Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2022/1283 Esas 2022/2439 Karar Sayılı İlamı

KARAR

Hırsızlık ve iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçlarından sanık ... hakkında Antalya 35. Asliye Ceza Mahkemesinin 03/12/2020 tarihli, 2020/401 Esas, 2020/501 Karar sayılı kararı ile verilen mahkumiyet kararına yönelik istinaf başvurusunun esastan reddine ilişkin Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 8. Ceza Dairesinin 29/01/2021 tarihli, 2021/198 Esas, 2021/294 Karar sayılı ilamının sanık tarafından temyizi üzerine Yargıtay 2. Ceza Dairesinin 24/06/2021 gün ve 2021/5878 Esas ve 2021/12994 Karar sayılı ilamı ile sanık ... hakkında iş yeri dokunulmazlığının ihlali suçundan kurulan hükmün, kesin nitelikte bulunması nedeniyle sanığın temyiz isteminin 5271 sayılı CMK’nın 298. maddesi uyarınca REDDİNE, hırsızlık suçundan kurulan hükme yönelik sanığın temyiz isteminin esastan reddi ile hükmün ONANMASINA karar verildiği, Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 29/12/2021 gün, 2021/22780 sayılı itirazı ile sanık hakkında hırsızlık suçundan kurulan hüküm yönünden “CGK’nın 21/06/2021 ve sonraki tarihlerdeki kararları ile 5237 sayılı TCK’nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK’nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1. ve 289/1-e. maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma hakkı kısıtlandığı” gerekçesiyle temyiz isteminin esastan reddine dair Dairemizin kararının kaldırılarak, hükmün bozulmasına yönelik İTİRAZ KANUN yoluna başvurulması üzerine;
Dosya incelerek gereği düşünüldü;
5271 sayılı CMK'nın 6352 sayılı Kanun'un 99. maddesi ile değişik 308. maddesi gereğince yapılan incelemede;
Dairemizin 24/06/2021 gün ve 2021/5878 Esas ve 2021/12994 Karar sayılı ilamında, Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 22/11/2016 tarihli ve 2016/950 Esas, 2016/436 Karar sayılı ve 05/11/2020 tarihli ve 2018/16-153 Esas, 2020/446 Karar sayılı kararlarına atıfta bulunularak, 5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28/06/2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, TCK'nın 142/2-h, 143. maddeleri gereğince cezalandırılması istemiyle yargılanan sanığa, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca zorunlu müdafii atanmasına gerek olmadığına karar verilerek Antalya Bölge Adliye Mahkemesi 8. Ceza Dairesinin 29/01/2021 tarihli kararının hırsızlık suçundan kurulan hüküm yönünden temyiz başvurusunun esastan reddi ile hükmün onanmasına karar verildiği; Dairemizin anılan kararından sonra Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14/10/2021 tarihli, 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararında içtihad değişikliğine gidilerek TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının 5 yıldan fazla olması nedeniyle 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanığa zorunlu müdafii atanması gerektiği yönünde karar verilmiş ise de; 15/06/1949 gün, 1948/4 esas ve 1949/2 karar sayılı İçtihadı Birleştirme kararı uyarınca “tevhidi içtihat kararlarına dayanılarak daha önce müstekar bir surette tatbik olunan içtihatlar dairesinde muhkem kaziye teşkil etmiş olan kararlar hakkında karar tahsisi yoluna gidilemeyeceği” şeklinde yer alan hüküm uyarınca içtihat değişikliklerinin kesinleşmiş kararlarda geriye yürümeyeceği ilkesi nedeniyle sanık ...’a zorunlu müdafii atanmaksızın yapılan yargılama sonucu verilen kararda bir isabetsizlik görülmemesi nedeniyle, Dairemizin 24/06/2021 gün ve 2021/5878 Esas ve 2021/12994 Karar sayılı kararı usul ve yasaya uygun bulunmakla, Cumhuriyet Başsavcılığının vaki itiraz sebepleri yerinde görülmediğinden, CMK'nın 308/2-3. maddeleri gereğince itiraz konusunda karar verilmesi için dosyanın Yargıtay Ceza Genel Kuruluna gönderilmek üzere Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığına İADESİNE, 16/02/2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.