MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte belge düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Katılan vekilinin 21.10.2014 havale tarihli dilekçe ile temyizden feragat ettiği ve sanık müdafiinin temyizinin de, sanık hakkında 2008 takvim yılında sahte fatura düzenleme suçundan verilen mahkûmiyet hükmüne yönelik olduğu anlaşılmakla, sanık müdafiinin temyizine hasren yapılan incelemede;
Ayrıntıları Yargıtay Ceza Genel Kurulu"nun 11.03.2014 tarih, 2012/11-1382 esas, 2014/124, 11.07.2014 tarih, 2012/11-1512 esas, 2014/366 sayılı kararlarında da belirtildiği üzere, CMK"nin 225/2. maddesi gereğince, mahkeme fiilin nitelendirmesini serbestçe yapabilecek olup, nitelendirmede mütalaa ve iddianame ile bağlı olmadığı, "sahte belge düzenleme" ve "muhteviyatı itibarıyla yanıltıcı belge düzenleme" suçlarının vasıflarının farklı olduğu, 213 sayılı VUK"nin 359/a-2. maddesine göre, “muhteviyatı itibarıyla yanıltıcı belge düzenleme” suçunun oluşabilmesi için belgenin gerçek bir muamele veya duruma dayanma zorunluluğunun bulunmasının gerektiği, belgenin gerçek bir muamele veya durum olmadığı halde varmış gibi düzenlenmesi halinde ise, sahte belge düzenleme suçunun oluşacağı, ancak mahkemenin bu suçlar yönünden vasıf değişikliğinde yeniden mütalaa alması gerekmediği, bu suçların birbirine dönüşebileceği göz önünde bulundurulduğunda, Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı"nın 27.10.2014 tarih, 2014/2991 esas sayılı iddianamesi ile sanık hakkında “sahte belge düzenleme” suçunu işledikleri iddiasıyla, 213 sayılı VUK"un 359/b maddesi uyarınca cezalandırılmaları talebiyle kamu davası açıldığı, iddianamede anlatılan eyleme dayalı olarak Vergi Denetim Kurulu Başkanlığı"nın 25.11.2013 tarihli komisyon mütalaası ile sanık hakkında muhteviyatı itibarıyla sahte belge düzenleme suçundan mütalaa verildiği anlaşılmakla, tebliğnamedeki, iddianamede nitelendirilmesi yapılan suçla ilgili sanık hakkında verilmiş bir mütalaa bulunmadığı yönündeki düşünceye ve Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulu‘nun 08.11.2018 tarihli 2018/427 Esas ve 2018/517 Karar sayılı ilamı ile sahte fatura düzenleme ve kullanma suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK"nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmadığının anlaşılması karşısında, tebliğnamedeki bu yönde bozma isteyen düşünceye iştirak edilmemiştir.
5237 sayılı TCK"nin 53. maddesinin uygulanmasında, Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarih, 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararının infaz aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yargılamanın hukuka uygun olarak yapıldığı, iddia ve savunmada ileri sürülen hususların gerekçeli kararda gösterilip tartışılarak değerlendirildiği, fiilin sanık tarafından gerçekleştirildiğinin saptandığı, suç vasfının doğru biçimde belirlendiği, cezanın kanuni takdir sınırında uygulandığı, incelenen dosyaya göre kurulan hükümde bir isabetsizlik bulunmadığı anlaşılmış; sanık müdafiinin temyiz nedenleri yerinde görülmediğinden hükmün ONANMASINA, 17.06.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.