Yargıtay 2. Ceza Dairesi 2020/26214 Esas 2022/7497 Karar Sayılı İlamı

MAHKEMESİ :Asliye Ceza Mahkemesi
SUÇ : Hırsızlık, konut dokunulmazlığının ihlali, mala zarar verme
HÜKÜM : Mahkumiyet

Dosya incelenerek gereği düşünüldü:
I- Dosya kapsamına göre, 14/11/2014 tarihinde saat 23:30 sularında mağdur ...’un yazlık evinden 2 erkek kişinin hırsızlık yapmaya teşebbüs ettiğini gören yan sitesinin bekçisi olan tanık ...’in mağdur ...’un ikametine doğru ilerlemesi üzerine şahısların motosiklete binerek uzaklaştıkları, tanık ...’nin şahısların yüzlerini ve kaçtıkları motosikletin plakasını göremediğini beyan ettiği, yine 21/11/2014 tarihinde müşteki ...’un yazlık evinden 1 adet televizyonun çalındığı, 29/11/2014 tarihinde saat 23.30 sıralarında devriye gezen kolluk görevlileri yazlıkların bulunduğu bölgede beyaz motosiklet üzerinde 2 kişinin seyir halinde olduğunu görüp durdurmak istemesi üzerine şahısların kaçtıkları ve kovalamaca sonucu sanık ...’ın yakalandığı, sanık ...’ın 30.11.2014 tarihinde müdafiisiz olarak alınan kolluk ifadesinde mağdur ...’un ikametinden hıırsızlığa teşebbüs suçunu işlediklerini kabul ettiği, mağdur ...’a yönelik suçlara ilişkin olarak da suçlamayı kabul etmeyerek diğer sanık ...’in bir hafta kadar öncesinde babaannesine ait olduğunu belirttiği bir eve girip bir adet televizyon getirip ... isimli kişiye sattığını beyan ettiği, ...’ın ise sanıklardan televizyon almadığını belirttiği, sanık ...’in aşamalardaki tüm savunmalarında suçlamaları kabul etmediğinin anlaşılması karşısında, CMK'nın 148/4. maddesindeki "Müdafi hazır bulunmaksızın kollukça alınan ifade, hakim veya mahkeme huzurunda şüpheli veya sanık tarafından doğrulanmadıkça hükme esas alınamaz" şeklindeki düzenleme de gözetildiğinde sanık ...’ın kollukta müdafiisiz olarak alınan ifadesindeki ikrarı dışında sanıkların atılı suçları işlediklerine dair her türlü şüpheden uzak, yüklenen suçlardan mahkumiyet hükmü kurmaya yeterli, kesin ve somut kanıt bulunmadığı gözetilmeden beraatleri yerine yazılı şekilde mahkumiyetlerine karar verilmesi,
II- Kabule göre de;
1- 5237 sayılı TCK'nın 142. maddesinde 6545 sayılı Kanun'un 62. maddesi ile yapılan ve 28.06.2014 tarihinde yürürlüğe giren değişiklik uyarınca, mağdur ...’a yönelik sanıklara yüklenen TCK'nın 142/2-h, 143. maddelerinde öngörülen suçun gerektirdiği cezanın alt sınırının beş yıldan fazla olması ve Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 14.10.2021 tarihli ve 2021/35 E., 2021/473 K. sayılı kararı dikkate alınarak, 5271 sayılı CMK'nın 150/3. maddesi uyarınca sanıklara zorunlu müdafii atanması gerektiği gözetilmeden, yargılamaya devam edilerek aynı Kanun’un 188/1 ve 289/1-e maddelerine aykırı davranılması suretiyle savunma haklarının kısıtlanması,
2- Sanık ... hakkında müşteki ...’a yönelik hırsızlık suçundan 5237 sayılı TCK'nın 142/2-h. maddesi uyarınca hükmolunan 5 yıl hapis cezasından, aynı Kanun'un 62. maddesi uyarınca 1/6 oranında indirim yapılırken “4 yıl 2 ay” yerine “4 yıl 2 ay 8 gün” hapis cezasına karar verilmesi suretiyle fazla ceza tayini,
3- Sanık ... hakkında mağdur ...’a yönelik hırsızlık suçundan 5237 sayılı TCK'nın 142/2-h, 143/1, 35. maddesi uyarınca hükmolunan 3 yıl 9 ay hapis cezasından, aynı Kanun'un 62. maddesi uyarınca 1/6 oranında indirim yapılırken sonuç cezanın 3 yıl 1 ay 15 gün yerine 2 yıl 13 ay 15 gün hapis cezası olarak eksik ceza tayin edilmesi,
Bozmayı gerektirmiş, sanık ... müdafi ile sanık ...’ın temyiz itirazları bu itibarla yerinde görülmüş olduğundan hükümlerin bu sebepten dolayı kısmen istem gibi BOZULMASINA, 14/04/2022 gününde oybirliğiyle karar verildi.