Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/23355 Esas 2022/1758 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Sulh Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Hükümlünün 17/10/2005 ve 09/03/2017 tarihli dilekçelerindeki temyiz isteminin (Kapatılan) Ağlasun Sulh Ceza Mahkemesinin 10/06/2005 tarihli, 2001/57 Esas, 2002/53 Karar sayılı uyarlamaya dair ek karara ilişkin olduğu, hükümlünün yokluğunda verilen (Kapatılan) Ağlasun Sulh Ceza Mahkemesinin 10/06/2005 tarihli, 2001/57 Esas, 2002/53 Karar sayılı uyarlamaya ilişkin ek karar, sanığa tebliğe çıkarılmış ise de, anılan ek kararda yapılan yasa yolu bildiriminde temyiz süresinin belirtilmemiş olması nedeniyle hükümlünün 10/06/2005 tarihli ek karara yönelik temyiz isteminin süresinde olduğu kabul edilerek yapılan incelemede;
1- 5252 sayılı Kanun'un 9/1. maddesi, 01/06/2005 tarihinden önce kesinleşmiş hükümlerle ilgili olarak 5237 sayılı TCK’nın lehe olan hükümlerinin derhal uygulanabileceği hallerde duruşma yapılmaksızın da karar verilebileceğini öngörmüşse de; Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 27/12/2005 gün ve 162/173 sayılı kararında açıklandığı gibi lehe olan yasanın belirlenmesi herhangi bir inceleme ve araştırma yapılmasını, takdir hakkının kullanılmasını gerektiriyorsa veya sonraki yasa ile cezanın kişiselleştirilmesine ilişkin hükümlerin uygulanması olanağı doğmuşsa yargılamasının duruşmalı yapılması zorunludur. Evrak üzerinde inceleme yapılabilmesi ise ancak belirtilen bu haller dışında söz konusu olabilecektir. Hükümlü hakkında lehe olan yasanın saptanabilmesi için takdir hakkının kullanılması gerekeceğinden duruşma açılıp uyarlama yargılaması yapılarak karar verilmesi gerekirken evrak üzerinde yazılı şekilde karar verilmesi,
2- 5237 sayılı TCK’nın 7/2 ve 5252 sayılı Kanun’un 9/3. maddesi uyarınca sanık yararına olan hükmün önceki ve sonraki kanunların ilgili bütün hükümlerinin olaya uygulanarak ortaya çıkacak sonuçların birbiriyle karşılaştırılması suretiyle bulunacağı gözetilip, anılan Kanun’un 141 ve 142. maddelerinde tanımlanan hırsızlık suçu ile 765 sayılı TCK'nın 491 vd. maddelerinde yer alan suçların öğelerinin farklı olduğu nazara alınıp; somut olayda, hükümlünün 13/09/2000 günü saat 01.00 sıralarında gece vakti müşteki Gültekin ve tanık Ahmet ile birlikte bir eğlence işyerinde bulundukları sırada, müştekiye farkettirmeden masa üzerinde bulunan müştekiye ait aracın kontak anahtarını ve Erikson marka cep telefonunu alarak kaçtığı, çaldığı anahtarı kullanarak dışarıda park halindeki müştekinin Ford Tanus marka aracını çalıştırarak çaldığının anlaşıldığı olayda hükümlünün eyleminin, 765 sayılı TCK’nın 493/2, 522 (pek fahiş), 81. maddelerinde yazılı suç ile 5237 sayılı TCK'nın 142/2-d, 143. maddelerinde düzenlenen hırsızlık suçunu oluşturduğu gözetilerek, 765 sayılı TCK ile 5237 sayılı TCK’nın ilgili maddeleri uyarınca ayrı ayrı uygulamalar yapılıp, cezalar belirlenerek, sonuç cezaların birbirleriyle karşılaştırılması suretiyle lehe yasanın belirlenmesi gerektiği gözetilmeden, eksik incelemeyle ve gerekçesiz olarak yazılı şekilde karar verilmesi,
3- Kabule göre de;
Sanığın 13/09/2000 tarihinde işlediği hırsızlık suçundan yapılan uyarlama yargılaması sonucunda, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 11/10/2011 tarihli, 179-211 sayılı ve 05/06/2012 tarihli, 318-217 sayılı kararlarında da belirtildiği üzere, 5237 sayılı TCK’nın lehe kabul edilmesi halinde, aleyhe düzenleme içermesi ve infazı ilgilendirmesi nedeniyle 5237 sayılı TCK’nın 58. maddesinin uygulanamayacağı gibi, somut olayda tekerrüre esas alınan ilama konu suçu işlediği sırada sanığın 18 yaşını tamamlamadığından anılan ilamın tekerrüre esas olamayacağının gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, hükümlünün temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı isteme aykırı olarak BOZULMASINA, 09/02/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.