Balıkesir Açık Ceza İnfaz Kurumunda hükümlü bulunan ..."ın Manisa Açık Ceza İnfaz Kurumuna nakli sırasında nakil süresine uymayarak geç teslim olmak eyleminden dolayı 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un 43/2-c. maddesi uyarınca 1 ay süreyle ziyaretçi kabulünden yoksun bırakma cezası ile cezalandırılmasına dair Manisa Açık Ceza İnfaz Kurumu Disiplin Kurulu Başkanlığının 08/08/2014 tarihli ve 2014/173 sayılı kararına yönelik şikayetinin reddine ilişkin Manisa İnfaz Hâkimliğinin 27/08/2014 tarihli ve 2014/1087-1100 sayılı kararına yönelik itirazın keza reddine dair Manisa 2. Ağır Ceza Mahkemesinin 12/09/2014 tarihli ve 2014/862 değişik iş sayılı kararı aleyhine Yüksek Adalet Bakanlığının 22.01.2015 gün ve 5442 sayılı kanun yararına bozma istemini içeren yazısı ekindeki dava dosyası Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığının 03.02.2015 gün ve KYB. 2015/33451 sayılı ihbarnamesi ile daireye verilmekle okundu.
Anılan ihbarnamede;
Dosya kapsamına göre Balıkesir Açık Ceza İnfaz Kurumunda hükümlü bulunan ..."ın Manisa Açık Ceza İnfaz Kurumuna nakline karar verildiği ve yanında kuram görevlisi olmaksızın 12 saatlik nakil izin belgesi verildiği, ancak hükümlünün bu süreye uymayarak geç teslim olduğuna dair tutanak tutulduğu ve hakkında 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun’un 43/2-c. maddesi uyarınca 1 ay süreyle ziyaretçi kabulünden yoksun bırakma cezası uygulanmasına karar verildiği anlaşılmakla, anılan kanun maddesinde yer alan eylemin "Şevke, nakle veya bunlarla ilgili olarak alınacak tedbirlere karşı çıkmak" olduğu, ancak hükümlünün eyleminin nakil süresine riayet etmemekten ibaret olup maddede belirtilen eyleme uymadığı ve nakil süresine uymamak eylemine ilişkin olarak da bir disiplin cezasının kanunda yer almadığı, ayrıca 5275 sayılı Kanun"un "37 ilâ 46 ncı maddelerde yer alan eylemlerin tanımına uymayan ve kanunda tanımları yapılmamış olan eylemler, nitelik ve ağırlıkları bakımından bunlara benzediklerinde, aynı maddelerdeki disiplin cezaları ile karşılanırlar." şeklindeki 48/1. maddesinin Anayasa Mahkemesinin 03/10/2013 tarihli ve 2013/28-106 sayılı kararı ile iptal edilmiş olduğu cihetle itirazın kabulü yerine yazılı şekilde reddine karar verilmesinde isabet görülmediği gerekçesiyle 5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanununun 309. maddesi uyarınca anılan kararın kanun yararına bozulması isteminde bulunulmakla gereği görüşülüp düşünüldü;
5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanun, 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu ile bunun dışında kalan ve ceza hükmü içeren özel ceza yasalarıyla verilen ceza ve güvenlik tedbirlerinin uygulanmasındaki temel ilke ve amaçlar ile infaz şekilleri, infazın ertelenmesi, infazla ilgili kararlar, denetimli serbestlik, kamuya yararlı bir işte çalıştırma, koşullu salıverme, seçenekli yaptırımların uygulanması, tutuklama kararının yerine getirilmesi, özel infaz hükümleri, mükerrirlere özgü infaz rejimi gibi cezaların infazına ilişkin usul ve esasları düzenleyen, temel bir yasa olup, ceza hükmü içeren yasalar
uyarınca verilen ceza ve güvenlik tedbirlerinin uygulama usul ve esaslarını düzenleyen ve içerisinde ceza hükmü içeren bir düzenlemenin de yer almadığı temel yasa niteliğindeki bu yasa özel ceza yasası olarak değerlendirilemez.
