Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/21696 Esas 2022/1781 Karar Sayılı İlamı

Nitelikli hırsızlık ve nitelikli işyeri dokunulmazlığını ihlal etme suçlarından sanık ...'ın mahkûmiyetine dair Bursa 14. Asliye Ceza Mahkemesinin 26/09/2019 tarihli ve 2019/246 esas, 2019/1003 sayılı kararının, Yargıtay 17. Ceza Dairesinin 09/06/2020 tarihli ve 2020/1372 esas, 2020/5062 karar sayılı ilâmı ile düzeltilerek onanması sonucu kesinleşmesini müteakip, hükümlünün anılan kararın infazı sırasında, 02/12/2016 tarihinde Resmi Gazete'de yayımlanarak yürürlüğe giren 6763 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu ile Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun’un 34. maddesi ile 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 253. maddesinde yapılan değişiklik neticesinde infaza konu ilâmdaki suçların uzlaştırma kapsamına alındığından bahisle hukukî durumunun yeniden değerlendirilmesi talebi üzerine, anılan suçların 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 253. maddesinde yer alan uzlaştırma kapsamında olmadığından bahisle talebinin reddine ilişkin Bursa 14. Asliye Ceza Mahkemesinin 06/11/2020 tarihli ve 2019/246 esas, 2019/1003 sayılı ek kararına karşı yapılan itirazın kabulüne dair Bursa 13. Ağır Ceza Mahkemesinin 17/12/2020 tarihli ve 2020/771 değişik iş sayılı karar aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 08/09/2021 gün ve 94660652-105-16-8351-2021-KYB sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 08/10/2021 gün ve 2021/111209 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Somut olayda, sanığın üzerine atılı nitelikli hırsızlık ve nitelikli işyeri dokunulmazlığını ihlal etme suçlarının suç tarihlerinin 24/10/2007 olduğu, suç tarihi itibariyle anılan suçların uzlaşma kapsamında kalmadığı, 02/12/2016 tarihinde yürürlüğe giren Ceza Muhakemesi Kanunu İle Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair 763 sayılı Kanun'la yapılan değişiklikten sonra da anılan suçların uzlaştırmaya tabi olmadığı ve anılan yasal düzenlemeden sonra hükmün Yargıtay onamasından geçerek kesinleştiği, temyiz incelemesinden geçerek kesinleşen anılan hükümler bakımından ek karar ile uzlaştırma yönünden esastan yeni bir değerlendirme de yapılamayacağı gözetilmeden, itirazın reddi yerine yazılı şekilde kabulüne karar verilmesinde isabet görülmediğinden 5271 sayılı CMK'nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Somut olayda, sanığın üzerine atılı nitelikli hırsızlık ve birden fazla kişi ile birlikte iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçlarının tarihinin 24/10/2007 olduğu, suç tarihi itibarıyla anılan suçların uzlaşma kapsamında kalmadığı, (Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 22.01.2013 tarih ve 2012/1142 esas 2013/17 karar sayılı içtihadında belirtildiği üzere, TCK'nın 119. maddesi kapsamındaki nitelikli iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçu, CMK'nın 253/1. fıkrası “b” bendi 3. nolu alt bendi kapsamı dışında bulunduğundan) 02/12/2016 tarihinde yürürlüğe giren Ceza Muhakemesi Kanunu İle Bazı Kanunlarda Değişiklik Yapılmasına Dair 763 sayılı Kanun'la yapılan değişiklikten sonra da anılan suçların uzlaştırmaya tabi olmadığı ve anılan yasal düzenlemeden sonra hükmün Yargıtay onamasından geçerek kesinleştiği, temyiz incelemesinden geçerek kesinleşen anılan hükümler bakımından ek karar ile uzlaştırma yönünden esastan yeni bir değerlendirme de yapılamayacağı gözetilmeden, itirazın reddi yerine yazılı şekilde kabulüne karar verilmesi nedeniyle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden, sanık ... hakkında hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçları ile ilgili olarak (BURSA) 13. Ağır Ceza Mahkemesinden kesin olarak verilen 17.12.2020 tarihli ve 2020/771 Değişik İş sayılı kararın, 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesinin 3. fıkrası uyarınca aleyhe sonuç doğurmamak üzere BOZULMASINA, aynı maddenin 4. fıkra (a) bendi uyarınca sonraki işlemlerin itiraz merciince yerine getirilmesine, 09/02/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.