Tefecilik - Yargıtay 5. Ceza Dairesi 2015/9433 Esas 2019/4694 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Tefecilik
HÜKÜM : Mahkumiyet

Mahalli mahkemece verilen hüküm temyiz edilmekle dosya incelenerek, gereği düşünüldü:
Sanığın, ..."a faiz karşılığı ödünç para verdiği gerekçesiyle tefecilik suçundan mahkumiyetine karar verilmiş ise de; TCK"nın 241. maddesinde tanımlanan tefecilik suçunun oluşabilmesi için kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para verilmesinin gerektiği ancak tarafların ve tanıkların beyanları ile iddianame anlatımı dikkate alındığında, adı geçene para vermesi sırasında faiz ödenmesi hususunda anlaşma olmadığı, bu suretle somut olayda faiz karşılığı ödünç para verme ögesinin bulunmadığı ve suçun yasal unsurlarının oluşmadığı anlaşıldığından, yüklenen suçtan beraati yerine yanılgılı değerlendirme sonucu yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesi,
Kabule göre de;
Sanığın adli sicil kaydında yer alan ve tekerrüre esas alınan Tercan Asliye Ceza Mahkemesinin 01/06/2007 tarihli ve 2006/110 esas, 2007/59 karar sayılı eski hükümlülüğüne ait ilamın onaylı bir suretinin mahkemesinden getirtilip, kesinleşip kesinleşmediği, kesinleşmiş ise ne zaman infaz edildiği incelenip, tekerrür şartlarının oluşup oluşmadığı araştırılmadan, hakkında 5237 sayılı TCK’nın 58. maddesinin uygulanması,
Sanık hakkında TCK"nın 58. maddesi uyarınca tekerrür hükümleri uygulanırken mükerrirlere özgü infaz rejiminin ve cezanın infazından sonra denetimli serbestlik tedbirinin uygulanmasına karar verilmesi gerektiği halde "sanığın cezasının infazını müteakip denetim altına alınmasına" denilmek suretiyle infazda tereddüt yaratacak şekilde aynı Yasanın 58/7. maddesine muhalefet edilmesi,
Anayasa Mahkemesinin 08/10/2015 tarihli ve E. 2014/140, K. 2015/85 sayılı Kararının 24/11/2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe girmiş olması nedeniyle TCK"nın 53/1. maddesiyle ilgili olarak yeniden değerlendirme yapılmasında zorunluluk bulunması,
Kanuna aykırı, sanık ve müdafin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün 5320 sayılı Yasanın 8/1. maddesi de gözetilerek 1412 sayılı CMUK"nın 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, 30/04/2019 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.