Yargıtay Dairelerinin süregelen uygulamalarında; infaz edilmekte olan cezaya ilişkin ortaya çıkan infaz sorunlarına ilişkin ihtilafların kanun yolu incelemeleri, infazı yapılan hükümde uygulanan ceza normunun temyiz incelemesini yapan Daireler tarafından yapılmıştır. 5275 sayılı Yasa’nın yürürlüğünden sonra da; Yargıtay 11. C.D.’nin 20/11/2013 gün ve 2013/20450 esas, 2013/17234 karar sayılı, Yargıtay 1. C.D.’nin 27/01/2014 gün ve 2014/693-234 E.K. sayılı, Yargıtay 8.C.D.’nin 17/03/2014 gün ve 2014/915-6613 E.K. sayılı ve 10/02/2014 gün ve 2014/913-2593 E.K. sayılı, Yargıtay l0.C.D.’nin 17/02/2014 gün ve 2014/904-1059 E.K. sayılı ve 04/03/2013 gün 2012/28685 esas, 2013/2014 karar sayılı, Yargıtay 4.C.D.’nin 16/01/2014 gün ve 2012/36844 esas 2014/992 karar sayılı, Yargıtay 15.C.D.’nin 24/02/2014 gün ve 2014/2207-3249 E.K. sayılı kararlarda olduğu üzere, 5275 sayılı Kanunun infaz sırasında uygulaması ile ilgili ortaya çıkan hususlar yönünden verilen kararlara ilişkin kanun yolu incelemeleri Yargıtay’ın ilgili suça bakmakla görevli Dairesince yapılmakta, aynı şekilde anılan Kanunun 111 ve devamı maddelerinde yer alan tutuklama kararının yerine getirilmesi, tutukluların hakları ve kısıtlayıcı önlemlerle ilişkin yerel mahkemelerce verilen ve temyize konu olmayan kararlar yönünden olağanüstü kanun yoluna başvuruları da yargılama konusunu oluşturan suça bakmakta olan Ceza Dairelerince karara bağlanmaktadır.
Bu uygulamanın aksi düşünülecek olursa, Yargıtay’ın Ceza Dairelerinin tamamının bakmakta olduğu her türlü suç ve kabahatin infazı ile ilgili tüm hukuka aykırılıkların çözümünün Dairemizce yapılması sonucu doğacaktır ki bu da Yargıtay Kanunundaki iş bölümüne ilişkin hükümlere aykırılık teşkil edecektir.
Yargıtay Kanunu"nun 6110 sayılı Kanunla değişik 14.maddesine dayanarak Yargıtay Büyük Genel Kurulunca hazırlanan işbölümüne göre, Dairemizin görevi Özel Ceza Kanunlarından veya Kabahatler Kanunu"ndan doğan ve başka bir dairenin görev alanına girmeyen suç ve kabahatlere ilişkin temyiz incelemesi görevinden ibaret olup, Kanun Yararına Bozma talebinin konusu olan dosyanın yapılan incelemesinde;
Kanun yararına bozma talebinin kasten öldürmeye teşebbüs suçundan hükümlü ... hakkında, Manisa Açık Ceza İnfaz Kurumuna nakli sırasında nakil süresine uymayarak geç teslim olduğundan bahisle 5275 sayılı Kanunun 43/2-c maddesi uyarınca 1 ay süreyle ziyaretçi kabulünden yoksun bırakma cezasıyla cezalandırılması kararına vaki itiraza ilişkin olduğu anlaşılmıştır.
Somut olayda; hükümlü hakkında hükmolunan ceza, kasten öldürmeye teşebbüs suçuna ilişkin olup, bu cezanın infazı sırasında uygulanan ve temel yasa özellikleri taşıyan 5275 sayılı Ceza ve Güvenlik Tedbirlerinin İnfazı Hakkında Kanunun, Özel Ceza Kanunu kapsamında değerlendirilemeyeceği cihetle, Kanun Yararına Bozma istemine konu hükmün konusu ile ceza miktarlarına ve Yargıtay Kanununun değişik 14. fıkrası ile Yargıtay Birinci Başkanlık Kurulu"nun 19.01.2015 tarih, 2015/8 sayılı kararına göre, işin incelenmesi Yargıtay Yüksek 1.Ceza Dairesinin görevine dahil olduğundan, Dairemizin GÖREVSİZLİĞİNE, dosyanın anılan Daireye GÖNDERİLMESİNE, 14/05/2015 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.