Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2022/447 Esas 2022/4418 Karar Sayılı İlamı

Basit yaralama ve mala zarar verme suçlarından sanık ...'nın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 86/2, 151/1, 62/1 ve 52/2. maddeleri gereğince iki kez 2.000,00 Türk lirası adlî para cezaları ile cezalandırılmasına, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 231/5. maddesi gereğince hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 09/10/2018 tarihli ve 2017/491 esas, 2018/614 sayılı kararının 09/11/2018 tarihinde kesinleşmesini müteakip, sanığın denetim süresi içerisinde 2019 tarihinde işlediği kasıtlı suçtan mahkûm olduğunun ihbar edilmesi üzerine, hakkındaki hükmün açıklanması ile sanığın 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 86/2, 62/1 ve 52/2. maddeleri uyarınca iki kez 2.000,00 Türk lirası adlî para cezaları ile cezalandırılmasına ilişkin Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 23/02/2021 tarihli ve 2021/42 esas, 2021/151sayılı karar aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 26/10/2021 gün ve 13080-2021 sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 24/11/2021 gün ve 2021/132669 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 23/02/2021 tarihli kararını müteakip, anılan kararda sanığın, müşteki ...'e karşı işlediği mala zarar verme suçundan 5237 sayılı Kanun'un 151/1. maddesi uyarınca cezalandırılmasına karar verilmesi gerekirken, sehven basit yaralama suçundan 5237 sayılı Kanun'un 86/2. maddesi gereğince cezalandırılmasına karar verildiğinden bahisle, Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 02/04/2021 tarihli ve 2021/42 esas, 2021/151 sayılı ek kararı ile maddi hatanın düzeltilmesine karar verilmiş ise de; Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 23/02/2021 tarihli kararının gerekçe bölümünde, müşteki ...'e karşı işlenen mala zarar verme suçu yönünden herhangi bir anlatıma yer verilmediği nazara alındığında, Mahkemesince düzeltilmesine karar verilen hatanın maddî yanılgı ya da yazım hatası olarak değerlendirilerek, tavzih yoluyla düzeltilemeyeceği ve kesinleşen kararda olağanüstü kanun yolları hariç artık hükmün değişme imkânının bulunmadığı cihetle, anılan ek kararın hukukî değerden yoksun olduğu gözetilerek yapılan incelemede;
Dosya kapsamına göre,
1-Türkiye Cumhuriyeti Anayasası'nın 141, 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 34/1 ve 230. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının Yargıtay denetimine olanak verecek biçimde açık ve gerekçeli olması ve Yargıtay'ın bu işlevini yerine getirmesi için gerekçe bölümünde iddia ve savunmada ileri sürülen görüşlerin belirtilmesi, mevcut delillerin tartışılması ve değerlendirilmesi, hükme esas alınan ve reddedilen delillerin açıkça gösterilmesi ve ulaşılan kanaat, sanığın suç oluşturduğu sabit görülen fiili ve bunun nitelendirilmesinin belirtilmesi, delillerle sonuç arasında bağ kurulması gerektiği nazara alınmadan, somut olayda sanık hakkında açıklanması geri bırakılan hükümlerin açıklanması sırasında, müşteki ...'e karşı işlenen basit yaralama suçuna ilişkin gerekçeyle yetinilip, müşteki ...'e karşı işlenen mala zarar verme suçu yönünden herhangi bir gerekçeye yer verilmemesinde,
