Defter ve belge gizleme - Yargıtay 11. Ceza Dairesi 2017/8752 Esas 2020/2975 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Defter ve belge gizleme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Defter ve belge ibraz etmeme suçunda suç tarihinin, sanığa ibraz için verilen 15 günlük sürenin bitimini izleyen tarih olduğu cihetle; sanığa 26.11.20098 tarihinde tebligat yapıldığı ve Kurban Bayramına rastlayan tatil günleri de gözetildiğinde karar başılığında 2008 olarak eksik yazılan suç tarihinin 15.12.2008 olarak mahallinde düzeltilmesi ve 5237 sayılı TCK"nin 53. maddesinin 1. fıkrasının (c) bendinde yer alan haklardan sanığın sadece kendi alt soyu üzerindeki velayet, vesayet ve kayyımlık yetkileri yönünden koşullu salıverilme tarihine kadar uygulanması gerektiğinin gözetilmemesi isabetsizliğinin Anayasa Mahkemesinin 08.10.2015 tarihli 2014/140 esas ve 2015/85 karar sayılı iptal kararı ile birlikte infaz aşamasında yeniden değerlendirilmesi mümkün görülmüştür.
Yapılan duruşmaya, toplanıp gerekçeli kararda gösterilerek tartışılan delillere, Mahkemenin inanç ve takdirine, incelenen dosya içeriğine göre, sanık müdafinin diğer temyiz nedenleri yerinde görülmemiştir, ancak;
Defter ve belge gizleme suçunda, 08.02.2008 tarihli ve 26781 sayılı Resmi Gazete’de yayımlanarak aynı gün yürürlüğe giren 5728 sayılı Kanun"un 276. maddesi ile değişik 213 sayılı Vergi Usul Kanunu"nun 359/a-2. maddesindeki 1 yıldan 3 yıla kadar olan hapis cezasının alt sınırının, 03.07.2009 tarih ve 27277 sayılı Resmi Gazete"de yayımlanarak yürürlüğe giren 5904 sayılı Kanun"un 23. maddesiyle “18 ay” olarak değiştirildiği; somut olayda, “defter ve belge ibraz etmemek” suçunun suç tarihinin “15.12.2008“ olması karşısında, 08.02.2008 tarihinde yürürlüğe giren 5728 sayılı Kanun"un 276. maddesi ile değişik 213 sayılı Vergi Usul Kanunu"nun 359/a-2. maddesinde öngörülen “1 yıldan 3 yıla“ kadar olan hapis cezasının sanık lehine bulunduğu, uygulamada hapis cezasının alt sınırdan uzaklaşılmak suretiyle tayin edildiğine dair bir gerekçenin bulunmaması da dikkate alındığında; suçun işlendiği tarihte temel cezanın alt sınırının "1 yıl" hapis olduğu gözetilmeden yazılı şekilde "18 ay" üzerinden uygulama yapılmak suretiyle fazla ceza tayini,
Yasaya aykırı, sanık müdafinin temyiz nedenleri bu itibarla yerinde görüldüğünden hükmün bu sebepten dolayı 5320 sayılı Kanun’un 8/1. maddesi gereğince uygulanması gereken 1412 sayılı CMUK"nin 321. maddesi uyarınca BOZULMASINA, ancak yeniden yargılama yapılmasını gerektirmeyen bu hususta aynı Kanun’un 322. maddesinde öngörülen yetkiye dayanılarak karar verilmesi mümkün olduğundan, hüküm fıkrasından Vergi Usul Kanunu 359/a-2 maddesi gereğince takdiren 18 ay hapis cezası ve 5237 sayılı Kanun’un 62. maddesi gereğince 15 ay hapis cezası uygulandığı bölümler çıkartılarak, sanığın Vergi Usul Kanunu 359/a-2 maddesi gereğince takdiren 1 yıl hapis cezası ile cezalandırılmasına ve 5237 sayılı TCK’nin 62. maddesi gereğince sanığın cezasından takdiren 1/6 oranında indirim yapılarak neticeten 10 ay hapis cezası ile cezalandırılmasına” paragrafının eklenmesi suretiyle sair yönleri usul ve yasaya uygun bulunan hükmün DÜZELTİLEREK ONANMASINA, 11.06.2020 tarihinde oy birliğiyle karar verildi.