Esas No: 2020/24669
Karar No: 2022/5703
Karar Tarihi: 24.03.2022
Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/24669 Esas 2022/5703 Karar Sayılı İlamı
Özet:
Mahkeme kararında, bir kişinin kasten yaralama ve mala zarar verme suçlarından mahkum olduğu; ancak mala zarar verme suçuyla ilgili olarak uzlaştırma işleminin yapılmadığı için kararın bozulduğu belirtilmiştir. Ayrıca, sanıklardan bazılarının beraat ettiği, diğer sanığın mahkum olduğu ancak adli para cezası verildiği için temyiz istemlerinin reddedildiği ifade edilmiştir. Kararda, 6217 sayılı Kanun'un 26. maddesi ve 7242 sayılı Kanun'un 10. maddesi dahil olmak üzere, ceza muhakemesi kanunlarına ilişkin detaylı açıklamalar yer almaktadır. TCK'nın 53. maddesi de incelenerek, Anayasa Mahkemesi'nin 24.11.2015 tarihli kararına dikkat çekilmiş ve hak yoksunluklarının uygulanması konusunda değişiklikler yapıldığı belirtilmiştir.
"İçtihat Metni"
MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Mala zarar verme, kasten yaralama
HÜKÜM : Mahkumiyet, beraat
Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
Katılan sanık ...’ın temyiz isteminin, sanıklar ... ve ... hakkında kasten yaralama suçundan kurulan beraat hükümleri ile katılan sanık ... hakkında kasten yaralama ve kendisi hakkında kasten yaralama ve mala zarar verme suçlarından kurulan mahkumiyet hükümlerine yönelik olduğu belirlenerek yapılan incelemede;
1-Katılan sanık ... hakkında kasten yaralama suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin incelenmesinde;
14.04.2011 tarihli Resmi Gazete'de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 31.03.2011 tarih ve 6217 sayılı Kanun'un 26.maddesi ile 5320 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu'nun Yürürlük ve Uygulama Şekli Hakkında Kanun'a eklenen geçici 2.maddesi gereğince doğrudan hükmolunan 3.000,00 TL dahil adli para cezasına mahkumiyet hükümlerinin temyizi mümkün olmadığından, katılan sanığın temyiz isteminin CMUK'nın 317. maddesi gereğince REDDİNE,
2-Katılan sanık ... hakkında kasten yaralama suçundan kurulan mahkumiyet hükmü ile sanıklar ... ve ... hakkında kasten yaralama suçundan kurulan beraat hükümlerine yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
5237 sayılı TCK'nın 53. maddesinin bazı bölümlerinin iptaline ilişkin Anayasa Mahkemesinin 24.11.2015 tarihinde yürürlüğe giren 08.10.2015 tarihli ve 2014/140 E., 2015/85 K. sayılı kararı nazara alınarak bu maddede öngörülen hak yoksunluklarının uygulanmasının, 15.04.2020 gün ve 31100 sayılı Resmî Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 7242 sayılı Kanun’un 10. maddesi ile TCK’nın 53. maddesinde yapılan değişiklikle birlikte, katılan sanık ... hakkında kasten yaralama suçundan kurulan mahkumiyet hükmünün infazı aşamasında gözetilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanan delillere, gerekçeye, hâkimin kanaat ve takdirine göre temyiz itirazları yerinde olmadığından reddiyle hükümlerin istem gibi ONANMASINA,
3-Katılan sanık ... hakkında mala zarar verme suçundan kurulan mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz itirazlarının incelenmesinde;
Dosya içeriğine göre diğer temyiz itirazları yerinde görülmemiştir. Ancak;
02.12.2016 tarihli Resmi Gazete'de yayımlanarak aynı tarihte yürürlüğe giren 6763 sayılı Kanun'un 34. maddesi ile değişik 5271 sayılı CMK'nın 253. maddesi ile uzlaştırma hükümleri yeniden düzenlenmiş olup, sanığın eylemine uyan 5237 sayılı TCK'nın 151/1. maddesinde düzenlenen mala zarar verme suçunun uzlaşma kapsamına alındığı nazara alınarak, uzlaştırma işlemi yapılıp sonucuna göre katılan sanığın hukuki durumunun değerlendirilmesinde zorunluluk bulunması,
Bozmayı gerektirmiş, katılan sanığın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün bu sebepten dolayı BOZULMASINA, 24/03/2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.
