Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/26148 Esas 2022/1839 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, işyeri dokunulmazlığının ihlali
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesi’nin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüş,dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
1-Suç tarihinin 20/10/2013 olması ve 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nda 142/1-b maddesini yürürlükten kaldırıp ve 142/2-h maddesini yürürlüğe koyan 6545 sayılı Kanun'un yürürlük tarihinin 28/06/2014 olması karşısında;sanık hakkında TCK'nın 142/1-b maddesi gereğince hüküm kurulması gerekirken, suç tarihi itibarıyla henüz yürürlükte bulunmayan ve daha fazla cezayı içeren TCK'nın 142/2-h maddesi gereğince hüküm kurulması suretiyle fazla ceza tayini,
2-Sanığın aşamalarda suç saatine ilişkin beyanda bulunmadığı, müştekinin soruşturma aşamasında alınan 21.10.2013 tarihli kolluk ifadesinde, işyerini 20.10.2013 tarihinde saat 23.00 sıralarında kapattığını, ertesi gün sabah saat 07.30 sıralarında işyerinden hırsızlık yapıldığını fark ettiğini beyan ettiği, UYAP'tan alınan güneşin doğuş ve batış çizelgesine göre suç tarihinde yaz saati uygulaması sebebiyle gece vaktinin saat 18.37’de başlayıp, 05.31'de sona erdiğinin anlaşılması karşısında; hırsızlık ve işyeri dokunulmazlığının ihlali suçlarının gece vakti işlendiğine dair delillerin nelerden ibaret olduğu karar yerinde denetime olanak verecek şekilde açıklanıp tartışılmadan sanık hakkında 5237 sayılı TCK'nın 143. ve 116/4. maddelerinin uygulanması,
3-18/06/2014 tarihli ve 6545 sayılı Kanun'un 63. maddesiyle, 5237 sayılı Kanun'un 143. maddesindeki artırım oranının ''Üçte birine kadar'' yerine ''Yarı oranında'' şeklinde değiştirildiği, dolayısıyla söz konusu düzenlemenin suç tarihinden sonra yürürlüğe girdiğinin anlaşılması karşısında, aynı Kanun'un 7/2. maddesinde düzenlenen ''Suçun işlendiği zaman yürürlükte bulunan kanun ile sonradan yürürlüğe giren kanunların hükümleri farklı ise, failin lehine olan kanun uygulanır ve infaz olunur.'' şeklindeki hüküm de göz önüne alındığında; sanık hakkında hırsızlık suçundan belirlenen temel ceza üzerinden TCK'nın 143. maddesine göre en fazla 1/3 oranında artırım yapılabileceği gözetilmeden, yarı oranında artırım yapılmak suretiyle fazla ceza tayini,
4 -Suça konu yerin işyeri olması ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan dolayı kamu davası açılması karşısında hükmün gerekçe bölümünde sanığın işyerine girdiği kabul edildiği halde,hüküm fıkrasında eylemin konut dokunulmazlığının ihlali suçunu oluşturduğu belirtilerek TCK'nın 116/2. maddesi yerine aynı Kanun'un 116/1-4. maddesi gereğince sanığın cezalandırılmasına karar verilmesi,
5-Adli sicil kaydına göre tekerrüre esas sabıkası bulunan sanık hakkında TCK’nın 58. maddesinin uygulanmaması,
6- Suçun işlendiği zaman diliminin karar başlığında gösterilmemesi suretiyle 5271 sayılı CMK'nın 232/2-c maddesine aykırı davranılması,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ve o yer Cumhuriyet savcısının temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükümlerin bu sebeplerden dolayı istem gibi BOZULMASINA, 10.02.2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.