüre esas olduğu ve verilen cezanın mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesinde herhangi bir isabetsizlik bulunmadığı anlaşılmakla anılan hususa yönelik Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın kanun yararına bozma düşüncesi yerinde görülmediğinden, kanun yararına bozma isteminin reddine karar verildiği, bu karara karşı Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 29.12.2018 tarih ve KD-2018/76304 sayılı itirazı üzerine Dairemizin 07/02/2019 tarih, 2018/17301 esas ve 2019/1679 karar sayılı kararı ile itirazın yerinde görülmediğinden itirazı incelemek üzere dosyanın Yargıtay Ceza Genel Kurulu’na gönderilmesine karar verildiği,
Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 02/07/2020 tarih, 2019-13-123 esas ve 2020/334 karar sayılı kararı ile inceleme yapılarak Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 29.12.2018 tarih ve KD-2018/76304 sayılı itirazı yerinde görülerek hırsızlık suçu yönünden Dairemizin 22/11/2018 tarih, 2018/6428 Esas ve 2018/16619 Karar sayılı kanun yararına bozma talebinin reddine dair kararının kaldırılmasına karar verilerek belirtilen hukuka aykırılığın giderilmesiyle ilgili olarak 5271 sayılı CMK’nın 309/4-d maddesindeki yetkiye istinaden karar verilmesi için dosyanın Dairemize gönderilmesine hırsızlık suçundan kurulan hüküm yönünden oy çokluğuyla karar verildiği anlaşılmıştır.

GEREĞİ GÖRÜŞÜLÜP DÜŞÜNÜLDÜ:

Dairemizce, somut olayda, sanık hakkında tekerüre esas alınan ilamda hükmolunan adli para cezası kesin nitelikte ise de; karar tarihinin Bölge Adliye Mahkemelerinin faaliyete geçtiği 20.07.2016 tarihinden sonra verilmiş ve hüküm hakkında daha önceden de temyiz yoluna başvurulmamış olması sebebiyle sanık hakkında TCK"nın 58. maddesinin uygulanmasına dayanak teşkil eden ilamın tekerrüre esas olduğu ve verilen cezanın mükerrirlere özgü infaz rejimine göre çektirilmesinde herhangi bir isabetsizlik bulunmadığı değerlendirilmekle birlikte Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 02/07/2020 tarih, 2019-13-123 esas ve 2020/334 karar sayılı kararı ile Dairemizin 22/11/2018 tarih, 2018/6428 esas ve 2018/16619 karar sayılı kanun yararına bozma talebinin reddine dair kararının hırsızlık suçu yönünden oy çokluğuyla kaldırılmasına karar verildiği ve somut olay yönünden Yargıtay Ceza Genel Kurulu kararının bağlayıcı olduğu, yine tekerrür uygulaması bakımından lehe olacak şekilde 15.04.2020 tarihli ve 31100 sayılı Resmî Gazete"de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun"un 17. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK"nın 272. maddesinin son fıkrasında kesin nitelikte verilen hükümlerin tekerrür uygulamasına esas alınamayacağının da düzenlenmiş olduğu gözetilerek yapılan incelemede,
Sanığın adli sicil kaydına konu olan ve tekerrüre esas alınan Ankara 12. Sulh Ceza Mahkemesinin 23/10/2013 tarihli ve 2012/1521 esas, 2013/1140 sayılı kararına konu 1.200,00 Türk lirası adlî para cezasının, miktarı itibariyle hüküm tarihinde 5320 sayılı Kanun"un 8/1. maddesi gereğince yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK"nun 305. maddesi gereğince kesin nitelikte olduğu ve aynı Kanun"un 305/son maddesi gereğince tekerrüre esas olmayacağı, sanığın suç tarihi itibari ile de adli sicil kaydında tekerrüre esas olabilecek başkaca bir mahkumiyet kaydının bulunmadığının gözetilmemesi nedeniyle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden istemin KABULÜ ile Çubuk Asliye Ceza Mahkemesinin 21/12/2017 tarihli ve 2016/916 esas, 2017/627 karar sayılı sanık ... yönünden hırsızlık suçundan verilen kararının, 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesinin 3. fıkrası uyarınca BOZULMASINA, aynı maddenin 4. fıkra (d) bendinin verdiği yetkiyle; sanık ... hakkında hırsızlık suçundan kurulan hükümden, TCK"nın 58. maddesinin uygulanmasına ilişkin kısmın çıkarılmasına, hükmün diğer kısımlarının AYNEN MUHAFAZASINA, 07/10/2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.