Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/27351 Esas 2022/6016 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
1-Mağdurun babası adına faturası kesilmiş cep telefonunun bulunduğu, 13.12.2011 tarihinde mağdurun sanık ...'in de aralarında bulunduğu bazı arkadaşlarını evine çağırıp misafir ettiği, sabah kalktığında cep telefonunu bulamayan mağdurun şikayetçi olduğu olayda; sanığın suça konu telefonu mağdurun kendisine yaşı küçük olduğundan dolayı satması için verdiğini, kendisinin telefonu kimlik fotokopisini de vererek imza karşılığında telefoncuya sattığını, sonrasında mağduru da telefoncuya götürdüğünü ve onun da kimlik fotokopisini verip imza attığını, telefonu çalmadığını savunduğu, mağdur ilk beyanlarında kendisini zorladığı için telefoncuda imza attığını belirtmiş ise de telefoncunun bu hususu doğrulamadığı gibi 25/01/2012 tarihinde babasından korktuğu için böyle bir şikayette bulunduğunu, aslında telefonu satması için sanık ...’a verdiğini içeren dilekçe sunduğu hususları birlikte değerlendirildiğinde; mağdurun aşamalardaki soyut suç atma niteliğindeki beyanları dışında, sanığın atılı suçları işlediğine dair her türlü şüpheden uzak, mahkumiyetine yeter nitelikte, kesin ve inandırıcı delil elde edilemediğinden beraatine karar verilmesi gerekirken yazılı şekilde mahkumiyetine karar verilmesi,
Kabule göre de;
2-Mağdurun soruşturma aşamasındaki beyanında, sanık ...'in de aralarında bulunduğu bazı arkadaşlarını evine çağırıp misafir ettiği, sabah 08:00-09:00 sıralarında uyandığında telefonunun olmadığını belirttiği, UYAP'tan alınan çizelgeye göre suç tarihinde gece vaktinin saat 06:16'da bittiğinin anlaşılması karşısında; eylemin işlendiği saatin kesin olarak bilinmemesi nedeniyle şüpheden sanık yararlanır ilkesi gereğince, eylemin gündüz gerçekleştirildiğinin kabulü gerektiği gözetilmeden, sanık hakkında hükmolunan cezada 5237 sayılı TCK’nın 143. maddesi gereğince artırım yapılması suretiyle fazla ceza tayini,
3-Sanık hakkında kurulan hükümde, 24.11.2015 tarihli ve 29542 sayılı Resmi Gazetede yayınlanarak yürürlüğe giren Anayasa Mahkemesi’nin 08.10.2015 tarihli ve 140-85 sayılı kararı ile TCK’nın 53. maddesinin 1. fıkrasının (b) bendi yönünden kısmi iptal kararı verilmesi nedeni ile anılan bendin uygulanması bakımından sanık hakkında yeniden bir değerlendirilme yapılması gerekirken uygulanmamasına karar verilmesi,
Bozmayı gerektirmiş sanık müdafiinin temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükmün açıklanan sebeplerden dolayı isteme aykırı BOZULMASINA, 29.03.2022 gününde oy birliğiyle karar verildi.