Yargıtay 9. Hukuk Dairesi 2020/8307 Esas 2020/19697 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Hukuk (İş) Mahkemesi
DAVA TÜRÜ : ALACAK

Taraflar arasında görülen dava sonucunda verilen kararın, temyizen incelenmesi davacı vekili tarafından istenilmekle, temyiz talebinin süresinde olduğu anlaşıldı. Dava dosyası için Tetkik Hakimi tarafından düzenlenen rapor dinlendikten sonra dosya incelendi, gereği konuşulup düşünüldü:

Y A R G I T A Y K A R A R I

Davacı İsteminin Özeti:
Davacı vekili, davacının 14/01/1985 tarihinde davalı bankada memur olarak işe başladığını, 4603 sayılı Kanun uyarınca 2002 yılı Mayıs ayında işçi statüsüne geçerek 04/04/2009 tarihine kadar aralıksız olarak çalıştığını, müvekkilinin işçi statüsünde çalıştığı süre içerisinde günlük en az 3 saat fazla çalışma yapmasına rağmen kendisine davalı banka tarafında hiç bir ödeme yapılmadığını iddia ederek, fazla çalışma ücreti ve fazla süreli çalışma ücreti alacaklarının davalıdan tahsilini istemiştir.
Davalı Cevabının Özeti:
Davalı vekili, davacının dava dilekçesinde iddia ettiğinin aksine müvekkili banka nezdinde yapmış olduğu fazla mesai ve fazla sürelerle çalışmasının bulunmadığını, dolayısıyla bu ücretlere hak kazanmasının da söz konusu olamayacağını, iddia edilen şekilde yapmış olduğu bir fazla çalışma söz konusu ise bu durumun kesinlikle davacının işini mesai saatleri içerisinde yetiştirememesinden kaynaklandığını savunarak, davanın reddini istemiştir.
Mahkeme Kararının Özeti:
Mahkemece, toplanan delillere ve bilirkişi raporuna göre davanın kabulüne dair verilen karar, Yargıtay 9. Hukuk Dairesi"nin 2017/6823 Esas, 2017/18083 Karar sayılı ilamı ile bozulmuştur.
Mahkemece bozmaya uyularak devam edilen yargılama neticesinde davanın reddine karar verilmiştir.
Temyiz :
Kararı yasal süresi içinde davacı vekili temyiz etmiştir.
Gerekçe:
Bozma kararında salt işyerindeki çalışma düzeninin belirlenmesi ile haftalık çalışma süresinin 40 saat olarak kararlaştırılıp kararlaştırılmadığı, buna göre fazla süreli çalışma alacağına hak kazanılıp kazanılmayacağı noktasında araştırma yapılması gerektiğinden söz edilmiştir. Diğer hususlar bozma kapsamı dışında kaldığından kesinleşmiş olup, özellikle davacı işçinin işyerinde haftalık çalışma süresinin 50 saat olduğu hususu kesinlik kazanmıştır.
Mahkemece bozmaya uyularak yapılan yargılama sonunda yönetmelik hükmü gereği haftalık çalışma süresinin 40 saat olduğu belirlenmiş olup, 40-45 saat arasındaki çalışma süresinin fazla süreli çalışma ve aşan kısmının fazla çalışma ücreti olarak hesabı gerekir. Ancak bozmadan sonra dosyaya sunulan yönetmeliklerde fazla çalışmanın ücrete dahil olduğu yönünde kurala yer verildiği anlaşılmakta olup, ödeme itirazı anlamına gelen bu savunma karşısında fazla çalışma ücretinin temel ücret içinde ödendiği kabul edilmeli ve hesaplanan fazla çalışma süresi haftalık 5,2 saatin altında kaldığından şimdiki gibi ancak belirtilen gerekçeyle redde dair hüküm kurulmalıdır.
Fazla çalışma ücretinin aylık ücrete dahil olduğuna dair hükmün hem fazla süreli çalışmaları hem de fazla çalışmayı karşıladığının kabulüyle fazla süreli çalışmanın karşılığının reddine karar verilmesi hatalıdır.
Sözü edilen alacakla ilgili olarak bilirkişi hesap raporu bir değerlendirmeye tabi tutularak indirim hususu da değerlendirilmek suretiyle bir karar verilmesi gereklidir.
Sonuç:
Temyiz olunan kararın yukarıda yazılı sebepten dolayı BOZULMASINA, peşin alınan temyiz harcının istek halinde ilgilisine iadesine, 23/12/2020 tarihinde oy birliği ile karar verildi.






...