Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/23177 Esas 2022/4089 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Sanığın 25/06/2012 ve 23/02/2017 tarihli beyanlarında duruşmadan vareste tutulmak istediğini söylediğinin anlaşılması karşısında; tebliğnamedeki bozma isteyen (4) numaralı düşünceye iştirak edilmemiştir.
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinde öngörülen hak yoksunlukları uygulanırken, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişikliğin infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Dosya içeriğine göre diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir. Ancak;
1-Mahkemenin bozmadan önceki 06.09.2012 tarihli kararıyla sanık hakkında 1 yıl 14 ay 20 gün hapis cezası verildiği, kararı sadece sanığın temyiz ettiği ve aleyhe temyiz bulunmadığının anlaşılması karşısında, ceza miktarı yönünden kazanılmış hak oluşturduğu gözetilmeden,sanık hakkında 2 yıl 2 ay 20 gün hapis cezası ile cezalandırılmasına ve bu cezanın 1 yıl 14 ay 20 gün hapis cezası üzerinden infazına karar verilmesi gerekirken, yazılı şekilde fazla ceza tayin edilmesi,
2-Temel ceza alt sınırdan belirlendiği halde gece nedeniyle artırım yapılırken yasal ve yeterli gerekçe gösterilmeden en üst oranda artırım yapılması,
3-1412 sayılı CMUK'un 326. maddesinin 4. fıkrasında ''Hüküm yalnız sanık tarafından veya onun lehine Cumhuriyet Savcısı veya 291. maddede gösterilen kimseler tarafından temyiz edilmişse yeniden verilen hüküm, evvelki hükümle tayin edilmiş olan cezadan daha ağır olamaz.'' şeklinde düzenlenen hüküm uyarınca, 5237 sayılı TCK'nın 142/1-e, 143, 62/1 maddeleri uyarınca sanık hakkında sonuç ceza belirlendikten sonra, sonuç cezanın bozma öncesinde verilen hükümden daha ağır olması durumunda, infazın bozma öncesinde kurulan hükümdeki sonuç ceza miktarı kadar olacağının karar yerinde gösterilmesi gerekirken yazılı şekilde hüküm kurulması,
4-Sanığın gözaltında ve tutuklulukta geçirdiği hürriyeti kısıtlama doğuran sürelerin TCK'nın 63. maddesi gereğince cezasından mahsubuna karar verilmemiş olması,
5-CMK’nın 232. maddesinin 2. fıkrasının (c) bendi uyarınca gerekçeli karar başlığında suçun işlendiği zaman diliminin yazılmaması,
6-Önceki hükümler sanık tarafından temyiz edilmiş olduğundan lehe bozma sonrası yapılan yargılama giderlerinin sanığa yükletilemeyeceğinin gözetilmemesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebeplerden dolayı istem gibi BOZULMASINA, 09/03/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.