Yargıtay 5. Hukuk Dairesi 2019/1706 Esas 2019/20446 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ : Adana Bölge Adliye Mahkemesi 4. Hukuk Dairesi

Taraflar arasındaki 4650 sayılı Kanunla değişik 2942 sayılı Kamulaştırma Kanununun 10. maddesine dayanan kamulaştırma bedelinin tespiti ve kamulaştırılan taşınmazın yol olarak tapudan terkini davasından dolayı yapılan yargılama sonunda: Davanın kabulüne ilişkin ilk derece mahkemesinin kararına karşı taraf vekillerinin istinaf başvurusu üzerine Adana Bölge Adliye Mahkemesi 4. Hukuk Dairesince istinaf isteminin davacı idare yönünden esastan reddine, davalı yönünden kabulü ile HMK"nun 356. maddesi uyarınca duruşma yapılarak esas hakkında yeniden karar verilmesine dair yukarıda gün ve sayıları yazılı kararının Yargıtay"ca incelenmesi taraf vekillerince verilen dilekçeler ile istenilmiş olmakla dosyadaki belgeler okunup uyuşmazlık anlaşıldıktan sonra gereği görüşülüp düşünüldü:

- K A R A R -
Dava, 4650 sayılı Kanunla değişik 2942 sayılı Kamulaştırma Kanununun 10. maddesine dayanan kamulaştırma bedelinin tespiti ve kamulaştırılan taşınmazın yol olarak tapudan terkini istemine ilişkindir.
İlk derece mahkemesince davanın kabulüne ilişkin olarak verilen karara karşı, davacı idare vekili tarafından yapılan istinaf başvurusunun esastan reddine; davalı vekili tarafından yapılan istinaf başvurusunun Adana Bölge Adliye Mahkemesi 4. Hukuk Dairesince HMK"nun 356.maddesi uyarınca duruşma yapılarak ilk derece mahkemesinin kararı kaldırılmak suretiyle yeniden hüküm kurulmuş; bu karar, taraf vekillerince temyiz edilmiştir.
Dosyada bulunan kanıt ve belgelere, kararın dayandığı gerekçelere göre; davacı idare vekili tarafından yapılan istinaf başvurusunun reddi ile davalı vekili tarafından yapılan istinaf başvurusunun kabulü ile Tarsus 3. Asliye Hukuk Mahkemesinin 2016/314 Esas - 2017/261 sayılı kararı ortadan kaldırılıp duruşma yapılarak; arsa niteliğindeki Mersin İli, Tarsus İlçesi, Deliminnet Mahallesi, 1296 (ifrazen 2206) parsel sayılı taşınmazın zeminine 2942 sayılı Kamulaştırma Kanununun 11/1-g maddesi uyarınca emsal karşılaştırması yapılarak; üzerindeki ağaçlara ise yaş, cins ve verim durumlarına göre değer biçilmek suretiyle esas hakkında yeniden hüküm kurulmasında bir isabetsizlik görülmemiştir.
Bu nedenle davacı idare vekilinin temyiz talebi yerinde değildir.
Davalı vekilinin temyiz itirazlarına gelince;

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin 12055/17 numaralı başvuru sonucu verilen 23.10.2018 tarihli kararı ve Anayasa Mahkemesinin 2016/9364 başvuru numaralı, 01.06.2019 gün 30791 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanan kararı da göz önüne alınarak davacı idare lehine vekalet ücretine hükmedilmemesi gerektiğinden,
Adana Bölge Adliye Mahkemesi 4. Hukuk Dairesinin 2018/637 E. -2018/1308 K. sayılı ilamın 9 nolu bendinin hükümden çıkartılmasına,
Hükmün böylece HMK"nun 370/2. maddesi uyarınca DÜZELTİLEREK ONANMASINA, HMK"nun 373/1. maddesi uyarınca kararın bir örneğinin Adana Bölge Adliye Mahkemesi 4.Hukuk Dairesi"ne GÖNDERİLMESİNE, davalıdan peşin alınan temyiz harcının istenildiğinde iadesine ve temyize başvurma harcının Hazineye irad kaydedilmesine, davacı idare harçtan muaf olduğundan harç alınmamasına, 12/12/2019 gününde oybirliğiyle karar verildi.