Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/23371 Esas 2022/753 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
7201 sayılı Tebligat Kanunu’nun 10/2. maddesinin, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu’nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun’un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesine göre gerekçeli kararın tebliğinin yapılması gerektiği gözetilmeden doğrudan MERNİS adresine çıkartılan ve sanığın taşınmış olduğu, bu sebeple muhtara tebliğ edildiği belirtilerek 14/12/2012 tarihinde yapılan tebliğ işlemi geçersiz olduğundan, sanığın eski hale getirme isteminin kabulü ile öğrenme üzerine yapmış olduğu temyiz isteminin süresinde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
Müştekinin, suça konu aracını 13/12/2011 tarihinde saat 23.45’te park ettiğini, ertesi sabah saat 07.30’da aracının başına geldiğinde aracının sağ ön kapı camının kırılıp araç içindeki navigasyon cihazının çalındığını gördüğünü beyan etmesi, dosya içerisindeki 22/12/2011 tarihli kolluk tutanağında, olay yerini kısmi olarak gösteren kamera görüntülerinin incelenmesinde herhangi bir tespitin yapılamadığının belirtilmesi, sanığın aşamalarda suçlamayı kabul etmemesi ve UYAP’tan alınan güneşin doğuş ve batış çizelgesine göre 14/12/2011 tarihinde gece vaktinin saat 05.54’te bittiğinin anlaşılması karşısında; eylemin işlendiği saatin kesin olarak belirlenememesi nedeniyle şüpheden sanık yararlanır ilkesi gereğince, atılı hırsızlık suçunun gündüzleyin işlendiğinin kabulü gerektiği ve buna göre sanığın eylemine uyan 5237 sayılı TCK’nın 142/1-b, 151/1. maddelerinde tanımlanan suçlar için öngörülen cezaların türü ve üst sınırına göre, aynı Kanun’un 66/1-e. maddesine göre hesaplanan 8 yıllık dava zamanaşımının, 08/11/2012 olan mahkumiyet karar tarihinden inceleme tarihine kadar geçmiş bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu bakımdan yerinde görüldüğünden, hükümlerin açıklanan nedenle BOZULMASINA, bozma nedeni yeniden yargılama yapılmasını gerektirmediğinden, 5320 sayılı Kanun’un 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan, CMUK’nın 322. maddesinin verdiği yetkiye dayanılarak, sanık hakkında hırsızlık ve mala zarar verme suçlarından açılan kamu davalarının 5271 sayılı CMK’nın 223/8. maddesi gereğince zamanaşımı nedeniyle DÜŞÜRÜLMESİNE, sanık hakkındaki kamu davalarının düşürülmesine karar verilmiş olması nedeniyle -sonradan aynen infazına karar verildiği anlaşılan erteli hapis cezalarına ilişkin- infazın durdurulmasına, sanığın TAHLİYESİNE, başka suçtan tutuklu veya hükümlü olmadığı takdirde salıverilmesi için ilgili yer Cumhuriyet Başsavcılığına yazı yazılmasına, bilgi edinilmesi amacıyla tahliye kararının bir örneğinin de Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına gönderilmesine, 31/01/2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.