Taksirle Yaralama - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2014/7744 Esas 2015/1530 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Sulh Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle Yaralama
Hüküm : TCK"nın 89/1, 89/3-b, 62, 51/1, 51/3-7-8. maddeleri gereğince mahkumiyet - sürücü belgesinin geri alınması

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Ticari minibüs şoförü olan sanığın duraktan katılanı yolcu olarak aldığı, katılanın şöför arkasındaki koltukta kapı tarafında oturduğu, sanığın duraktan hareket edip ışıklı kavşağa yaklaştığında trafik ışıklarının yeşil ışıktan kırmızı ışığa dönmek üzere olduğunu görmesi üzerine, hızını arttırıp sola manevra yaptığı sırada, sanığın minübüsün kapısı açık olarak seyrine devam etmesi sonucu katılanın açık olan kapıdan, zemine düşüp ağır şekilde yaralanması şeklinde gerçekleşen olayda; Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 06.10.2009 gün ve 9/189-220 sayılı kararında da belirtildiği üzere; aracın kapısı açık olarak gidilmesinin yaralanma ve ölümlere yol açabileceğinin sanık tarafından da öngörülmesi gereken bir husus olduğu, buna rağmen hatalı yöntemle ilgili geçmiş deneyimlerinin şanslı sonuçlanması gibi nedenlerle sanığın bu riski göze aldığı anlaşıldığından, olayda bilinçli taksirin unsurlarının bulunduğunun gözetilmemesi aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanık müdafiinin kusura ve ceza miktarına ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
Hükmün esasını teşkil eden kısa kararda ve gerekçeli kararın hüküm kısmında sanığın sürücü belgesinin geri alınmasına karar verilirken, uygulanan kanun ve maddesinin gösterilmemesi suretiyle 5271 sayılı CMK"nın 232/6. maddesine aykırı hareket edilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konuda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hüküm fıkrasının 11. bendinin başına “5237 sayılı TCK"nın 53/6. maddesi uyarınca” ibaresinin eklenmesi suretiyle, sair yönleri usul ve kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 29/01/2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.