Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle yaralama
Hüküm : TCK’nın 62/1, 50/4, 50/1-a, 52/4, 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddeleri gereğince mahkumiyet

Taksirle yaralama suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm, sanık ve üst Cumhuriyet savcısı tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesi ile birlikte 5275 sayılı Kanunun 106/3. maddesinin de uygulanması bozma nedeni yapılmayarak, tebliğnamedeki (3) nolu görüşe iştirak edilmemiştir.
Dosya içeriğine göre sanığın sevk ve idaresindeki otomobil ile meskun mahal dışında, gündüz vakti, yağmurlu havada eğimli virajlı iki yönlü karayolunda seyri sırasında olay mahalline geldiğinde şerit ihlali yaparak karşı yönden gelen sürücü ...’ın yönetimindeki aracın ön sol çamurluğuna çarpması sonucu asli kusurlu olarak üç kişinin basit tıbbi müdahale ile giderilebilecek şekilde yaralanmasına neden olduğu olayda,
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, sanığın eksik inceleme yapıldığına, kusursuz olduğuna ilişkin temyiz itirazlarının reddine, ancak;
1-Hükmün gerekçe kısmında sanık ... yerine, dava dışı diğer araç sürücüsü ... ...’ın taksirle yaralama suçunu işlediğinden bahsedilerek hükümde karışıklığa neden olunması,
2-Meydana gelen olayda sanık hakkında taksirle yaralama suçundan mahkumiyetine karar verilmesi sırasında, hükmün esasını teşkil eden kısa kararda ve gerekçeli kararın hüküm kısmında, uygulama maddesi olan TCK’nın 89/4. maddesinin gösterilmemesi suretiyle aynı Kanunun 232/6. maddesine aykırı davranılması,
3-Sanık hakkında tayin edilen 1 yıl 3 ay hapis cezası adli para cezasına çevrilirken, TCK"nın 52/2. maddesinin ve tam gün sayısının hükümde gösterilmemesi suretiyle CMK"nın 232/6. maddesine aykırı davranılması,
Kanuna aykırı olup, üst Cumhuriyet savcısının ve sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görüldüğünden, hükmün bu nedenle 5320 sayılı Kanunun 8. maddesi gereğince halen uygulanmakta olan 1412 sayılı CMUK’un 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılamayı gerektirmeyen bu konularda, aynı Kanunun 322. maddesi gereğince karar verilmesi mümkün bulunduğundan, aynı maddenin verdiği yetkiye istinaden hükmün gerekçe kısmının son bölümünde yer alan “...böylelikle sanık ..."ın taksirle birden fazla kişinin yaralanmasına sebep olduğu,” ibaresinden “...” ibaresi çıkarılarak yerine “...” ibaresinin yazılması, hükmün birinci bendinde yer alan “takdiren 1 yıl 6 ay” ibaresinden önce gelmek üzere “TCK’nın 89/4. maddesi gereğince” ibaresinin eklenmesi, hükmün altıncı bendi çıkarılarak yerine "Sanığa verilen 1 yıl 3 ay hapis cezasının sanığın sosyal ve ekonomik durumu ve suçun işlenmesindeki özellikler nazara alınarak TCK"nın 50/4. maddesi delaletiyle 50/1-a maddesi gereğince adli para cezasına çevrilmesine, TCK"nın 52/3. maddesi gereğince adli para cezasının belirlenmesine esas tam gün sayısının 455 tam gün olarak belirlenmesine, TCK"nın 52/2. maddesine göre günlüğü takdiren 20 TL den paraya çevrilerek 9.100 TL adli para cezası ile cezalandırılmasına" ibaresinin eklenmesi suretiyle, eleştirilen husus dışında sair yönleri usul ve Kanuna uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 20/01/2021 tarihinde oybirliğiyle ile karar verildi.