2-5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 231. maddesi uyarınca açıklanması geri bırakılan hükmün, sanığın denetim süresi içinde yeni bir suç işlemesi sebebiyle yeniden ele alınıp hükmün açıklanmasına karar verildiğinde, aynı Kanun'un 231/11. maddesi hükmü uyarınca önceki hükümde değişiklik yapılmadan aynen açıklanması, ancak kendisine yüklenen yükümlülükleri yerine getiremeyen suça sürüklenen çocuğun durumu değerlendirilerek, cezanın yarısına kadar belirlenecek bir kısmının infaz edilmemesi ya da koşullarının varlığı halinde hükümdeki hapis cezasının ertelenmesi veya seçenek yaptırımlara çevrilmesine dair cezanın bireyselleştirilmesi hükümlerinin tatbik edilebileceği, bunun dışındaki hususlarda hükmün değiştirilemeyeceği gözetilmeden, denetim süresi içerisinde suç işlediği anlaşılan sanık hakkında hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına dair ilk kararda müşteki ...'e karşı işlediği mala zarar verme suçunda 5237 sayılı Kanun'un 151/1. maddesi uyarınca kurulan hükmün aynen açıklanması ile yetinilmesi gerekirken, bu hususa riayet edilmeyerek basit yaralama suçundan 5237 sayılı Kanun'un 86/2. maddesinin uygulanmasında,
3-Sanık hakkında, 5237 sayılı Kanun'un 106/2-a-c ile aynı Kanun'un 86/2 ve 151/1. maddeleri gereğince soruşturma yürütülerek, aynı maddeler uyarınca kamu davasının açıldığı, müştekilere ve sanığa hazırlık aşamasında uzlaşma teklifinde bulunulduğu ve 27/04/2017 tarihli “uzlaşma teklif formu” kapsamına göre uzlaşma teklifini kabul etmedikleri anlaşılmakla; her ne kadar 5237 sayılı Kanun'un 86/2 ve 151/1. maddelerinde düzenlenen "basit yaralama" ve "mala zarar verme" suçları uzlaşma kapsamında ise de, bahse konu 5237 sayılı Kanun'un 106/2-a-c maddesinde düzenlenen “birden fazla kişi tarafından silahla tehdit” suçunun uzlaşma kapsamında bulunmaması nedeniyle anılan suç yönünden yapılan uzlaşma teklifinin geçersiz olduğu, uygulama tarihinde yürürlükte bulunan 5271 sayılı Kanun'un 253/3. maddesi gereğince, uzlaştırma kapsamına giren bir suçun, bu kapsama girmeyen bir başka suçla birlikte işlenmiş olması hâlinde de uzlaşma hükümlerinin uygulanmayacağı cihetle, 5237 sayılı Kanun'un 86/2 ve 151/1. maddelerinde düzenlenen "basit yaralama" ve "mala zarar verme" suçları yönünden yapılan uzlaşma teklifinin de geçersiz olduğu, yargılama aşamasında sanığın “birden fazla kişi tarafından silahla tehdit” suçundan beraatine karar verilmesi ile 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun 253/3. maddesinin uygulanma koşullarının ortadan kalktığı ve uzlaştırma kurumunun uygulanabilir hale geldiği, fakat mahkemece taraflara usulüne uygun uzlaşma teklifinde bulunulmadığı anlaşılmakla, taraflar arasında 6763 sayılı Kanun ile değişik 5271 sayılı Kanun'un 254. maddeleri gereğince uzlaştırma işlemi yapılması için dosyanın uzlaştırma bürosuna gönderilmesi ve sonucuna göre sanığın hukuki durumunun takdir ve tayin edilmesi gerektiği gözetilmeden, yazılı şekilde hüküm kurulmasında,
isabet görülmediğinden 5271 sayılı CMK'nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 23/02/2021 tarihli ve 2021/42 Esas - 2021/151 Karar sayılı kararını müteakip, anılan kararda sanık ...’nın, müşteki ...’e karşı işlediği mala zarar verme suçundan 5237 sayılı TCK’nın 151/1. maddesi uyarınca cezalandırılmasına karar verilmesi gerekirken, sehven basit yaralama suçundan aynı Kanun’un 86/2. maddesi gereğince cezalandırılmasına karar verildiğinden bahisle, Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 02/04/2021 tarihli ve 2021/42 Esas - 2021/151 Karar sayılı ek kararı ile maddi hatanın düzeltilmesine karar verilmiş ise de; Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 23/02/2021 tarihli kararının gerekçe bölümünde, müşteki ...’e karşı işlenen mala zarar verme suçu yönünden herhangi bir anlatıma yer verilmediği dikkate alındığında, mahkemesince düzeltilmesine karar verilen hata maddi yanılgı ya da yazım hatası olarak değerlendirilip düzeltilemeyeceğinden ve kesinleşen kararlarda olağanüstü kanun yolları hariç artık hükmün değişme imkanı bulunmadığından, anılan ek kararın yok hükmünde olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
1- Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın 141, 5271 sayılı CMK’nın 34/1., 230. ve 1412 sayılı CMUK’nın 308/7. maddeleri uyarınca mahkeme kararlarının Yargıtay denetimine olanak verecek biçimde açık ve gerekçeli olması, Yargıtayın bu işlevini yerine getirmesi için gerekçe bölümünde iddia ve savunmada ileri sürülen görüşlerin belirtilmesi, mevcut delillerin tartışılıp değerlendirilmesi, hükme esas alınan ve reddedilen delillerin açıkça gösterilmesi, ulaşılan kanaat ve delillerle sonuç arasında bağ kurulması gerektiği gözetilmeden; sanık ... hakkında açıklanması geri bırakılan hükümlerin açıklanması sırasında, müşteki ...’e karşı işlenen basit yaralama suçuna ilişkin gerekçeyle yetinilip, müşteki ...’e karşı işlenen mala zarar verme suçu yönünden herhangi bir gerekçeye yer verilmeden yazılı şekilde karar verilmesi,
2- Sanık ... hakkında, Manisa 4. Asliye Ceza Mahkemesinin 09/10/2018 tarihli ve 2017/491 Esas – 2018/614 Karar sayılı ilamı ile müşteki ...’e karşı basit yaralama suçundan 5237 sayılı TCK’nın 86/2 ve 62/1. maddeleri uyarınca 2.000,00 TL adli para cezasına hükmedildiği; müşteki ...’e karşı ise mala zarar verme suçundan 5237 sayılı TCK’nın 151/1 ve 62/1. maddeleri uyarınca doğrudan 2.000,00 TL adli para cezasına hükmedildiği ve anılan bu hükümlerin açıklanmasının geri bırakılmasına karar verildiği, kararın kesinleşmesinden sonra sanığın deneme süresinde yeniden suç işlemesi nedeniyle açıklanması geri bırakılan hükümlerin aynen açıklanmasına karar verilmesi gerektiği halde mahkemeye açıklanması geri bırakılan hükümlerin aynen açıklanması dışında bir imkan tanınmadığı gözetilmeden, müşteki ...’e karşı da basit yaralama suçundan 5237 sayılı TCK’nın 86/2 ve 62/1. maddelerinin uygulanması suretiyle yazılı şekilde karar verilerek hükmün değiştirilmesi,
3- Sanık ... hakkında, 5237 sayılı TCK’nın 106/2-a-c maddesinde düzenlenen silahla ve birden fazla kişi tarafından birlikte tehdit suçundan ve aynı Kanun’un 86/2. maddesinde düzenlenen basit yaralama suçundan ve yine TCK’nın 151/1. maddesinde düzenlenen mala zarar verme suçundan soruşturma yürütülerek anılan suçlardan anılan sevk maddeleri uyarınca cezalandırılması istemiyle kamu davası açıldığı, her ne kadar soruşturma aşamasında müştekilerin ve sanığın uzlaşmayı kabul etmediklerine dair 27/04/2017 tarihli uzlaşma teklif formları dosyada mevcut ise de; uzlaşma teklifinin yapıldığı tarih itibariyle 5918 sayılı Kanun’un 8. maddesi ile 5271 sayılı CMK’nın 253/3. maddesine eklenen “uzlaştırma kapsamına giren bir suçun, bu kapsama girmeyen bir başka suçla birlikte işlenmesi halinde uzlaşma hükümleri uygulanmaz.” cümlesi gereği silahla ve birden fazla kişi tarafından birlikte tehdit suçunun uzlaşmaya tabi olmaması nedeniyle anılan uzlaşma teklif formlarının hem mala zarar verme suçu hem de basit yaralama suçu yönünden geçerli olmadığı; ancak silahla ve birden fazla kişi tarafından birlikte tehdit suçundan beraat eden ve hakkındaki bu beraat kararı kesinleştiği anlaşılan sanık hakkında 5271 sayılı CMK’nın 253/3. maddesi gereğince üzerine atılı basit yaralama ve mala zarar verme suçlarının uzlaşma kapsamında kaldığının anlaşılması karşısında; 5271 sayılı CMK’nın 253 ve 254. maddeleri uyarınca basit yaralama ve mala zarar verme suçları nedeniyle uzlaştırma işlemleri yerine getirildikten sonra sonucuna göre sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerektiği gözetilmeden sanık hakkında basit yaralama ve mala zarar verme suçlarından yazılı şekilde mahkumiyet hükümleri kurulması nedenleriyle kanun yararına bozma istemi yerinde görüldüğünden, (MANİSA) 4. Asliye Ceza Mahkemesinden kesin olarak verilen 23/02/2021 tarihli ve 2021/42 Esas - 2021/151 Karar sayılı kararın, 5271 sayılı CMK’nın 309. maddesinin 3. fıkrası uyarınca BOZULMASINA, aynı maddenin 4. fıkra (b) bendi uyarınca sonraki işlemlerin yerel mahkemece yerine getirilmesine, 14/03/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.