Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/21553 Esas 2022/727 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanık yokluğunda verilen kararın kendisine tebliğ edilmediğini söyleyerek eski hale getirme ve temyiz talebinde bulunmuş olup, temyiz dilekçesi ve eski hale getirme talepli istemin birlikte verilmesi halinde, karar verme yetkisinin Yargıtay'ın ilgili dairesi olduğu dikkate alındığında mahkemenin 13/04/2021 tarihli ek kararın yok hükmünde olduğu; sanığın yokluğunda verilen 24/01/2012 tarihli kararın tebliği için adı geçenin bilinen en son adresi esas alınarak Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun'un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu'nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması ve yine Tebligat Kanunu'nun 35. maddesine göre tebliğin usulüne uygun olarak yapılabilmesi için daha önce aynı adrese kanunun gösterdiği usullere göre bir tebligat yapılmış olması ve sanığın adres kayıt sisteminde adresinin de bulunmaması gerekirken, ilk olarak sanığın bildirdiği adresten farklı olan adrese Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre tebligat yapıldığı, peşine doğrudan MERNİS adresine Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre tebligat yapıldığı, sonrasında da sanığın sorgusu sırasında bildirdiği adresi ile MERNİS adresine ayrı ayrı Tebligat Kanunu’nun 35. maddesine göre tebligat yapıldığının anlaşılması karşısında yapılan gerekçeli karar tebliği işlemlerinin geçersiz olduğundan eski hale getirme isteminin kabulü ile sanığın öğrenme üzerine yapmış olduğu 13/04/2021 havale tarihli temyiz isteminin süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
Sanığın eylemine uyan 5237 sayılı TCK'nın 142/1-b. maddesindeki hırsızlık suçu için öngörülen cezaların türü ve üst sınırına göre, aynı Kanun'un 66/1-e ve 67/4. maddelerinde belirtilen 12 yıllık dava zamanaşımının, suçun işlendiği 12/08/2006 tarihinden inceleme tarihine kadar geçmiş bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görülmüş olduğundan, hükmün açıklanan nedenle istem gibi BOZULMASINA, bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Yasa'nın 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan, 1412 sayılı CMUK’nın 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, sanık hakkında açılan kamu davasının CMK'nın 223/8. maddesi gereğince DÜŞÜRÜLMESİNE, 13/01/2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.