Sahte müstahsil makbuzu düzenleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2018/6963 Esas 2020/3722 Karar Sayılı İlamı

11. Ceza Dairesi
Esas No: 2018/6963
Karar No: 2020/3722
Karar Tarihi: 30.06.2020

Sahte müstahsil makbuzu düzenleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2018/6963 Esas 2020/3722 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Sanık, 2010 yılında sahte müstahsil makbuzu düzenlemek suçundan mahkum edilmiştir. 2011 yılına ilişkin hüküm kurulması gerektiği belirtilmiştir. Sanığın 05.07.2010 tarihinde mükellefiyet tesis ettirerek yıl sonuna kadar 90.015.875 TL tutarında hububat alımı yaptığı ve bu alımın 107.720.787 kg. hububata tekabül ettiği belirlenmiştir. Mahkeme, sanığın bu kadar kısa sürede bu kadar yüklü miktarda alımı hiçbir depo, işçi, nakliye veya banka hesabı kullanmadan yapamayacağına karar vermiştir. Suçun sübutuna yönelik takdirinde bir isabetsizlik görülmediği belirtilerek, suçun işlendiği kabul edilmiştir. Yargılamanın hukuka uygun yapıldığı, iddia ve savunmanın iyi değerlendirildiği, cezanın kanuni takdir sınırlarında uygulandığı, hükmün bir isabetsizlik içermediği sonucuna varılmıştır. Kararda, 5237 sayılı TCK'nin 53. maddesi de belirtilerek, iptal kararı da dikkate alınarak infaz aşamasında uygulanması gerektiği bilgisi paylaşılmıştır.
5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 53. maddesi, \"Birden fazla hareketin niteliği ayrı ayrı suç teşkil ettiği hallerde, bu hareketlerden her biri için ayrı ayrı ceza verilir\" hükmünü içermektedir.

11. Ceza Dairesi 2018/6963 E. , 2020/3722 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte müstahsil makbuzu düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mardin Cumhuriyet Başsavcılığı’nın 15.07.2013 tarihli 2013/1429 esas sayılı iddianamesi ile sanık hakkında 2010 ve 2011 takvim yıllarında sahte müstahsil makbuzu düzenleme eyleminden dava açılmasına karşın, mahkeme hükmünün gerekçesinde 2010 yılında düzenleme suçunu işlediğinden bahisle tek hüküm kurduğu görülmüş, kurulan hükmün 2010 yılına ilişkin olduğu kabul edilmiş ve 2011 takvim yılı için mahallinde hüküm kurulması mümkün görülmüştür.
Sanık hakkında yapılan incelemede; 05.07.2010 tarihinde mükellefiyet tesis ettirdiği ve yıl sonuna kadar 90.015.875 TL tutarında hububat alımı yaptığı, bu alımın 107.720.787 Kg. hububata tekabül ettiği, dosya kapsamından sanığın bu kadar kısa sürede bu kadar yüklü miktarda alımı hiçbir depo, işçi, nakliye veya banka hesabı kullanmadan yapmasının mümkün olmadığı gibi, sanıktan mal alışı bildiren bir mükellef de bulunmaması karşısında mahkemenin suçun sübutuna yönelik takdirinde bir isabetsizlik görülmediğinden tebliğnamede bu yönde bozma isteyen görüşe iştirak edilmemiş, 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesinin uygulanmasının, 08.10.2015 tarihli 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yargılamanın hukuka uygun olarak yapıldığı, iddia ve savunmada ileri sürülen hususların gerekçeli kararda gösterilip tartışılarak değerlendirildiği, fiilin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, suç vasfının doğru biçimde belirlendiği, cezanın kanuni takdir sınırlarında uygulandığı, incelenen dosyaya göre hükümde bir isabetsizlik bulunmadığı anlaşılmış; sanığın temyiz nedenleri yerinde görülmediğinden hükmün ONANMASINA, 30.06.2020 tarihinde oy birliği ile karar verildi.

ÖK.