MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Sahte fatura düzenleme
HÜKÜM : Mahkumiyet, Beraat

1- Sanığın 2008 ve 2009 takvim yıllarında sahte fatura düzenlediği iddia edilen kamu davasında sanığın suçlamaları kabul etmediği, fatura içeriklerindeki asansör montajlarını bizzat kendisinin yaptığını, faturaların sahte olmadığını savunduğu, ancak vergi tekniği raporunda faturaların düzenlenme tarihlerinde mükellefe ait işyerinde ulaşılamadığı ve işyeri kapasitesinin bu imalatları yapabilecek ekipman ve teçhizata sahip olmadığına ilişkin tespitler bulunduğu anlaşılmakla maddi gerçeğin kuşkuya yer vermeyecek şekilde belirlenmesi bakımından, Dairemizce de benimsenen Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 08.11.2018 tarihli 2018/427 Esas ve 2018/517 Karar sayılı ilamı ile sahte fatura düzenleme suçlarında suça konu faturaların, 213 sayılı VUK"nin 230. maddesine göre yalnızca unsurlarının tespiti amacıyla incelenmesinde zorunluluk bulunmadığı gözetilerek suça konu faturaları kullanan şirket yetkilileri veya kişilerin, CMK"nin 48. maddesi uyarınca çekinme hakları hatırlatılarak tanık sıfatıyla dinlenmesi; kendilerinden, sözü edilen faturaları hangi hukuki ilişkiye dayanarak kimden aldıklarının, gerçekten bu fatura içeriğindeki mal ve hizmet satımlarının yapılıp yapılmadığı fatura bedellerinin ödenip ödenmediği sorulup gerektiğinde yerinde keşif yapıldıktan sonra sonucuna göre tüm deliller birlikte tartışılarak sanığın hukuki durumunun belirlenmesi gerekirken, eksik araştırma ve inceleme ile beraat ve mahkumiyet hükümleri kurulması,

2- Kabule göre de; 5237 sayılı TCK’nin 53. maddesine ilişkin uygulamanın Anayasa Mahkemesi"nin 08.10.2015 tarihli 2014/140 Esas ve 2015/85 Karar sayılı iptal kararı ile birlikte yeniden değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, katılan vekili ve sanığın temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan, 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca hükmün BOZULMASINA, 17.06.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.