MAHKEMESİ : KADASTRO MAHKEMESİ

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen hükmün Yargıtay"ca incelenmesi istenilmekle; temyiz isteğinin süresinde olduğu anlaşıldı, inceleme raporu ve dosyadaki belgeler okundu, GEREĞİ GÖRÜŞÜLDÜ:
3402 sayılı Kadastro Kanunu"nun Geçici 8. maddesine istinaden yapılan tescil harici yerlerin kadastrosu sırasında ...Köyü çalışma alanında bulunan 107 ada 33 parsel sayılı 1.195,73 metrekare yüzölçümündeki taşınmaz kadastro tutanağının beyanlar hanesinde taşınmaz üzerindeki evin .. oğlu ... kullanımında olduğu belirtilmek suretiyle içinde ev olan tarla vasfıyla Hazine adına tespit edilmiştir. Davacı ...., miras yoluyla gelen hakka, hibe ve kazandırıcı zamanaşımı zilyetliğine dayanarak dava açmıştır. Yargılama sırasında ... mirasçıları davaya dahil edilmişitr. Mahkemece yapılan yargılama sonunda davanın kabulüne; çekişmeli 107 ada 33 parsel sayılı taşınmazın payları oranında ... mirasçıları adlarına tapuya tesciline karar verilmiş; hüküm, davalı Hazine vekili tarafından temyiz edilmiştir.
Mahkemenin 23.12.2014 tarihli kararının gerekçe kısmında, “davacının dava konusu taşınmaza 20 yıldan fazla nizasız, fasılasız malik sıfatıyla zilyet olduğunun kesin olarak sabit olduğu, davacının çok miktarda emek ve para harcayarak imar ve ihya edip tarla haline çevirdiği, imar ve ihya tamamlandıktan sonra nizasız fasılasız 20 yıldan fazla zilyet olduğu ve böylece 3402 sayılı Kadastro Kanunu 14 ve 17. maddesinde senetsiz belgesiz taşınmazın zilyetlik ile imar ve ihya yoluyla gayrimenkul iktisabının şartlarının gerçekleştiği, toplanan delillerle sabit olduğundan davacı adına tapuya tesciline karar vermek gerektiği” yazıldığı halde, hüküm fıkrasında ise; çekişmeli 107 ada 33 parsel sayılı taşınmazın içinde ev olan tarla vasfı ile muris ölü ...mirasçıları .... ve arkadaşları adlarına tapuya tesciline dair karar verilmiştir. Hal böyle olunca kararın gerekçesi ile hüküm fıkrası arasında çelişki yaratıldığı anlaşılmaktadır. HMK"nın m.298/2. maddesi gereğince kısa karar ile gerekçeli kararın birbirine uygun olması zorunludur. Kararların farklı ve çelişkili olması mahkemelere olan güven ilkesini zedeler. Bu durum 10.4.1992 gün ve 1991/7 Esas ve 1992/4 sayılı İçtihadı Birleştirme Kararında da benimsendiği gibi bozma nedenidir. O halde, önceki kararla bağlı kalınmaksızın çelişkiyi kaldırmak suretiyle yeniden bir hüküm kurulması gerekli olup, davalı Hazinenin temyiz itirazları bu nedenle yerinde görüldüğünden kabulü ile usul ve yasaya aykırı olan hükmün BOZULMASINA, bozma nedenine göre diğer hususların şimdilik incelenmesine yer olmadığına, 27.10.2015 gününde oybirliğiyle karar verildi.