Taksirle öldürme - Yargıtay 12. Ceza Dairesi 2019/13810 Esas 2021/615 Karar Sayılı İlamı

Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/1, 22/3, 62, 53/1. maddeleri gereğince mahkumiyet


Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık ve katılanlar vekili tarafından temyiz edilmekle dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Dosya kapsamına göre; sanığın eşi ve 12 yaşındaki oğlu ile birlikte yaylada çadırda kaldığı esnada, sanığın beyanına göre çadırda yattıkları yatakların arasına, boş vaziyette saklamış olduğu tüfeği, kendisinin haberi olmadan oğlunun aldığı ve tek başına avlanmaya çıktığı, bu esnada 12 yaşındaki arkadaşı ölen ile karşılaştığı ve birlikte yolda yürürlerken tüfeğin patlayarak ölenin hayatını kaybetmesine sebebiyet verdiğinin kabul edildiği olayda;
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın ve katılanlar vekilinin yerinde görülmeyen sair temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1) Sanığın TCK"nın 85/1. maddesi uyarınca tayin olunan 2 yıl 4 ay 25 gün hapis cezasından, aynı Kanunun 22/3 maddesi gereğinde 1/3 oranında artırım yapılması sonucu 3 yıl 2 ay 13 gün hapis cezası ile cezalandırılması gerekirken 2 yıl 14 ay 13 gün olarak, yine aynı Kanunun 62/1. maddesi gereğince 1/6 oranında indirim yapılması sonucu 2 yıl 8 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verilmesi gerekirken, TCK"nın 62/1. maddesi gereğince yapılan indirim sonucu 1 yıl 20 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına karar verilmek suretiyle sanık hakkında eksik ceza tayini,
2) 5237 sayılı TCK"nın 53/1. maddesindeki hak yoksunluklarının taksirli suçlarda uygulama olanağı bulunmadığı gözetilmeden taksirle yaralama suçundan hüküm kurulurken anılan madde ile sanık hakkında hak yoksunluğuna hükmedilmesi,
Kanuna aykırı olup, hükmün bu nedenlerle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün (2.) fıkrasındaki ""2 yıl 14 ay 13 gün"" ve (3.) fıkrasındaki "1 yıl 20 ay" ibareleri hükümden çıkartılarak, yerlerine sırasıyla “3 yıl 2 ay 13 gün"" ve "2 yıl 8 ay" ibarelerinin eklenmesi ve hükmün TCK"nın 53 maddesinin uygulanmasına ilişkin (5.) fıkrasının hükümden çıkarılması suretiyle, eleştirilen husus dışında sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 25/01/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.