Mahkemesi :Asliye Ceza Mahkemesi
Suç : Taksirle öldürme
Hüküm : TCK"nın 85/1, 62/1, 50/4, 50/1-a, 52/2, 4, 63. maddeleri gereğince mahkumiyet hükmü ve mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin reddine ilişkin ek karar

Taksirle öldürme suçundan sanığın mahkumiyetine ilişkin hüküm ve mahkumiyet hükmüne yönelik temyiz isteminin reddine ilişkin ek karar katılanlar vekili ile sanık müdafii tarafından temyiz edilmekle, dosya incelenerek gereği düşünüldü:
A-Sanık müdafinin temyiz talebinin incelenmesinde;
Sanık ve müdafinin yokluğunda verilip, sanık müdafiine 28/12/2015 tarihinde usulüne uygun olarak tebliğ edilen hükmün, sanık müdafii tarafından 1412 sayılı CMUK"un 310/1. maddesinde öngörülen yasal bir haftalık süre geçtikten sonra, 05/01/2016 tarihinde temyiz edildiği, mahkemece 13/01/2016 tarihli ek kararla süresinde olmayan temyiz talebinin reddine karar verilerek ek kararın sanık müdafine 28/01/2016 tarihinde tebliğ edildiği, sanık müdafinin bu ek kararı da yine 1412 sayılı CMUK"un 310/1. maddesinde öngörülen yasal bir haftalık süre geçtikten sonra 05/02/2016 tarihinde temyiz etmesi nedeniyle mahkemece verilen temyiz isteminin reddine dair 11/02/2016 tarih ve 2014/1282 E. 2015/1518 K. sayılı ek kararın usul ve Kanuna uygun olduğu anlaşıldığından; sanık müdafinin temyiz itirazlarının reddiyle, usul ve Kanuna uygun bulunan ek kararın isteme uygun olarak ONANMASINA;
B-Katılanlar vekilinin temyiz isteminin incelenmesine gelince;
Sanığın idaresindeki araçla gündüz yerleşim içi üç şeritli yolda seyir halinde iken, şerit değiştirme sıraında direksiyon hakimiyetini kaybederek orta refüje çıktığı, önce orta refüj bordür taşına, sonra da orta refüj üzerinde çimlerin bakım ve sulamasında çalışan belediye işçisi ..."a çarptığı, yine orta refüj üzerindeki aydınlatma direğine çarparak durduğu, kaza neticesinde ..."ın hayatını kaybettiği olayda, tam kusurlu olan sanığın mahkumiyetine ilişkin yerel mahkemenin kabulünde bir isabetsizlik görülmemiştir.
Yargıtay Ceza Genel Kurulunun 23/01/2018 tarih, 2017/463 Esas, 2018/20 Karar sayılı ve 23/01/2018 tarih, 2015/962 Esas, 2018/16 Karar sayılı ilamlarında vurgulandığı üzere, sanık hakkında hükmolunan adli para cezasının ödenmemesi halinin infaz aşamasında değerlendirilmesi gerektiği dikkate alındığında, 5237 sayılı TCK"nın 52/4. maddesine yönelik uygulama bozma nedeni yapılmamıştır.
Yapılan yargılamaya, toplanıp karar yerinde gösterilen delillere, mahkemenin kovuşturma sonuçlarına uygun olarak oluşan kanaat ve takdirine, incelenen dosya kapsamına göre, katılanlar vekilinin cezanın az olduğuna ilişkin ve sair temyiz itirazlarının reddiyle, hükmün isteme uygun olarak ONANMASINA, 12/01/2021 tarihinde oybirliğiyle karar verildi.