Kasten yaralama - mala zarar verme - Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2019/18900 Esas 2020/2065 Karar Sayılı İlamı

3. Ceza Dairesi
Esas No: 2019/18900
Karar No: 2020/2065
Karar Tarihi: 05.02.2020

Kasten yaralama - mala zarar verme - Yargıtay 3. Ceza Dairesi 2019/18900 Esas 2020/2065 Karar Sayılı İlamı

Özet:

Mahkeme, sanık hakkında mala zarar verme suçundan verilen hükümdeki adli para cezasını kesin hüküm olarak kabul ederek, temyiz istemini reddetti. Kasten yaralama suçundan verilen hükümde ise ilk haksız hareketin kimden kaynaklandığı belirlenemediği için haksız tahrik indirimi (1/4 oranında) yapılmaması eksiklik olarak kabul edildi. Ancak Anayasa Mahkemesi tarafından TCK'nin 53. maddesindeki bazı ibarelerin iptal edilmesi infaz aşamasında dikkate alınabileceğinden bozma kararı verilmedi. Sonuç olarak, sanık hakkındaki hükümlerin temyiz sebepleri reddedilerek onandı. Kanun maddeleri olarak da 6217 sayılı Kanun'un 26. maddesi, 6723 sayılı Kanun'un 33. maddesi ve 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanun'a eklenen geçici 2. madde belirtilmiştir.

3. Ceza Dairesi 2019/18900 E. , 2020/2065 K.

"İçtihat Metni"

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Kasten yaralama, mala zarar verme
HÜKÜM : Hükmün açıklanması suretiyle mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle evrak okunarak;
Gereği görüşülüp düşünüldü:
1)Sanık hakkında mala zarar verme suçundan kurulan hüküm bakımından yapılan incelemede,
Hükmolunan adli para cezasının tür ve miktarı, 14.04.2011 tarihinde yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun"un 26. maddesi ile 6723 sayılı Kanun"un 33. maddesiyle değişik 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu"nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkındaki Kanun"a eklenen geçici 2. maddesi uyarınca kesin nitelikte bulunduğundan sanığın temyiz isteminin 5320 sayılı Kanun"un 8. maddesi gereğince yürürlükte bulunan 1412 sayılı CMUK"un 317. maddesi uyarınca REDDİNE,
2)Sanık hakkında kasten yaralama suçundan kurulan hüküm bakımından yapılan incelemede,
İlk haksız hareketin kimden kaynaklandığı şüpheye yer bırakmayacak şekilde belirlenemediğinde, şüpheli kalan bu halin sanık lehine değerlendirilerek, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 22.10.2002 tarih ve 2002/4-238 Esas, 2002-367 sayılı Kararı uyarınca ve bu kararla uyumlu Ceza Daireleri"nin yerleşmiş ve süreklilik gösteren kararlarında kabul edildiği üzere, 5237 sayılı TCK"nin 29. maddesi gereğince asgari seviyede (1/4) haksız tahrik hükümlerinin uygulanmasını gerektirdiği gözetilmeden (1/2) oranında indirim yapılması suretiyle eksik ceza tayini aleyhe temyiz olmadığından bozma nedeni yapılmamıştır.
Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarih ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 08.10.2015 tarih ve 2014/140 Esas, 2015/85 Karar sayılı kararı ile TCK"nin 53. maddesindeki bazı ibareler iptal edilmiş ise de; bu husus infaz aşamasında dikkate alınabileceğinden bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanan ve karar yerinde açıklanan delillere, mahkemenin kovuşturma sonucunda oluşan inanç ve takdirine, gösterilen gerekçeye ve uygulamaya göre sanığın temyiz sebeplerinin reddiyle hükmün ONANMASINA, 05.02.2020 gününde oy birliğiyle karar verildi.