Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2021/21776 Esas 2022/5501 Karar Sayılı İlamı

Konut dokunulmazlığını ihlal etme suçundan suça sürüklenen çocuk ...'ın, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu'nun 116/1, 119/1-c, 31/3 ve 62/1. maddeleri uyarınca 6 ay 20 gün hapis cezası ile cezalandırılmasına, cezasının 5237 sayılı Kanun'un 51. maddesi gereğince ertelenmesine ve 6 ay 20 gün denetim süresi belirlenmesine dair TEKİRDAĞ Çocuk Mahkemesinin 11/01/2019 tarihli ve 2016/370 esas, 2019/22
sayılı karar aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığınca verilen 04/10/2021 gün ve 94660652-105-59-14721-2021-Kyb sayılı kanun yararına bozma talebine dayanılarak dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 01/11/2021 gün ve 2021/124698 sayılı tebliğnamesiyle dairemize gönderilmekle okundu.
Kanun yararına bozma isteyen tebliğnamede;
Dosya aslının, diğer suça sürüklenen çocuk ... yönünden İstanbul Bölge Adliye Mahkemesi 8. Ceza Dairesinin 06/07/2020 tarihli ve 2019/2506 esas, 2020/1575 sayılı kararı ile bozulması nedeniyle yeniden yargılama yapılmak üzere mahkemesinde derdest bulunduğu anlaşılmakla, onaylı dosya sureti üzerinden yapılan incelemede;
Dosya kapsamına göre;
1-Kayden 01/12/1999 doğumlu olan ve suçun işlendiği 07/08/2016 tarihi itibariyle 18 yaşını ikmal etmemiş bulunan, dosyada mevcut adli sicil kaydına göre de suç tarihinden önce hapis cezasına ilişkin mahkumiyeti bulunmayan suça sürüklenen çocuk hakkında, konut dokunulmazlığını ihlal etme suçundan belirlenen 6 ay 20 gün hapis cezasının, 5237 sayılı Kanun'un 50/3. maddesindeki “Daha önce hapis cezasına mahkûm edilmemiş olmak koşuluyla, mahkûm olunan otuz gün ve daha az süreli hapis cezası ile fiili işlediği tarihte onsekiz yaşını doldurmamış veya altmışbeş yaşını bitirmiş bulunanların mahkûm edildiği bir yıl veya daha az süreli hapis cezası, birinci fıkrada yazılı seçenek yaptırımlardan birine çevrilir” hükmü uyarınca anılan maddenin 1. fıkrası bentlerindeki seçenek yaptırımlardan birine çevrilmesinin zorunlu olduğunun gözetilmemesinde,
2- Kabulü göre ise;
Suça sürüklenen çocuk hakkında konut dokunulmazlığını ihlal etme suçundan 6 ay 20 gün hapis cezasına hükmedilmesinin akabinde 5237 sayılı Kanun'un 51/1. maddesi gereğince cezası ertelenip, hakkında 5237 sayılı Kanun'un 51/3. maddesinde yer alan "Cezası ertelenen hükümlü hakkında, bir yıldan az, üç yıldan fazla olmamak üzere, bir denetim süresi belirlenir. Bu sürenin alt sınırı, mahkûm olunan ceza süresinden az olamaz." hükmü gereğince verilen hapis cezalarının süresi de dikkate alındığında, alt sınırı en az 1 yıl olacak şekilde denetim süresi belirlenmesi gerekirken, 5237 sayılı Kanun'un 51/3. maddesine aykırı olarak 6 ay 20 gün deneme süresine tabi tutulmasına karar verilmesinde isabet görülmediğinden 5271 sayılı CMK'nın 309. maddesi uyarınca anılan kararın bozulması lüzumu kanun yararına bozma talebine dayanılarak ihbar olunmuştur.
GEREĞİ DÜŞÜNÜLDÜ:
1-7201 sayılı Tebligat Kanunu'nun 10/2. fıkrasının, “Bilinen en son adresin tebligata elverişli olmadığının anlaşılması veya tebligat yapılamaması hâlinde, muhatabın adres kayıt sisteminde bulunan yerleşim yeri adresi, bilinen en son adresi olarak kabul edilir ve tebligat buraya yapılır.” hükmü ile gerçek kişilere yapılacak tebligat ile ilgili olarak iki aşamalı bir yöntem benimsenmiş olması karşısında, önce bilinen en son adres (bilinen bir adres yoksa ya da bilinen en son adres ile adres kayıt sistemindeki adres aynı ise MERNİS adresi olduğu belirtilmeksizin adres kayıt sistemindeki adres) esas alınarak, Tebligat Kanunu'nun 21/1. maddesine göre normal tebligat çıkarılıp, çıkarılan tebligatın bila tebliğ iade edilmesi halinde, aynı Kanun'un 21/2. maddesi uyarınca adres kayıt sistemindeki adres bilinen en son adres olarak kabul edilerek, merci tarafından, tebligata, Tebligat Kanunu'nun 23/1-8 ve Tebligat Kanunu'nun Uygulanmasına Dair Yönetmeliğin 16/2. maddesi hükümlerine göre, “Tebligat çıkarılan adres muhatabın adres kayıt sistemindeki adresi olduğundan, tebliğ imkansızlığı durumunda, tebligatın, Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek tebliğ işlemlerinin tamamlanması gerektiği, dosya kapsamına göre, katılan ...’un yokluğunda verilen Tekirdağ Çocuk Mahkemesinin 11/01/2019 tarihli kararının duruşmada beyan edilen adrese Tebligat Kanunu’nun 21/1. maddesine göre tebliğe çıktığı ancak iade gelmesi üzerine MERNİS adresi tespit edilip, bu adrese Tebligat Kanunu’nun 21/2. maddesi göre tebligat yapılmaya çalışılmadan, duruşmada beyan edilen adrese Tebligat Kanunu’nun 35. maddesine göre doğrudan tebliğ edilmesi nedeniyle katılana yapılan tebligatın usulsüz olduğu,
2-Suça sürüklenen çocuk ...’ın duruşmada “.... mah. 9822. sok. No:147 D.5 .../Şanlıurfa” adresini söylediği, haberdar olmadığı müdafinin yüzüne karşı verilen kararın suça sürüklenen çocuğa da tebliğ edilmesi gerektiğinden suça sürüklenen çocuğun “.... mah. 9822. sok. No:147 D.6 .../Şanlıurfa” adresine tebliğe çıktığı (duruşmada beyan edilen adresin daire numarası farklı) ve tanınmadığından bila geldiği, sonrasında MERNİS adresine “Tebligat Kanunu'nun 21/2. maddesine göre bu adrese yapılması” gerektiğine dair şerh düşülerek anneye tebligat yapılması nedeniyle suça sürüklenen çocuğa yapılan tebligat işleminin de usule aykırı olmasından dolayı, hükmün usulüne uygun kesinleşmediği belirlenmekle; kesinleşmemiş kararlara karşı kanun yararına bozma isteminde bulunulamayacağından, Tekirdağ Çocuk Mahkemesinin 11.01.2019 tarihli kararının suça sürüklenen çocuk ve katılana tebliğ edilip, usulüne uygun olarak kesinleştirildikten sonra yeniden kanun yararına bozma isteminde bulunulması mümkün olup, (TEKİRDAĞ) Çocuk Mahkemesinin henüz kesinleşmeyen 11.01.2019 tarihli ve 2016/370 E., 2019/22 K. sayılı kararına yönelik kanun yararına bozma isteminin REDDİNE, 23/03/2022 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.